Sır | Void Stiles

13

-Bir anda sol kolumda acı hissetmem ile kolumu açtım, daha sonra o yazıyı gördüm, ama bu sefer Void değil Stiles yazıyordu.-

Void'e baktım gülerek bakıyordu. Sağ kolumu açtığımda da "Void" yazıyordu.

"Neden böyle bir şey yaptın..?" Dedim şaşkınlıkla. Ona karşı çıkmak istemiyordum eğer çıkarsam ne olacağı ortadaydı.

"Neden bu kadar çok endişelendin? Zaten kolunda "Void" yazıyordu. Sadece biraz ekleme yaptım. Kötü mü yapmışım, hayatım?" Sanki her şey çok normalmiş gibi davranıp, konuşuyordu.

Gözlerim dolmuştu hiçbir şey diyememiştim. Koşarak banyoya gittim ve kapıyı hemen kilitledim. Keşke Void ile gelmeseydim. Gelmesem bile yine böyle olacağını biliyordum tabii ki ama daha geç yaşardım bu eziyeti belki de. Kapının önünde yaklaşan bir ayak sesi duyuyordum.

"Mia, kapıyı açmayı düşünüyor musun?" Dedi. Sanki sesinde kendini ikna ettirmeye çalışan bir ton vardı.

"Gider misin lütfen?" Dedim, ağlamaya yakın bir ses tonuyla.

"Sen çıkana kadar burada duracağım ama yine de hemen çıkmanı öneririm." Dedi.

"Şimdi çıkmak istemiyorum." Kızacağını bilsem de artık umrumda değildi.

"Tamam. Sen çıkana kadar buradayım sevgilim." Dedi ve ardından kapıya yaslanma sesi duymuştum. Gerçekten bekleyecek miydi?

Yavaşça ayağa kalktım ve aynanın önüne geçip kendime baktım. Musluğu açtım ve yüzümü yıkayıp bir süre ellerim alnıma dayalı, dirseklerimde lavabonun kenarına dayalı bir şekilde destek alarak duruyordum. Anlayamıyordum. Neden ben? Şu anda tüm arkadaşlarımın arasında çok büyük bir hain ve düşmanlarıyla birlikte bir belirsizlik içinde ilişki de olup olmadığı belli olmayan bir şekildeydim. Kollarıma göz ucuyla tekrar baktım. Umursamamaya çalışarak kapıya doğru gittim ve kapıyı açtığımda yerde oturan bir Void vardı. Ayağa kalktı ve bana masum bir şekilde baktı.

"Bu masum bakışları artık yemiyorum." Dedim ve salona doğru giderken bellerimi dolayan kollar hissedince hem şaşırmış hem de tuhaf hissetmiştim.

"Özür dilerim hayatım." Dedi ve bir anda sarılmayı bırakıp gitmişti.

Artık olduğum duruma alışmıştım ama Void'in benden özür dilemesi asla alışık olduğum bir şey değildi. Yaptığı şeyi hâlâ tuhaf buluyordum Void'in yanına gitmek için olduğum durumun şokundan çıkmaya çalışarak yürümeye başladım. Void'in yanına gittiğimde salonda koltukta oturmuş sadece derin düşüncelere dalmış gibi duruyordu.

Onun karşısındaki koltuğa oturup onunla konuşmaya hazırlandım.

"Void..?"

"Efendim, Mia?" Dedi ve bana dikkatlice baktı.

"Neden böyle davranıyorsun? Yani anlayamıyorum, hem iyi hem kötüsün. Mesela az önce, hiç beklemiyordum böyle bir şey yapmanı ama benden özür dilemeden hemen önce sanki benimle dalga geçiyor gibiydin." Dedim ve nazikçe gülerek bana baktı.

"Seninle böyle bir konuşma yapamam ama tek bilmen gereken şey ne kadar sağım solum belli olmasa da yanında tek ben olacağım. Kimseden görmediğin nefreti, siniri ve asıl sevgiyi benden göreceksin ve başkasından da göremeyeceksin. Görmene de izin veremem. Çünkü sen sadece bu duyguları benden görmeyi hak ediyorsun ve biz ikimiz ölene kadar hep beraber olacağız Mia. Bunu sakın unutma." Dedi ve son kez hiçbir duygu belirtisi olmadan bana baktı ve oturduğu yerden kalktı.

Bu sözleri duymayı ondan hiç beklemiyordum ama kesinlikle ona bir şeyler olmuştu diye düşündüm. Duyduğum şeyleri sindirmeye çalışarak koltuğa uzandım ve günün yorgunluğunu atlatmak için gözlerini kapatıp bilincimin kapanmasını bekledim.

6 ay sonra daha mantikli dusunerek ve kitabi ergence bir hâle getirmeyecek bir sekilde yazmaya tekrardan basladim askolar. Bu sefer kitabi duzelteceğim, daha uygun bir hâle getirecegim ve aslinda birakmayi dusunuyordum ama o kadar okunmus biraz sacma olsa da ugrasmisim dedim ve artik kitabi devamlı olarak yazicam😼👍🏿💗