Aşk diyorum, olmasa da olur ama sevgisizliğe tahammülüm yok bu aralar.
Kalbimin hızlı çarpmasını istemiyorum, tek derdim biraz daha sıcak kalbe sahip olmak.
Üzerime gelmeye başladı. Çok korkuyordum. Beni yatağa sertçe itti. Yanıma uzandı ve kulağıma yaklaşarak
- Sana zor kullanmaya beni mecbur bıraktın.
Ne zoru bu neden bahsediyordu. Bana dokunmak aklının ucundan bile geçemezdi. Eğer geçse bile şimdiye kadar yapmış olması gerekirdi. Çünkü nerdeyse 2 saattir burada baygın yatıyordum. Aklımdaki düşüncelerden kurtulmak istercesine ayağa kalktım.
Hemen peşimden Poyrazda ayağa kalktı.
Ben o kalktığında kapıya doğru yöneldim. Tam çıkıyordum ki kolumdan beni tutarak tekrar yatağa itti. Bu sefer dengemi korumuştum ve düşmekten son anda kurtuldum.
Hemen kendimi toplayıp kapıya yöneldim kapıyı açarak dışarı çıktım. Dışarıda çok soğuk bir hava hakimdi.
Hemen çıktığım yere geri girdim. Soğuktan dışarıya çıkamıyorum. Üstümdeki kıyafetler ince olduğu için dışarı çıkamadım. Poyrazdan üstüme kalın bir şeyler vermesini istedim.
- Poyraz üstüme kalın bir şeyler verebilir misin? Hava gerçekten çok soğuk.
- Ben ne yapabilirim hava soğuksa. Git işte daha ne bekliyorsun. Burda sana uygun bir kıyafet yok.
- Hiç mi yok. Bana uygun olmasada olur sadece beni sıcak tutsun yeter.
- Sana yok dedim.
Üstünde kalın bir hırkası vardı. İnsan bir centilmenlik yapar. Öküz işte napalım. Bu havada ben nasıl dışarı çıkacaktım.
-Tamam dedim ve o soğukta dışarı adımlarımı attım.
O an adeta bir şok yaşamıştır. Çünkü bu soğukta benim gidebileceğimi düşünmemiştir. O soğukta dışarı çıktım. Cesaretini evet ama bu soğukta dönüp bir yerde ölmek istemiyordum. Dışarı adımlarımı atığımda içimi ürpertici bir soğuk kapladı.
Ellerim ve kollarım buz tutmuştu. Biraz yürüdükten sonra bir ana yola geldim. Arabalar nadir geçiyordu. Bir arabanın yavaşlayarak yanımda durduğunu fark ettim.
Arabanın camları siyah olduğu için içinde kimin olduğu gözükmüyordu.
Camın açıldığını gördüm. Buna inanamıyorum. Bu Alperdi. Burda ne işi vardı ki şimdi. Ben hem onu gördüğüm için hemde soğuktan dona kalmıştım.
Alper benim bu halimi farkettiş olacak ki hemen arabadan aşağıya inerek yanıma geldi. Üstündeki hırkasını çıkararak benim üstüme verdi. Kollarıyla beni sardı ve arabaya bindirdi.
- İyi misin? Senin için çok endişelendik. Nerelerdesin sen?
- Hayır. İyi değilim. Ben nerdeyse ölüyordum.
Derken gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı bile. Kendimi dahdaha fazla tutamadım ve yaşların gitmesine izin verdim.
O kadar ağlarken eve geldiğimizi farkettim. Alperen beni nasıl bulduğunu sordum.
5 saat önce
Alper
Şeyma ile Sidenur'u arıyorduk. Birden ortadan kaybolmuştu. Bu kız nereye kayboldu diye düşünürken aklıma Hakan geldi. Acaba Poyrazla bitliktemiydi diye düşünürken Poyraz'ın yanımızda geçtiğini gördüm.
- Poyraz Sidenur nerede? Sen onu gördün mü? Dedim.
Bana anlamayan gözlerle bakarken aklına bir şey gelmiş gibi hemen yanımızda ayrıldı. Hiçbir şey söylememişti. Sidenur'u aramaya başladık. Telefonlarımıza cevap vermiyordu. Aradan 1 bir iki saat geçtikten sonra evine gittim.
Evine gittiğimizde annesi evde olmadığını söyledi. Bu yüzden daha çok merak etmiştim. Poyraz'ın telefonunu aradım, çalıyordu. Poyraz telefonu açtığında
- Poyraz Sidenur'u buldun mu? Nerede olduğunu biliyor musun?
Dediğimde derin bir nefes alarak bana onu bulduğunu söyledi.
- Şuanda evden dışarı çıktı. Eve gitmek istiyor. Ama o iyi değil onu burdan al sana adresi veriyorum.
- Tamam söyle.
- ... Mahallesi ... caddesi ... Sokak burda ana yol var muhtemelen oraya gidecektir onu ordan al tamam.
- Sen merak etme ben onu bulacağım. Sana bulunca haber veririm.
- Ben onu merak etmiyorum sadece dedi ve telefonu suratıma kapattı.
Poyraz'ın verdiği adrese giderken onun dediği gibi anayola çıktım. Birini yolda yürürken gördüm. Üstünde çok ince kıyafetleri vardı. Bu kıyafetler Sidenur'undu. Onun yanında arabayi hemen durdurdum. Arabadan aşağı indigimde Sidenur'u bu halde görmeyi beklemiyordum.
Elleri kolları buz tutmuş bir şekilde karşımda duruyordu. Çok üşümüşe benziyor hatta donmuş diyebilirim. Hemen üzerimdeki hırkayı çıkarttım ve onun üstüne verdim.
Arabaya bindigimizde hiç ses çıkarmıyordu. Ben onu çok merak etmiştim. Bizi endişelendirmeye hakkı yoktu. Öyle korkmuştum ki başına birşey geldi zannetmiştim.
Birden sesizliğimi bozdum.
- Ya biz seni ne kadar merak ettik senin haberin varmı? Senin için çok endişelendik.
Dediğimde hala bir ses çıkarmadı buna daha da çok sinirlenmiştim.
- Birşey söyle ya. Senin ses çıkarmadan öyle durma beni daha da çok sinirlendiriyor.
Dedim ve arabayi durdurdum. Arabadan aşağı inmedim ve Sidenur'a döndüm. O anda onun uyduğunu farkettim. Uyuduğu görmemiştim. Hemen ona döndüm gerçekten çok güzel uyuyordu. Bir anda titredi. Gene kabus görüyordu. Bu kız her zamzaman kabus gördüğünde titredi. Bu durumunu hiç sevmedim.
Arabadan aşağıya indim onu rahatsız etmeden ve bagajdan bir kaç eşya aldım. Hemen arabaya geri döndüm. Geri döndüğümde Sidenur uyanmış beni izliyordu. Bende ona baktım.
Sidenur
Bana öyle bakması beni korkutmuştu. Benim için gerçekten endişelenmişti. Bunu gözlerinden anlayabiliyorum. Enim için bu kadar endişemiz ve ben ona tek bir kelime bile etmemiştim.
- Yorgundum ve konuşacak halim yoktu. Senden çok özür dilerim. Benim için endişelendiğini biliyorum. Beni affebilecek misin?
Dedim gerçekten bana çok sinirliydi. Acaba beni affeder mi? Ben bunları düşünürken bana birden sarıldı. Neye uğradığımı şaşırdım. Biz arkadaştık ama şu ana kadar bana bu kadar sıkı sarıldığını hatırlamıyorum.
- Alper beni affettin mi? Dediğimde beni kollarının arasından yavaşça çekti ve bana bakarak
- Tabikide cadı seni affetmezmiyim ben. Ama bir daha bunu yaparsan seni affetmem bunu bil. Bir de bundan sonra lütfen kendine iyi bak olur mu?
- Olur.
Dedim ve gene karşı koyamadığım gözyaşlarım kendini bırakmıştı. Bana tekrar sarıldı ve onun omuzunda ilk defa ağladığımı farkettim. Alper benim ağladığımı görünce beni kendine daha fazla sardı ve işte o an anladım benim tek dostum ve en yakınım Alperdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Günaydın Gece
Ficção AdolescenteAşk zamansız gelir derler. Öyle zamansız çalar ki kapını ne hazırsındır ne de red edebilirsin. Kelimeler boğazında tıkanır öylece kalırsın. Ne anlarsın yaşadıklarını ne de önemsiz bir hayal gibi gülüp geçersin. Çünkü bir kez çaldı mı aşk kapını işte...
