GÜNEY [BxB]

24

Düzenlendi

_____________________

Yalın'ın Ağzından

Yaklaşık bir gündür... Bir gündür Güney uykuda. Savaş ile yalnız kalmak istediğini söylemişti; o yüzden odadan çıkmıştım ancak bu, Güney'i doğru düzgün uyanık halde son görüşüm oldu.

Bir insan 28 saat boyunca uyumaz(?)

Arada bir uyanır gibi oluyor ancak benim varlığımdan bile haberi olmuyordu. Hayalet gibiydi yani.

Bir de kapının önünde bir heyet oluşturmuş, Hikmet'in sakinleştirmeye çalıştığı Dereli Beyliği vardı. Odadan çıkarsam döverler miydi? Evet. Ben geri vurabilir miyim? Hayır.

Ağrıyan gözlerimi ovuşturmaya başladım. Son günlerde uykusuz kalmıştım.

Kendim için mi endişelensem, Güney için mi bilemedim. Savaş için endişelenmeyi zaten Güney'i tekrar bulduğumda bırakmıştım.

Komik olan şey aslında Güney'in beni bulması ya...

_____

Üçüncü kişi

Adam, yorgun gözlerini ovuşturup zor sığdığı koltuğa iyice yaslandı. Ellerini geri çekmedi, karanlığın rahatlatıcı olduğunu düşündü. Aklına gelen tatlı anı ile gülümsedi.

Yıllar önce kardeşinin yanında görmek istemediği çocuk, şimdi kalbini rahatlatan tek kişiydi.

O çocuk da kendine gelmek bilmiyordu.

Sessiz olmaya çalışarak kalktı ve kapıya doğru gidip tokmağı kavradı. Fazla ses gelmeye başlamıştı, kardeşinin ve Güney'in rahatsız olmasını istemedi.

Kapıyı açtıktan sonra saniyesinde odadan çıkıp kapıyı kapattı. Şimdi bakışlar üzerine çekilmişti. Fatih  Hikmet'i yakasını kavramıştı; Bahadır ve Can babalarını sakinleştiriyorlardı. Babaları da drama queen gibi yere çökmüş, "Sakinim, sakinim" diye sayıklıyordu. Drama yapmayı Yalın ile göz göze geldiği an bıraktı. Fatih de yakasından tuttuğu Hikmet'i peşinde sürükleyerek Yalın'a doğru sinirle yürüdü.

"Ulan kardeşim içeride ne yapıyor!? Bu orangutan da bizi içeriye almıyor kafayı yiyeceğim! Ben size dar etmez miyim buraları ha?"

Güney gevezeliğini abisinden almıştı, diye düşündü Yalın.

"Güney şuanda eski bir arkadaşı ile görüşüyor. Eğer onu rahatsız etmezseniz bu kapıdan eski Güney olarak çıkma ihtimali de var. O yüzden burada duracaksanız ya sessiz olun, ya da çekin gidin!"

"Eski arkadaş dediğin komadaki kardeşin galiba. Yanılıyor muyum Yalın Bey?" diye öne atıldı Can.

Yalın'ın Can üzerindeki gözlemleri şunlardı: her zaman sakin duran, olaylara nesnel bakan kibar birisi. Bunun yanında da oldukça zekiydi. Ailede zekâsı ile ön plana çıkan ilk kişi de denebilir.

"Evet. "

"Tahminimce de, ki artık tahmin de kalmadı, Güney onun yanında kalırsa hafızası yerine gelir diye düşünüyorsunuz. Doğru muyum?"

Her cümlesinin ardından bir onay bekliyordu. Diğer aile üyeleri sessizce dinlerken Yalın'ın canını sıkmıştı.

"Evet." bu seferki ses tonu öncesine nazaran sertti.

"Anlıyorum... Hayal aleminde yaşıyorsunuz demekki."

Kısa bir sessizlik oldu. Yalın, sinirden ateşinin çıktığını hissetti. Sesli bir şekilde yutkundu. Karşısındaki de kimdi? Ne hakla ona bunun bir hayal olduğunu söylerdi?