1.Veda Sancısı

92.5K 3K 1.8K
                                    

Hoş geldiniz...

Bu kurgu; mafyatik öğeler, olumsuz örnek ve davranışlar, şiddet ve korku, suç ve travma tetikleyici unsurlar içerir lütfen bunu göz önüne alarak başlayınız!!!

Bu serüvende bana eşlik ettiğiniz için şimdiden çok teşekkür ederim.

Alıntıları daha erken okumak isteyenler için
Instagram / Wattpad / Twitter

@nemesisyazar

Bölüm ile ilgili yorumlarınızı Twiter'da #PanzehirV ve #Nemesisyazar etiketleri ile de paylaşırsanız mutlu olurum.

Alıntılar ve daha fazlası için takip edebilirsiniz.

Keyifli okumalar...

Bölüm şarkıları;
Pera- Veda Busesi
Leonard Cohen - Dance Me To The End Of Love

Başladığınız tarih...

Herkes ölür ama herkes (gerçekten) yaşamaz.
Victor Hugo

⚖️

22 Eylül, 2019

Saat 18.30

Çırağan Sarayı, İstanbul

Her hikayenin sonu ilk cümlesinde saklıdır derler. Göğüs kafesimin mezarlığında ansızın biten rengi geceden de kara bir gül, ılık meltem esintisinin toprağa can verdiği bir yaz akşamında zamansızca solmuştu. O geceden sonra başlayan lanetle birlikte güneşli günler de ebediyen süren bir karanlığa gömüldü. Her son yeni bir başlangıç değildi bu sefer. Her son bir sondu.

Masalların mutlu sonla bittiği yalanını kim uydurmuştu? Benim masalım; beni zehirli oyunun içine çekmek isteyen canavarın peşime düşmesiyle başlıyordu. Beni yıllarca süren bir acının koynuna yatıracağını bilmeden ısırdığım zehirli elma da masalımın çarpıcı sonu olmuştu.

Kendimi bildim bile kaçtığım hayat, beni  saklandığım yerde sobelediğinde kalbimi parçalamak isteyen avcının pençeleri arasına düşmüştüm. Pamuk prenses masalından esintilerle yazmışlardı kaderimi. Bana ne yazıldıysa onu oynamak zorunda kaldım. Yıllarca uyutuldum. Ta ki kalemi elime alıp, kanlı satırlarını kendi cümlelerimle karaladığım hikayemi yazmaya başlayana kadar.

Ben; Vuslat Ece Tan. Bir masal prensesi değil kendi hikayesini yazan kraliçeydim.

"Tamam kabul ediyorum." dedim panikle elimi alnıma yaslayarak. Hayat dudaklarımın arasından zorla dökülen iki kelimeye bakacak kadar acımasızdı. Bir kaç saniye süren sessizlik sonrası telefonun diğer hattından gelen hışırtılar da birden kesilmişti.

"Aferin, sonunda yola geldin." diyen alaylı sesi işittiğim an kanıma dolan öfkeyle gözlerimi yumdum. Korkudan elim ayağım boşaldığında tutunacak bir yer arayan gözlerimin gördüğü koltuğun kenarına ivedi bir şekilde oturmuştum.

Üzerimdeki gelinliğe sığamaz olmuştum. Sanki bir el boğazıma çökmüş, beni nefessiz bırakmak istercesine boğuyordu. Ağzımın içinden sürekli "Kahretsin!" diye mırıldanırken, gözümden akan yaşla da kabullendiğimin fermanı usulca imzalandı.

"Söyle nereye geleceğim?" diye sordum titreyen sesimle.

Histerik bir kahkaha attı. "Binanın arkasında sonu 32 plakalı siyah bir minibüs var seni bekliyor." dedi her halinden keyifli olduğu bir sesle. O sesten ölesiye nefret ediyordum.

PANZEHİRHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin