Flowers in the Shade (Variejo Series #2)

17

Fracture

A familiar soft and warm palm captured me by the elbow, stopping me from walking aggravatingly.

"You do not have to leave alone." Geon amended.

I faced him. I looked bravely into his sullen eyes. Though, I can see the determination in it. His face did not relax either.

"I wish to be alone," I said, pausing from sheer weakness.

"Come with me and I'll prove they're wrong." There's a little pleading note in his voice.

I shook my head, still eyeing the cruel dark eyes. Tinanggal ko ang kamay niya. Tila nabaling sanga iyon sa aking ginawa.

Hindi kami magkakaintindihan ngayon. Mainit pa ang aming sitwasyon. Pare-pareho naming kailangan magpalamig.

I ready myself to depart.

"Bumalik ka sa pamilya mo. Hayaan mo muna ako ..." my voice sounded metallic.

"Laire—"

"Just give me a break!"

It's too late to realize I elevated my voice annoyingly. I heard nothing from him after that. He was mum and I felt sorry. Pero hindi na ako nakapagsalita pa. Kinuha ko ang pagkakataon upang lisanin ang lugar.

The primitive deep nature within me stirred. Hindi ko namalayan kung saan bahagi ng siyudad ako dinala ng sariling paa.

Upon observing the bouncers who guard outside an establishment, the people who wear crook and swag outfits, and loud music, I am certain I lost myself again.

"Alone?" tanong ng barista pag-upo ko sa bar counter.

I nodded.

"Which drinks do you want? Virgin, wild, or gentle?" He sounded professional, though a natural pleasure-seeker.

"Neither. Water will do." Mahinahon kong sinabi.

Tumawa ang barista bago ibinigay ang gusto ko. Tinaasan ko siya ng kilay dahil balak yata akong panoorin hanggang mamaya kaysa gawin ang trabaho niya.

"What?" hindi naitago ang inis.

"Kakaiba ka, Miss. Talaga bang tubig lang sinadya mo sa bar ko?" he asked gently, but there's an emphasis on the last two words.

I do admit I used to go and drink in a place like this. Because I am with my trusted friends. Bago lang ako sa lugar at wala akong kilala sa mga tao na nakakasalamuha ko ngayon. Kung malasing ako dito, hindi ko na alam kinabukasan.

"Ano ngayon?"

Hindi siya nagpatinag sa pagtataray ko. Tumawa siya. "I'll give you free drinks—your choice! At wala kang kailangan bayaran."

I smirked, disagreeing. "Water and food will be enough. I'll pay."

He grins. "My pleasure,"

Tiningnan ko ang telepono na kanina pa tunog nang tunog sa ibabaw ng mesa. Wala ako balak sagutin ang tawag ni Geon. It's been hours pero wala din akong balak umalis sa lugar na ito.

Lumapit sa akin si Nelson, ang barista, sabay lapag ng cocktail drinks. "Tumatawag boyfriend mo. Titigan mo lang ba iyan? Kanina pa 'yan, ah."

Pinatay ko ang telepono, binaliktad sa mesa. Nilagok ko ang cocktail imbes na sumagot. Hindi ko alam kung ano nagtulak sa akin upang lumingon sa paligid. Pakiramdam ko may mga matang nakamasid.

Eyes that do not glance long.

But eyes that do harm.

Maingat kong binalingan si Nelson. Tumaas ang kaniyang kilay nang titigan ko siya. Agad din nakabawi. Ngumisi siya at muling sinubukan akong landiin.