Διέξοδος στα θαύματα

Η οικογένεια τους

Η Ελένη και η Ρίζω βγήκαν έξω στο σαλόνι που περίμεναν ο Λάμπρος, η Δρόσω και ο Κωνσταντής. Ο μικρός είχε μείνει στην Ουρανία, δεν ήθελαν να είναι εκεί να τον ταράξουν οι φωνές της Ασημίνας.
- Γέννησε! είπε η Ελένη συγκινημένη.
- Ένα κοριτσάκι! συμπλήρωσε η Ρίζω χαμογελώντας.
- Κοριτσάκι; ρώτησε ο Κωνσταντής συγκινημένος και η μαμή του έγνεψε καταφατικά.
Η Δρόσω ήταν συγκινημένη και ο Λάμπρος πλησίασε τη γυναίκα του και την αγκάλιασε, εμφανώς συγκινημένος.

Η Ασημίνα και ο Νικηφόρος είναι στο δωμάτιο τους αγκαλιά με το θαύμα τους.
- Ίδια εσύ είναι! είπε συγκινημένος ο Νικηφόρος.
- Εγώ νομίζω ότι μοιάζει και σε σένα λίγο, είπε η Ασημίνα χαμογελώντας.
- Πού ακριβώς; Σαν να βλέπω εσένα μωρό είναι!
- Μπορεί όταν μεγαλώσει να σου μοιάσει! είπε τρυφερά η Ασημίνα.
- Όχι θέλω να είναι ίδια με σένα! Κι όσο μεγαλώνει να σου μοιάζει ακόμα πιο πολύ! Σ' αγαπάω πολύ κορίτσι μου!
- Κι εγώ σ' αγαπώ Νικηφόρε μου! είπε και τον φίλησε.
Εκείνη τη στιγμή η μικρή έκλαψε λίγο.
- Τι είναι μωρό μου; Και σένα σ' αγαπάω! είπε η Ασημίνα.
- Εσένα σε λατρεύουμε! είπε ο Νικηφόρος στο μωρό και του έδωσε ένα φιλί.
- Θέλεις να την κρατήσεις αγκαλιά; ρώτησε η Ασημίνα και ο Νικηφόρος έγνεψε καταφατικά.
Την πήρε στην αγκαλιά του. Δεν πίστευε ότι κρατούσε αγκαλιά την κόρη του, την κόρη του που είναι ίδια με την Ασημίνα, τον έρωτα της ζωής του, και θα έχει το όνομα της Ανέτ, της γυναίκας που είχε σαν δεύτερη μητέρα.
- Μου έχεις χαρίσει ολόκληρο τον κόσμο και για την τρίτη φορά, της είπε συγκινημένος, την πρώτη όταν δέχτηκες να γίνεις γυναίκα μου, την δεύτερη όταν σε είδα να γίνεσαι μαμά του Σεργίου και τώρα που γέννησες την κόρη που πάντα ήθελα.
- Αγάπη μου! είπε η Ασημίνα που είχε βάλει τα κλάματα.
Χτύπησε η πόρτα
- Να μπούμε; ρώτησε η Ελένη.
- Περάστε! είπε ο Νικηφόρος.
- Ασημίνα μου να σας ζήσει! ευχήθηκε η Δρόσω συγκινημένη.
- Να τη χαίρεστε και να είναι καλότυχη! ευχήθηκε ο Κωνσταντής το ίδιο συγκινημένος.
- Είναι πανέμορφη! Εύχομαι όλα τα καλά! τους ευχήθηκε και ο Λάμπρος με τη σειρά του.
- Ευχαριστούμε πολύ! απάντησε η Ασημίνα.
- Ευχαριστούμε! είπε κι ο Νικηφόρος που κρατούσε την κόρη του στην αγκαλιά του και δεν έπαιρνε τα μάτια του από πάνω της.
- Νικηφόρε μου η Ασημίνα πρέπει να θηλάσει, επισήμανε η Ρίζω.
- Ναι εντάξει, είπε ο Νικηφόρος και έδωσε το μωρό στην Ασημίνα.
Πέρασαν όλοι έξω από το δωμάτιο και έμειναν μόνοι τους το ζευγάρι με τη μαμή και το μωρό. Ο Νικηφόρος δεν έφευγε στιγμή δίπλα από τη γυναίκα του. Ήθελε να είναι εκεί να τα ζήσουν όλα μαζί. Όπως ήθελε πάντα. Η Ασημίνα, αφού θήλασε, την έβαλε στην κούνια της και αποκοιμήθηκε κι εκείνη, αφού ήταν κουρασμένη από αυτή την εξαντλητική μέρα. Ο Νικηφόρος ήταν δίπλα της και της κρατούσε το χέρι. Τα αδέρφια τους είχαν φύγει και πήγαν στα σπίτια τους. Ήθελαν να μείνουν μόνοι τους με το μωρό τους. Ο μόνος που έλειπε από αυτή την ευτυχία ήταν ο Σέργιος, που περίμενε πως και πως να κρατήσει στην αγκαλιά του το αδερφάκι του. Δεν έβλεπε την ώρα να του μάθει όλα αυτά τα πράγματα που του έμαθαν οι γονείς τους και να παίζουν μαζί.

Την επόμενη μέρα ο Νικηφόρος πήγε πρωί πρωί να πάρει τον Σέργιο από την Ουρανία και να του πει τα ευχάριστα νέα. Ήθελε να τρέξει να δει την αδερφούλα του αλλά και τη μαμά του, που του είχε λείψει πολύ έστω και αυτή τη μία νύχτα που έμεινε μακρυά της. Μπήκε μέσα στο σπίτι και κατευθύνθηκε αμέσως προς το δωμάτιο των γονιών του.
- Μαμάααα! φώναξε ο Σέργιος.
- Παιδί μου! απάντησε η Ασημίνα και τον πήρε στην αγκαλιά της.
- Μαμά που είναι η αδερφούλα μου; ρώτησε ο μικρός.
- Εκεί στην κούνια, του απάντησε η Ασημίνα.
Ο Σέργιος πλησίασε την κούνια και αντίκρυσε για πρώτη φορά την μικρή του αδερφή του. Της έπιασε το χεράκι της και εκείνη έσφιξε το δικό του σαν να κατάλαβε ότι είναι ο μεγάλος της αδερφός.
- Μαμά είναι πολύ όμορφη και σου μοιάζει, είπε χαρούμενα ο Σέργιος.
- Θέλεις να την πάρεις αγκαλιά; τον ρώτησε ο Νικηφόρος.
- Αλήθεια μπορώ; ρώτησε ενθουσιασμένος ο Σέργιος.
- Φυσικά και μπορείς! Έλα κάθισε δίπλα στη μαμά και θα στη φέρω εγώ να την κρατήσεις.
Ο μικρός βολεύτηκε δίπλα στην Ασημίνα που τον είχε πάρει στην αγκαλιά της και ο Νικηφόρος έφερε το μωρό στην αγκαλιά του Σεργίου.
- Λοιπόν Σέργιο αυτή είναι η αδερφή σου η Ανέτ, είπε συγκινημένη η Ασημίνα. 
- Και Ανέτ αυτός είναι ο αδερφός σου ο Σέργιος, συνέχισε.
Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της! Δεν πίστευε ότι κρατούσε στην αγκαλιά της τους δυο αγγέλους της. Μετά από τόσο πόνο, θυμό, απογοήτευση ήρθε και η ευτυχία.
Ο Νικηφόρος καθόταν στην άκρη του κρεβατιού και τους χάζευε. Κι αυτός ήταν πολύ ευτυχισμένος. Είχε απέναντι του το ωραιότερο θέαμα, τη γυναίκα του και τα παιδιά τους. Την οικογένεια τους!