Διέξοδος στα θαύματα

Οι λεύκες

21 Μαΐου 1967
Είχε περάσει ακριβώς ένας μήνας από το πραξικόπημα. Τα πράγματα σιγά σιγά έβρισκαν τον δρόμο τους υπό το νέο καθεστώς. Κανείς δεν ήταν σίγουρος για τις κινήσεις του και ζούσαν όλοι με τον φόβο και την ελπίδα να τελειώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αυτή η κατάσταση.

Εκείνη την μέρα στο Σταμιρέικο είχαν χαρές. Και μάλιστα διπλές! Αφού γιόρταζαν και η Ελένη και ο Κωνσταντής. Είχαν αποφασίσει να γιορτάσουν όλοι μαζί στην αυλή του σπιτιού της Ελένης μιας και βοηθούσε ο καιρός. Μετά την εκκλησία όλοι μαζί κατευθύνθηκαν προς το σταμιρέικο για τις ετοιμασίες. Οι δυο αδερφές είχαν πάρει άδεια για να γιορτάσουν την αδερφή τους! Η μια από αυτές θα γιόρταζε και τον άνδρα της!
Όλοι έτσι έβλεπαν πια τον Κωνσταντή και τη Δρόσω. Έτσι κι αλλιώς ζούσαν σαν κανονικό ζευγάρι και το χωριό το συνήθισε και το αποδέχτηκε, κάποιοι βέβαια ακόμα δεν το είχαν αποδεχτεί αλλά δεν τους νοιάζει καθόλου.
Η Ελένη ήταν πια στο μήνα της και περίμενε να γεννήσει. Για αυτό και οι αδερφές της δεν ήθελαν να κουραστεί καθόλου. Στο σπίτι λοιπόν επικρατούσε ένα γιορτινό κλίμα. Η Ασημίνα και η Δρόσω ετοιμάζαν όλα τα συνοδευτικά του φαγητού- πατάτες, σαλάτες, τζατζίκι -που μύρισε στην Ελένη- ενώ το Λενιώ κανάκευε την μικρή Ανέτ. Κάτω στην αυλή ο Κωνσταντής και ο Νικηφόρος, που είχε πάρει κι αυτός άδεια από τη νομαρχία, ετοίμαζαν την ψησταριά για τα κρέατα.
- Νικηφόρε εγώ θα τα ψήνω τα κρέατα γιατί εσύ θα μας αφήσεις νηστικούς, τον πείραξε ο Κωνσταντής.
- Αα αδελφούλη δεν γίνεται σήμερα στη γιορτή σου να ψήνεις, απάντησε ο Νικηφόρος με το ίδιο πειραχτικό ύφος.
- Κατάλαβα με πατάτες και σαλάτες θα τη βγάλουμε, ξεφύσησε ο Κωνσταντής.
- Μην γκρινιάζεις βρε Κωνσταντή έχω ξανά ψήσει, μην ανησυχείς.
- Όχι όχι δεν ανησυχώ! Καθόλου δεν ανησυχώ!
Και συνέχισαν και οι δυο αυτό το πείραγμα μεταξύ τους.
Μέσα στο σπίτι τα κορίτσια συζητούσαν για διάφορα θέματα ενώ δεν έλειπαν τα κανακέματα στη μικρή Ανέτ και από τις δύο θείες.
- Βρε Ασημίνα μου όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο μοιάζει σε σένα, είπε η Λενιώ όλο καμάρι.
- Ναι! Και ο Νικηφόρος αυτό μου λέει! απάντησε η Ασημίνα κάπως θλιμμένα.
- Γιατί το λες έτσι βρε Ασημίνα μου; ρώτησε η Δρόσω.
- Καμία φορά σκέφτομαι ποσό θα καμάρωνε ο πατέρας μας για τα εγγόνια του.
Η Ελένη με τη Δρόσω κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.
- Μην τα σκέφτεσαι αυτά καρδούλα μου! Είναι όλοι εκεί και μας καμαρώνουν! Αυτό να θυμάσαι! Μόνο αυτό! την παρηγόρησε η Δρόσω.
- Ο πατέρας μας είναι πολύ περήφανος και για τις τρεις μας και χαίρεται με την ευτυχία μας, είπε η Ελένη βουρκωμένη.
Έπεσαν η μια στην αγκαλιά της άλλης και θα έμεναν εκεί αν δεν έκλαιγε το μωρό.
- Τώρα μωρό μου θα σε πάρω και σένα αγκαλιά, είπε η Ασημίνα και πήρε στην αγκαλιά της την κόρη της.