Διέξοδος στα θαύματα

Παγίδα

Ξύπνησε στο πατρικό της σπίτι. Η Δρόσω έλειπε από το δίπλα κρεβάτι. Σηκώθηκε και βγήκε από την κάμαρη. Δεν είδε κανέναν μέσα στο σπίτι. Φόρεσε το σάλι της και βγήκε έξω να την ψάξει. Ήταν νύχτα! Άκουσε ουρλιαχτά και κλάματα από το κοτέτσι. Κατέβηκε να δει. Βλέπει την Ελένη να έρχεται μέσα από τις λεύκες. Κι εκείνη προσπαθούσε να καταλάβει από που έρχονται αυτές οι φωνές. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους! Κοίταξαν προς το κοτέτσι και τότε τον είδαν... Τον είδαν να είναι από πάνω της και να της έχει σκίσει το νυχτικό.
- Άστην! ούρλιαξε αλλά φωνή δεν έβγαινε.
- Άστην! φώναξε πάλι χωρίς φωνή.
Εκείνος σταμάτησε. Πλησίασε προς το μέρος της. Τι ήθελε από αυτήν;
- Δεν έχεις ιδέα τι σας περιμένει! της είπε χαιρέκακα.
Εκείνη τον κοίταζε. Δεν καταλάβαινε! Πριν αντιδράσει την έπιασε από τα μαλλιά και την χτυπούσε στον τοίχο. Δεν μπορούσε να φωνάξει! Μόνο πονούσε! Γύρισε και κοίταξε τις αδερφές της! Κι αυτές το ίδιο χτυπημένες. Τι έγινε; Βλέπει ένα χαμόγελο γνώριμο!
- Νικηφόρε! καταφέρνει να πει.
- Αγάπη μου! της λέει αλλά δεν κουνιέται από τη θέση του.
Σηκώνεται και πάει να τον αγκαλιάσει. Το πουκάμισο του γέμισε αίματα. Τίνος ήταν αυτά τα αίματα; Κοιτά τα χέρια της! Γεμάτα αίματα! Κοιτά το νυχτικό της... δεν φορούσε το νυχτικό της! Φορούσε νυφικό! Το νυφικό που φόρεσε στο γάμο της με τον Νικηφόρο! Κι αυτό μέσα στα αίματα! Γυρίζει προς τον Νικηφόρο! Την κοίταζε με ένα άδειο βλέμμα. Το ήξερε αυτό το βλέμμα, το είχε δει στο Παρίσι.
- Γιατί; τη ρώτησε ξεψυχισμένα.
Γυρίσει το βλέμμα της προς το κοτέτσι. Ήταν κάτω στο χώμα νεκρός. Και οι αδερφές της δίπλα, με μια πέτρα η καθεμία στο χέρι. Νομίζει ότι της κόβεται η ανάσα...

- Ασημίνα! Ασημίνα μου! Ξύπνα!

Ανοίγει τα μάτια της και πετάγεται! Είναι στο σπίτι της με τον Νικηφόρο. Εκείνος δίπλα της να της κρατά το χέρι. Δίπλα από το κρεβάτι τους η κούνια με το μωρό τους. Ανακουφίζεται!

- Αγάπη μου! Όνειρο ήταν! Εφιάλτης! Πάει, πέρασε! την καθησύχαζε όσο την κρατούσε στην αγκαλιά του.
- Ναι εφιάλτης! κατάφερε να πει και κούρνιασε στην αγκαλιά του.
Τι μπορεί να σήμαινε αυτό το όνειρο!

Το πρωί ξύπνησε και όλα κυλούσαν ομαλά, όπως κάθε μέρα. Μέχρι που έφτασε το βράδυ. Το ένστικτο της τής έλεγε ότι κάτι κακό θα συμβεί. Δεν έδωσε σημασία. Δεν ήθελε να δώσει σημασία. Έβαλε να φάνε αλλά δεν κατέβαινε μπουκιά από το στόμα της. Ο Νικηφόρος το παρατήρησε αλλά δεν ήθελε να πει κάτι μπροστά στον μικρό. Θα της μιλούσε όταν έμεναν οι δυο τους.
Ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι. Ποιος να ήταν τέτοια ώρα! Πήγε να ανοίξει διστακτικά. Φοβόταν! Δεν ήξερε γιατί αλλά φοβόταν! Άνοιξε και είδε την Ελένη με την μικρή Ελπίδα στην αγκαλιά της.
- Λενιώ μου! Τι έγινε; τη ρώτησε αναστατωμένη.
- Ασημίνα μου! είπε η Ελένη με κλάματα.
- Ελένη τι συμβαίνει; ρώτησε κι ο Νικηφόρος.
- Περνά μέσα μην στέκεσαι στην πόρτα, συνέχισε.
Μπήκε στο σπιτι. Τα μάτια δεν σταματούσαν το κλάμα. Το μωρό στην αγκαλιά της ήσυχο, σαν να μην συμμερίζεται τον πόνο της μάνας του. Το πήρε η Ασημίνα στην αγκαλιά της και το πήγε μέσα μαζί με την Ανέτ.
- Τι έγινε Λενιώ; Που είναι ο Λάμπρος; ρώτησε ο Νικηφόρος καθώς της έφερνε ένα ποτήρι νερό.
- Δεν ξέρω! απάντησε εκείνη.
- Ήρθαν κάποιοι από την ασφάλεια να τον συλλάβουν! Εκεί πρέπει να τον έχουν! του είπε με μια ανάσα.
- Τι λες Ελένη; Τι σχέση έχει ο Λάμπρος με την ασφάλεια;
- Δεν ξέρω Νικηφόρε! Για αυτό ήρθα εδώ! Για να με βοηθήσεις! Εσύ δουλεύεις στην νομαρχία όλο και κάτι περισσότερο μπορείς να μάθεις.
- Ναι ναι φυσικά! Θα κάνω τα πάντα για να γυρίσει κοντά μας! Μια παρεξήγηση είναι, θα το δεις! προσπάθησε να την καθησυχάσει.

Η Ασημίνα από το μέσα δωμάτιο τα είχε ακούσει όλα. Αμέσως θυμήθηκε το απειλητικό βλέμμα του Σεργίου στο όνειρο της. Γιατί; Γιατί πάλι από την αρχή;

Ο Νικηφόρος πήγε από την ασφάλεια. Οι δύο αδερφές έμειναν στο σπιτι με τα παιδιά. Ο μικρός Σέργιος χάρηκε που είδε τη θεία του και τη ξαδέρφουλα του. Και η Ελένη κάπως ξεχάστηκε με το παιχνίδι μαζί με το παιδί της και τα ανήψια της.
Είχε περάσει αρκετή ώρα από τότε που έφυγε ο Νικηφόρος. Έβαλαν τα παιδιά για ύπνο και εκείνες κάθισαν στο σαλόνι.
- Που είναι τόση ώρα; αναφώνησε αγχωμένα η Ελένη.
- Θα έρθουν! Θα έρθουν και οι δυο μην ανησυχείς!
- Εσύ γιατί είσαι έτσι;
- Πως έτσι;
- Προβληματισμένη, σκεπτική...
- Έχω αγωνία για τον Λαμπρό...
- Ασημίνα! Λέγε!
- Είδα στον ύπνο μου τον Σέργιο! Να με απειλεί και να μου λέει πως δεν έχω ιδέα για το τι μας περιμένει!
- Τι πράγμα;
Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν την κουβέντα τους και μπήκε μέσα ο Νικηφόρος.
- Νικηφόρε τι έγινε; Που είναι ο Λάμπρος; ρώτησε η Ελένη συγχυσμένα.
- Ελένη ο Λάμπρος... κατηγορείται για συμμετοχή σε μια τρομοκρατική οργάνωση, είπε ο Νικηφόρος.
- Τι;
Δεν πρόλαβε να πει κάτι άλλο και λιποθύμησε. Ξύπνησε μετά από λίγο στο καναπέ του σπιτιού της Ασημίνας έχοντας δίπλα της και την άλλη αδελφή την Δρόσω.
- Λενιώ μου είσαι καλύτερα; τη ρώτησε η Δρόσω με δάκρυα στα μάτια.
- Ο Λάμπρος; Που είναι ο Λάμπρος;
- Ησύχασε κορίτσι μου! την αγκάλιασε η Ασημίνα.
- Που είναι ο άντρας μου! Λαμπρό μου! Καρδιά μου! έλεγε.
Δεν ήξερε κανείς τι να της πει. Πως να την παρηγορήσει. Έμεινε εκεί το βράδυ και το επόμενο πρωί ο Νικηφόρος και ο Κωνσταντής πήγαν πάλι στην ασφάλεια. Δεν μπορούσαν να μάθουν τίποτα νεότερο. Ούτε να τον δουν δεν τους άφησαν. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Σκέφτηκαν μήπως μπορούσε να τους βοηθήσει ο Δούκας αλλά και πάλι ήταν κι αυτός με δεμένα τα χέρια λόγω της δίκης του. Πως γινόταν ο Λάμπρος να ήταν μέλος μιας τέτοιας οργάνωσης; Ο Λάμπρος δεν μπορούσε να πειράξει ούτε μυρμήγκι! Κάποιος τους είχε βάλει στο μάτι! Κάποιος ήθελε να τους εκδικηθεί! Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα ήρθε όταν έκανε την εμφάνιση του στο χωριό ο Ακύλλας Μεγαρίτης! Ο αδερφός του Αχιλλέα Μεγαρίτη! Και φυσικά πως αλλιώς θα μπορούσε να εκδικηθεί για τον θάνατο του αδελφού του αφού είχε πεθάνει και ο Μιλτιάδης; Μα φυσικά με τον γιο του!
Έπρεπε να μάθουν τα πάντα για αυτόν τον άνθρωπο. Το παρελθόν του, τον κύκλο του, τα πολιτικά του ιδεώδη. Τα πάντα! Μόνο έτσι θα μπορούσαν να σώσουν τον Λαμπρό. Ήταν παγίδα! Για αυτό ήταν σίγουροι. Μια καλοστημένη παγίδα! Άραγε θα μπορέσουν να ξεπεράσουν κι αυτό το εμπόδιο;