Flowers in the Shade (Variejo Series #2)

30

Pregnant

Hindi ako pinatulog ng nangyari noong mga nakaraan. Kapag naaalala ko ang pagdampi ng balat ni Gideon sa aking katawan ay nang hilakbot ako. Dalawang araw na ang lumipas  mula nang makatakas muli sa kamay ni Arman at natitiyak kong alam nila kung na saan ako ngayon. Subalit… bakit hindi nila ako binabawi? 

Anong binabalak nila? Hindi sila ang tipo ng tao na aatras sa laban. Lalo na’t pinagplanuhan nila nang matagal ang kasal nami ng anak niya. I doubt they will let their plans go down in vain.

I felt someone caress my hair softly. I am still lying on Geon’s bed with my eyes closed. Just pretending to sleep, so he will not worry. I heard him sighed. Another presence was felt near us. I assume one of his men just entered.

“She must be scared,” mahinahon niyang sinambit habang patuloy pa rin sa paghaplos sa buhok ko. 

Hindi nagsalita ang kausap niya.

“How’s it going?” 

“We contacted Israel and as per command, he did what was told.” si Abra ito.

Hindi ko alam kung tungkol saan ang pinag-uusapan nila pero palagay naman ang loob ko na hindi iyon makakasama sa sitwasyon.

However, as long as the problem has not yet settled, some irregularities will be nascent. Matatapos pa ba ang lahat ng ito? Ang nakikita kong solusyon sa lahat ng ito ay ang muling pagkikita namin ng aking ina. 

“Ang ikinababahala ko… baka ikapahamak mo ito sa pamilya mo. Lalo’t wala silang ideya sa plano mo, boss--”

“I am betting all of what’s mine without a second thought. I will not deplore being deprived of my wealth after this venture.” Geon authoritatively stated.

Noon lamang ako nagmulat ng mga mata nang lumabas na ng aking silid si Geon at Abra. Hindi ko hahayaan na mawala ang lahat kay  Geon dahil sa pagtulong sa akin. Walang mawawala sa’yo at hindi ko hahayaan na mapahiya ang mga Variejo.

Tinitigan ko ang kamay naming magkahawak ni Geon  habang  nakatanaw sa lumulubog  na araw sa timog. Niyaya niya ako rito noong hapon upang makalanghap ng sariwang hangin.

“I really wanted to bring you here,” he began.

Hindi ako nagsalita. Nanatili ang aking mata sa araw. Kay ganda sa ulap, bagay na bagay ito roon. 

“I have never been this worried,” aniya at tiningnan na ako. 

I smiled back to ease his anxiousness. He tightened his hold to my hand. 

“Geon, hindi mo dapat hayaan mawala sa’yo ang lahat dahil lang sa akin. I mean nothing in your world--”

“Material things are not important in life. Losing you will be my greatest deplore. Please… don’t tell me to s-stop.” Napayuko siya matapos sabihin iyon, waring itinatago ang mata sa akin.

Bumitaw ako. Sinakop ng palad ko ang pisngi niya. Mataman ko siyang pinagmasdan. E, ako? Makakayanan ko bang mawala ko nang tuluyan? Ayoko magsisi sa huli gayong alam kong may magagawa pa ako.

“I would rather lose you now than to… to lose you forever, Geon.” I tried to sound sanguine.

He smirked hurtfully. 

“Try harder, woman. Because I will not lose.”  he ended.

Lumayo siya sa akin at sumenyas kay Abra na nasa malayong likod namin. Sinuot niya ang kaniyang salamin bago naunang umalis. 

“Geon!” I called, but he has not turned his eyes back at me. 

Lumapit sa akin Abra at inalalayan makasakay sa sasakyan. Sinipat ko ang sinakyan ni Geon pero mabilis ang takbo noon palayo.