Διέξοδος στα θαύματα

Θαύμα

Οι μήνες πέρασαν. Η κοιλιά της Ασημίνας μεγάλωνε όλο και πιο πολύ. Πολλές φορές καθόταν στον καναπέ και την χάιδευε νομίζοντας ότι δεν την βλέπει κανείς. Κάποιος όμως την έβλεπε! Κάποιος που την αγαπούσε περισσότερο κι από τη ζωή του και που ήταν τόσο ευτυχισμένος με αυτή την εικόνα όσο εκείνη. Καμία φορά την χάζευε όταν έκανε αυτή τη κίνηση και χανόταν στη μαγεία αυτής της εικόνας. Υπήρχαν όμως και φορές που πήγαινε δίπλα της, χάιδευε κι εκείνος την κοιλιά της, έβαζε το κεφάλι του πάνω της για να ακούσει το μωρό. Ζούσαν το όνειρο τους! Βέβαια οι πιο ευτυχισμένες στιγμές ήταν όταν αυτό το έκανε ο Σέργιος. Να αγγίζει με το χεράκι του την κοιλιά της μαμάς του, να μιλάει στο μωρό και οι γονείς του να τον καμαρώνουν και να φουσκώνουν από περηφάνεια.

Κάπως έτσι περνούσε ο καιρός. Ο Νικηφόρος είχε πιάσει δουλειά στην νομαρχία ως σύμβουλος του νομάρχη. Μάλιστα ετοιμαζόταν να ανοίξει με τον Κωνσταντή μια μπουάτ και να την έχουν από κοινού. Πραγματικά χαιρόταν που θα έκανε κάτι με τον αδερφό του. Χαιρόταν που ήταν αγαπημένοι και κατάλαβε ποσό πολύ του έλειπε να έχει έναν αδερφό που να νοιάζονται ο ένας για τον άλλον. Αυτός πάντα ένιωθε διαφορετικός από τα αδέρφια του, δεν έκαναν ποτέ ουσιαστική παρέα και όταν ο Δούκας του άφησε τη περιουσία, έγιναν εχθροί. Τώρα όμως μπορούσαν να μιλήσουν και να συμπεριφερθούν σαν αδέρφια και αυτό έκανε και τους δυο ευτυχισμένους. Από αυτό το δέσιμο όμως δεν έλειπε η Πηνελόπη. Μπορεί να βρισκόταν στο Παρίσι για σπουδές αλλά αλληλογραφούσε συχνά με τα αδέρφια της. Προσπαθούσε κι εκείνη να βρει τα πατήματα της και να ξεκινήσει από την αρχή.
Η Ασημίνα συνέχιζε να δουλεύει στο ραφτάδικο με την Ουρανία, η οποία είχε μόλις ανοίξει μια μπουτίκ στο Διαφάνι. Η φιλενάδα της είχε να το λέει ότι την Ασημίνα δεν την πιάνει καμία στη ραπτομηχανή. Ο Νικηφόρος βέβαια είχε τις αντιρρήσεις του. Δεν ήθελε να εργάζεται η γυναίκα του, τουλάχιστον τώρα που είναι έγκυος και ποσό μάλλον στης Ουρανίας που θα είναι εκεί και ο Μπάμπης. Παρόλο που η Ασημίνα του εξηγούσε ότι δεν υπάρχει λόγος να ανησυχεί και ότι μόνο εκείνος υπάρχει στην καρδιά της, ο Νικηφόρος δεν άλλαζε γνώμη. Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος που μπορεί να διαφωνούσαν καμία φορά όμως το βράδυ έπεφτε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και τα ξεχνούσαν όλα.

Έφτασε μέσα φθινοπώρου και η Ασημίνα είχε μπει στον μήνα της. Δεν έβλεπε την ώρα να βιώσει το θαύμα της γέννας και να κρατήσει στην αγκαλιά της το μωρό της. Μαζί με εκείνη όμως περίμενε και κάποια άλλη να βιώσει αυτό το θαύμα που της το στέρησαν τόσο βίαια. Η Ελένη είχε καταφέρει να μείνει έγκυος και ο Λάμπρος μετά από καιρό ένιωσε ευτυχισμένος. Όλα θα έπαιρναν τον δρόμο τους έλεγε συνέχεια και δεν έβλεπε την ώρα να γίνει πατέρας. Στεναχωριόταν όταν σκεφτόταν ότι δεν θα είναι εκεί ο Μιλτιάδης να τον καμαρώσει και να δει το εγγόνι του. Θα το έβλεπε και θα το προστάτευε από εκεί ψηλά σκεφτόταν και αυτό τον παρηγορούσε. Η Δρόσω χαιρόταν πολύ με τις αδερφές της. Μέσα της ήθελε κι εκείνη να βιώσει τη μητρότητα που στερήθηκε αλλά εκείνη την περίοδο της ζωής της ήταν ευτυχισμένη που έμενε με τον άνθρωπο της, τον Κωνσταντή της και είχε μια θέση στη ζωή του Σεργίου που είχε γίνει η αγαπημένη του θεία. Επίσης οι σχέσεις της με την Ασημίνα βελτιώνονταν όλο και περισσότερο, εργάζονταν μαζί, γελούσαν ανέμελα όπως παλιά και συζητούσαν για τα προβλήματα της καθημερινότητας. Οι σχέσεις των τριών αδερφών είχαν αποκατασταθεί, ήταν αγαπημένες και ευτυχισμένες η καθεμία στο πλευρό του άντρα της.