cemetery/kagehina

12

Ölüm, daha önce bu kadar yakın hissettirmemişti. Osamu'nun nefesini yüzümde hissedebiliyordum. Savaşmadım. Kendimi tamamıyla Osamu'ya bıraktım. Hala beni hırpalarken aynı soruyu sorup duruyordu.

"Söylesene pislik, kardeşim yerine koyduğun herif kim? Söyle!"

"Sanane piç-"

"Benim, kardeşim. Bir sıkıntı mı var?" Dedi üçüncü bir ses. Evet kesinlikle ölmüştüm ve Kageyama'nın sesini duyuyordum. Ama sanırım o gerçekten buradaydı. Yine beni kurtarmaya gelmişti.

"Kageyama?.. Burada ne yapıyorsun?"dedim. Göz kırptı.

"Sevgilimi kurtarmaya geldim." Dedi. Sigarasının dumanını üfledi ve izmaritini hızlıca yere atıp Osamu'yu benim üzerimden aldı. Şimdi Kageyama Osamu'nun üzerindeydi. "Sen kimsin de kimin sevgilisine orospu diyorsun? Angut herif!" Bir yumruk indirdi yüzüne. Peş peşe bir kaç yumruk daha indirdi. Kageyama'nın alnındaki damarı çok net bir şekilde görüyordum.

"Siktir... Siktirin gidin!" Dedi Osamu. Ağlıyordu.
"Kageyama, lütfen... Lütfen gidelim." Dedim. Bayılacak gibi hissediyorum. O sırada masanın üzerinde telefonumu gördüm ve hemen aldım. Kageyama başını salladı ve Osamu'nun üzerinden kalktı, yüzüne tükürdü. Sonra elimden tuttu. "Gidelim, sevgilim." Yemin ediyorum konuşamıyordum. Hayatımı kurtarmıştı. Yine bana yardım etmişti. Ve aklıma Atsumu'nun bile bana bu kadar içten sevgilim denediği aklıma geldi. Kanım buz kesmişti. Üşüyordum ve yanımdaki kişinin varlığı bir şey ifade etmiyordu. Çünkü yarayı açan şey geçmişimizse, bundan kurtuluş zordur.  Binadan çıktık.

"Nasıl? Beni takip mi ettin?" Dedim. Öksürdü ve konuşmaya başladı, hala hastaydı. "Aynen öyle." Dedi. "Kageyama ben... Teşekkür ederim ayrıca özür dilerim-"

"Hinata, saçmalama! İyi değilsin lütfen gel hastaneye gidelim."

"Hayır Kageyama... İstemiyorum." Dedim. Sonrası karanlık. Sadece Kageyama'nın kollarının beni sıkıca tutuşunu hatırlıyorum. Ensem uyuşuktu ve midem bulanıyordu. Hareket edemiyordum. Ama korkunç gelmiyordu hiçbir şey, çünkü yanımda Kageyama vardı.

Biraz kisa oldu...