tw/yeme bozukluğu
Neden ben değil? Neden o? bu iki soru kafamda devir yaparak kendini tekrar etti uzun bir süre.
Yıllarca elleri ellerime yakışır mı acaba ya da yanında güzel durur muyum diye düşünmüştüm. Durmazmışım. Ben Yoongi'ye hiç yakışmazmışım...
çizim yeteneğim peki bu arada hepsinin saç rengi fic'teki renkler(ilk foto için) neyse spoiler vermeyeyim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
yoongi hope hope orada mısın
jin gerizekalı yoongi
namjoon yoon siktir git
yoongi ne oldu lan yine ne yaptım ya hope nerede
jin hastalanmış dün babasını aramışlar yolun ortasında bayılmış hastahanedeyiz
yoongi NW neden bana haber vermediniz hangi hastane iyi mi
namjoon salak haber verecektik de camış gibi yattığından açmadın telefonlarımızı ... hastahanesindeyiz
yoongi geliyorum gerizekalıyım ben keşke alsaydım dün akşam
jin harbiden gerizekalısın
yoongi sus lan off geliyorum
yoongi aceleyle üstüne bir şeyler geçirip hastahaneye gitmek için evden çıktı hastahaneye vardığında hızlıca görevliye adını söyledi ve oda numarasını alıp odayı aradı odayı bulduğunda kapıyı açtı
hope'u gördü herkes buradaydı jimin bile ama yoon'un gözü kimseyi görmemiş telaşla hope'un baş ucuna gitmişti solgun yüzü kalbini acıtırken sarı saçları çekip alnını öpmüştü sonra gözleri dolmuş sessizce özür dilemişti hepsi kendi aptallığı yüzündendi
hope'un bünyesi zayıftı dün deli gibi yağmur yağmıştı ve onun bedeni kaldıramamıştı yoon tekrar anlını öpmüş ve elini tutmuştu odadakiler fazla sessizdi.
bir süre sonra hope gözlerini aralamış çevresine bakınmıştı elini tutan yoon'u görünce kalbi hızlanmıştı
etrafa tekrar baktığında 6 arkadaşının da burada olduğunu görmüştü anne babası da buradaydı kendisi yüzünden herkes işini bırakıp gecenin bir yarısı onla ilgilenmek için gelmişti kendisinden tekrar nefret etti
"su" diye mırıldandığında babası hemen yandaki şişeden su doldurup içirdi herkes dikkatle kendisine bakarken "iyiyim" dedi
jimin "ben doktoru çağrıyorum" dedi ve çıktı
annesi "ne oldu dün oğlum neden yalnızdın yoon niye bırakmadı" diye soru yağmuruna tuttuğunda babası hemen müdahale etmişti
"rahat bırak çocuğu şimdi nasıl anlatsın?"
"çocuk yolun ortasında bayılmış ne kadar endişelendim"
"birazdan kendisine geldiğinde anlatır" deyip kendisini kurtarmıştı babası
doktor ve jimin içeri girdiğinde herkes doktora odaklanmıştı
"hoseok iyi misin bakalım?"
"evet iyiyim"
"ama tahlillerin pek iyi değil hoseok kaç gündür yemek yemiyorsun bakayım sen?" diye sorduğunda bu soruyla vücudu sıcaklamaya başlamıştı çünkü yemek yemiyordu bunu kendine bile söylemiyordu ama yeme bozukluğu vardı
odadakilerin bir şeyler öğrenmesinden korktuğu için yalan düşünmeye başladı "birkaç gündür midem bulandığı için ve çok fazla pratik yaptığımdan dolayı yemek yiyemedim"
"annecim niye bana söylemedin midenin bulandığı ah hiç ilgilenemedim seninle "
"hayatım dur bir dakika doktor konuşsun"
"aman iyi be"
"hoseok'un değerleri çok düşük çok fazla vitamin alması gerek ayrıca bir süre yatakta dinlense iyi olur ateşi de iyi şimdilik"
"ama bu dönem sonu gösterim var çalışmam lazım"
"aması yok hoseokcum ne zaman bu değerler yükselir o zaman kaldığın yerden devam edebilirsin"
tam yine itiraz edecekti ki babası "tamam doktor bey biz onunla konuşacağız" dedi kendisine söz hakkı tanımadan konuşmalarına sinirlenmişti çalışması gerekiyordu şimdi dinlenemezdi
baş dansçıydı bu seferki gösteri de çok önemliydi aylardır buna çalışıyordu şimdi bırakamazdı saçma sapan bir şey yüzünden bırakamazdı. babasına düşmanına bakar gibi bakarken babası "hiç öyle bakma beyefendi biliyorum baş dansçı sensin bu gösteride ama önce sağlığını düzeltmeliyiz" dedi
doktor da gülümseyerek "sözümüzü dinlemelisin senin iyiliğin için hoseokun serumu bitince çıkabilirsiniz geçmiş olsun" dedi ve çıktı
doktor çıktıktan sonra uzun bir nutuk çekilmişti kendisine hem annesi hem babası tarafından sadece eve gitmek ve yatağında saklanmak istiyordu her şey neden yabancı geliyordu. soyutlanmış hissediyordu
annesi ve babası arkadaşlarıyla konuşuyordu yoongi sevgi dolu gözlerle jimin'e bakıp saçını okşuyordu hep beraber gülüşüyorlardı hope'sa uzaktan izleyip keşke o ben olsaydım diye düşünüyordu
jimin onun güzel heather'ı yoongi onun imkansız aşkı ne kadar yakışıyorlardı. birbirlerini tamamlayan yapbozun iki parçası gibiydiler kendisiyse köşede duran resme uymayan parça,öteki ve uyumsuz. bu düşüncelerle onlara sırtını döndü
görmek istemiyordu bilmek istemiyordu jimin'den de yoongi'den de nefret etmek istiyordu ama nasıl nefret etsin ikisi de melek gibiydi zehirli bir sarmaşık olan oydu kendi eksiklikleri yüzünden ikisini suçlayamazdı.nefret etmesi gereken tek biri vardı: kendisiydi.
serum bitipte hemşire serumu çıkardığında saat çoktan gece yarısına gelmişti. herkes evine dönmek için arabalarına gitti.
hepsi namjoon hyung'un arabasına binerlerken jimin yoongi'nin motorunun arkasına binip beline sıkıca sarılmıştı bu görüntü kötü olan gecesini daha kötü yapmaya yetmişti işte
onlar giderken arkalarından baktı daha sonra arabaya binip kulaklığını taktı ve çalma listesinden en sevdiği şarkıyı açıp kafasını cama yasladı yağmur şiddetini arttırmıştı bugünlerde hava da zihni gibi karanlıktı buğulu cama yoongi ve kendisinin baş harflerini yazıp kırık bir kalp çizdi ortalarına hiç sanmıyordu ama belki bir gün bu kalp kavuşurdu birbirlerini sever aşkla bakarlardı eğer öyle bir mucize olursa hope tüm kalbiyle onu sevmeye hazırdı.
