Διέξοδος στα θαύματα

Οργάνωση

3 μέρες πριν
Ο Λάμπρος περπατούσε στο δάσος και έπειτα κατευθύνθηκε προς το βουνό. Του άρεσε να κάνει βόλτες εκεί ειδικά μετά τον θάνατο του Μιλτιάδη. Κι εκείνου του άρεσε να περπατά σε αυτά τα μέρη. Η φύση τους ηρεμούσε και τους δύο. Συνήθως πήγαινε κι η Ελένη μαζί του με τη μικρή Ελπίδα τώρα πια αλλά εκείνη τη μέρα είχε πολύ δουλειά στο παρασκευαστήριο και η μικρή είχε λίγο συνάχι. Έτσι πήγε μόνος του. Αλλά εκείνη τη μέρα είδε κάτι που δεν έπρεπε να δει. Είδε την εκτέλεση 5 ατόμων από ασφαλίτες έξω από μια καλύβα στο βουνό. Δεν έβγαλε άχνα. Μόνο ανατρίχιασε. Αηδίασε. Πόνεσε. Σιχάθηκε ακόμα περισσότερο αυτούς που είχαν στα χέρια τους την εξουσία. Έφυγε και έκλεισε το στόμα του αφού ήξερε τι θα γινόταν αν μιλούσε. Δεν είπε τίποτα σε κανέναν ούτε και στην Ελένη. Τα βράδια όμως πεταγόταν στον ύπνο του από εφιάλτες.

Μέχρι τη νύχτα που ήρθαν να τον συλλάβουν. Μπροστά στα μάτια της γυναίκας του και της κόρης του. Έφερε πάλι στο μυαλό του αυτό που είδε. Φοβήθηκε! Όχι για εκείνον αλλά για την οικογένεια του. Για το Λενιώ του, που ήδη είχε περάσει πολλά, αλλά και για την Ελπίδα του, που ήταν ένα μωρό το οποίο δεν είχε φταίξει σε τίποτα.

Τον χτυπούσαν, τον βασάνιζαν, τον έβριζαν, άκουγε πράγματα τα οποία δεν είχε ξανακούσει. Για κάποια ΕΑΚ, για τρομοκρατική οργάνωση. Ιδέα δεν είχε. Δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά. Μόνο δύο άτομα είχε στο μυαλό του. Δυο άτομα που λάτρευε. Δεν μπορούσε να μιλήσει, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Τον έστειλαν εξόριστο στη Λέρο. Η Ελένη έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Δεν ήξερε τι να κάνει. Είχε μείνει μόνη της με ένα μωρό.

Ο Νικηφόρος και ο Κωνσταντής έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να μάθουν για την τύχη του ξαδέρφου τους, αλλά και για αυτόν τον Μεγαρίτη που ήρθε στο χωριό λίγες μέρες μετά τη σύλληψη του Λάμπρου. Είχαν κοπεί στα δύο. Από τη μια η δίκη του πατέρα τους, που τελικά κέρδισε ο Δούκας, και από την άλλη ο Λάμπρος και όλη αυτή η σκευωρία που είχε κατασκευαστεί εις βάρος του. Προσπαθούσαν να βοηθήσουν όσο μπορούσαν. Είχε επιστρέψει και η Πηνελόπη από το Παρίσι για τη δίκη αλλά παρέμεινε στο Διαφάνι τελικά, αφού αθωώθηκε ο Δούκας και ο Λάμπρος βρισκόταν εξόριστος. Η Ασημίνα και η Δρόσω συμπαραστέκονταν στην Ελένη. Φρόντιζαν την μικρή Ελπίδα, μιας και η Ελένη τις πρώτες μέρες δεν ήταν σε θέση να φροντίσει ούτε τον εαυτό της. Ποιος να το έλεγε ότι η Ελένη Σταμίρη θα κατέρρεε; Αλλά ένιωθε ανήμπορη να βοηθήσει τον άνθρωπο της, τον Λαμπρό της! Αυτό την έκανε να καταρρεύσει. Αλλά μετά σκέφτηκε την κόρη της. Εκείνη την είχε περισσότερη ανάγκη και για το μωρό της έσφιξε τα δόντια και έγινε πάλι η Ελένη που όλοι ξέρουν.
Όλοι προσπαθούσαν να τον σώσουν και να αποδείξουν ότι όλο αυτό ήταν μια απλή παρεξήγηση.