Sır | Void Stiles

8

-Koltukta otururken uzanma pozisyonuna geçtim ve gözlerimi kapattım. Kısa sürede bilincim kapanmıştı.-

Gözlerimi açtığımda yatak odasındaydım. Yataktan kalktım ve salona indim, Void yoktu.

"Void?" Diye seslendim.

Arkamda birisini hissetmemle arkamı döndüm, bir anda dönmem ile Void'e çarptım. O da belimi tuttu ve bana baktı.

"Bir sorun mu var?" Dedi gözlerime bakarak.

"Hayır, yok kalktığımda seni göremeyince öylesine merak etmiştim." Dedim ve Void'i hafifçe ittirdim.

"Beni merak ettin yani?" Dedi ve sırıttı.

Ona gülerek baktım.

"Evet, seni merak ettim. Niye etmese miydim, öyle daha mı iyi olurdu?" Dedim.

Bana doğru yaklaştı ve çenemden tutup, kaldırdı ona daha iyi bakmamı sağlamıştı.

"Hayır, böyle devam et. Böyle giderse belkide sana sürprizler bile yapabilirim." Dedi ve yüzüme yaklaştı.

Daha fazla yaklaştı, bu sefer nefesini yüzümde hissediyordum. Gözlerini dudaklarıma doğru götürdü.

"Bunu sende istersin değil mi?" Dedi, sonra da çenemi bıraktı.

Void önümde durdu ve cebinden bir telefon çıkarttı, bu benim telefonumdu. Telefonu bana doğru uzattı.

"Sana güveniyorum." Dedi ve telefonu elime tutuşturdu.

Niye durduk yere böyle bir şey yapmıştı ki? Telefonumu açtım her şey yerindeydi.

Aramalara baktığımda Scott'dan ve Kira'dan bir sürü aramalar ve mesajlar vardı.

"Arkadaşların çok merak etmiş galiba?" Dedi.

Ben tam cevap verecek'iken Void konuştu.

"Bizi gördü." Dedi ve bana ciddi bir şekilde baktı.

"Ne?" Dedim ve tekrardan konuşmaya başladı.

"Seni almak için geldiğimde Scott beni fark etti. Artık varlığımdan haberleri var." Dedi ve yukarı çıktı.

Koltuğa yavaşça oturdum ve kafamı ellerimin arasına aldım.
Ben şu an Void ile gelerek onları yarı yolda bıraktım, ama babamı getirme nedenleri neydi ki? O adamdan nefret ediyordum, aslında Void beni hastaneden kurtarıp, evine getirip de bana zarar vermediği için az da olsa ona minnettar'dım. Bir anda koltukta başka bir ağırlık hissetmemle yanıma döndüm Void'idi. Ellerimi ellerinin içine almıştı. Bana sanki bir köpek yavrusu gibi bakıyordu.

"Bir şey mi oldu..?" Dedim.

"Evet, oldu." Dedi ve bir anda beni öpmesiyle dona kalmıştım. Belimden tutup beni kendine doğru yaklaştırdı. Hem istiyordum, hemde istemiyordum. Stiles öldükten sonra bir daha bu adamla öpüşemezdim herhalde.

"Bence öpüşebilirsin." Dedi ve beni kucağına aldı.
Beni normal bir şekilde bir defa daha öptü ve koltuğa geri bıraktı.

"Madem istemiyorsun... O zaman zorlamam." Dedi ve bana sinsice gülümsedi.

Dona kalmış bir şekilde duvara bakıyordum.

"Ne yapacağız peki?" Dedim.

"Bir şey yapmayacağız. İşimiz çok basit. Onlar bizi bulmadan, biz onları öldüreceğiz.

"Öldüreceğiz derken? Sakın benden arkadaşlarımdan birisini öldürmemi isteme." Dedim, sabit bir şekilde ona baktım.
 
"Niye korkuyor musun Mia?" Dedi gülerek.

"Korkmakla alakası bile yok! Sen gelmişsin burada her anımda yanımda olan arkadaşlarımı öldürmemi istiyorsun."

"Cidden senin yanında olduklarını mı düşünüyorsun? Ama eğer öyle düşünüyorsan aptalın tekisin Mia. Onlar seni başından beridir kullanıyor, sence onlar sana değer verseydi babanı hastaneye çağırırlar mıydı?" Dedi.

Bana doğru yaklaştı ve kafasına sağa yatırarak, bana tatlı bir şekilde baktı.

"Bence seçimlerini iyi yapmalısın hayatım." Dedi ve güldü.

"Ben.. Ben seçimlerimi iyi yaptığımı düşünüyorum.." Dedim.

Ayağa kalktı ve benim karşımda durdu.

"O zaman kalk, seni biricik arkadaşların'ın yanına götüreyim." Biricik kelimesini bastırarak söylemesine hiç şaşırmamıştım.

Ama aslında bakılırsa gitmek istemiyordum.
(Ama biz mantıkken inatçı çok bilmiş olduğumuz için tabi ki de Scott'ların yanına gidicez🤗)

Ayağa kalktım ve Void'e baktım.

"Peki, senin yanında hapsolucak değilim ya." Dedim.

Kaşlarını kaldırdı ve bana baktı. Ani olarak gözlerimi kapattım ve geri açtım.
Siktir, gerçekten beni Scott'ların yanına bırakacağını düşünmüyordum, herhalde dalga falan geçiyordur diye düşünmüştüm.

Eve doğru yürüdüm ve kapıyı çaldım. Bir anda kapının açılması ile birlikte karnıma saplanan bir şey hissetmem bir olmuştu.

Slm slm yine yillar sonra bolum attim nasil ama🥰🤨🤠