ALEV

-2-

"Selim, benim gördüğümü sen de gördün dimi lan"

"gördüm abi gördüm."

"nasıl bu kadar benziyor olabilir anneme?"

Abimin aklından geçenleri tahmin edebiliyordum ama yine umutlanıp takıntı haline getirmesinden korkuyordum.

"abi insan insana benzer işte abartma artık."

Arabaya doğru attığı adımlarını durdurdu,
Kaşları çatılmış bir halde döndü bana suratını.
Son birkaç yıldır olduğu gibi hassas davranıyordu kayıp kız kardeşimiz hakkında.
Daha doğrusu ölü kız kardeşimiz hakkında.

" sen de gördün aynısıydı işte. Benzemek değil, aynısı. Anladın mı selim?"

Gözlerinin mavisine baktım. Yine dalgalıydı daha fazla uzatmak istemedim.

"haklısın abi. Aynısıydı."

Onun da daha fazla konuşmaya mecali yoktu. Tekrar döndü bana arkasını, yürüdü arabaya.
Ben binmeden arabanın önüne baktım fazla hasar var mı diye. Fazla bir şey yoktu. Şimdilik bu şekilde kalabilirdi. Arabadan daha öncelikli olan abimin ruhsal durumuydu. Ne zaman aileden birine bu kadar benzeyen birini görse sonuna kadar gidiyor, tüm sınırları aşıyordu. Kibarca dna testi istemek, kabul edilmeyince kabaca istemek o da işe yaramayınca gizlice yaptırmaya çalışmak. Bunu en son denediğinde kafasına silah doğrulttular. Yine de vazgeçmedi. Sonuç hayal kırıklığı.

Ah Demir.

Yan koltuğa oturdum, emniyet kemerini takarken ona baktım. Elleriyle direksiyonu
Sıkı sıkı tutmuş, bakışları dümdüz karşıdaydı. Kaşları hafif çatık ve yüzü düşünceli duruyor.
Bir şeyler yapacak ama ne bilmiyorum.

Abisinin aksine sarışın mavi gözlü kızı getirdim gözümün önüne.
Ne kadar mutlu bir hayatı olduğunu hayal ettim. Eğer kız kardeşim yaşasaydı bu yaşlarda olacaktı. Ve diğer ölü kız kardeşim. O da bu yaşlarda olacaktı. Birini sadece hastanede yeni doğduğunda gördüm.
Diğeriyle o 3 yaşındayken annem ve babam evlat edindiğinde tanıştık. Kız kardeşimle aynı yaşta olmalıydı, belki de bu yüzden o yaşlarda bir çocuğu evlat edinmişlerdir.
8 yıl yaşadık beraber. 8 şahane sene..
Sonra toprağa verdik. O zamandan beri Demir delirmiş durumda. Öyküyü 6 sene önce kendi elleriyle gömdü toprağa o yüzden onun için yapabileceği en iyi şey her gün mezarına gidip saatlerce yanında kalmak.
Fakat sadece yeni doğduğunda gördüğümüz o bebek için hala umutlu. Öldüğüne inanmıyor, inanmak istemiyor.
Her gün onu arıyor. İnsanları araştırıyor yine de bulamıyor. Delirmiş durumda özellikle son birkaç yıldır.

"sence abisi nasıl davranıyordur ona?"

Sorusuyla daldığım yerden çıktım.

"hatırlasana zor tuttuk yanına gitmemesi için kızı, çok düşkün belli ki."

"öyle galiba."

Konuşmamak için kendini zor tutuyordu.  4 erkek kardeş arasında ona en yakın bendim. Ne söyleyeceğini ne soracağını ezberlemiş gibi biliyordum.
Daha fazla kıvranmasına gerek yoktu.

" öykü yaşasa bu yaşlarda olacaktı evet. "

" ve deniz de öyle. "

" öyle"

"sence durumu anlatsak izin verirler mi dna testine?"

"her denk geldiğin genç kıza dna testi yaptıramazsın Demir."

Cevap vermedi.

"anlıyorsun beni değil mi?"

"anlıyorum selim."