Sır | Void Stiles

7

-"Melissa geliyor bence yatağına geçsen iyi olucak." Dedi ve kayboldu.-

Yatağıma geçer geçmez kapı açılmıştı.

"Mia, iyi misin?" Dedi Melissa.

"Evet, daha iyiyim." Dedim.

Melissa cebinden bir iğne çıkarttı ve o iğneyi seruma batırdı.

"O ne için?" Dedim mıyışmış bir sesle.

"Scott'lar ile birlikte birazcık da olsa sakinleşmen gerektiğini düşündük. Çok paniksin Mia, bence bunu bizimle konuşmalısın." Dedi ve benim yavaş yavaş gözlerim kapanmaya başladı.

Uyanıktım, ama ilacın verdiği yorgunluktan dolayı gözlerimi açamıyordum.

"Mia, sen artık bir kitsunesin. Sence kendini bu ilacın etkisine verecek kadar güçsüz müsün?"

Bir şey demek istiyordum ama diyemiyordum, çünkü o kadar kötüydüm ki sanki ilaç tüm kelimelerimi ağzımdan alıyordu ve konuşmama izin vermiyordu.

"Melissa'nın verdiği ilaç sana hiçbir şey yapmıyor. Sana sadece küçücük bir etki bırakıyor, ama sen o etkiye kendini çok kaptırdığın için sana etkisi çok ağırmış gibi geliyor."

"Mia sadece dinlenmen gerek, ilaca karşı koymaya çalışma. Uyanık kalmaya çalışırsan kendini daha kötü yaparsın."

Kapı'nın kapanma sesi gelmişti, en sonunda kendimi uykuya teslim ettim.

"Mia..?" Dedi tanıdık gelen bir ses.

Gözlerimi yavaşça araladım, ama karşımda babamı görmem ile şaşkınlıkla baktım.

"Senin ne işin var burada?" Dedim titreyen bir sesle.

"Bize niye yıllar boyunca babandan bahsetmedin?" Dedi Scott.

"Çünkü bahsedilebilecek bir insan değilde ondan!" Dedim sinirle bakarak.

"Her şeyi yanlış biliyorsun bak-"

"Hayır hiçbir şeyi yanlış bilmiyorum, hatta aksine çok doğru biliyorum." Dedim ve hemen yataktan kalktım, ama kalkar kalkmaz başım dönmüştü.

"Mia oturur musun?" Dedi Kira elimden tutarak.

Kira'nın elini bıraktım ve babama döndüm.

"Seni bu lanet hastaneden kurtarabilirim biliyorsun."

Gitmek istiyordum ama Void'le gitmek istemiyordum.

"Bana güven."

Bir anda ışıklar söndü ve kolumda bir el hissettim ve daha sonrasında hemen dışarı doğru çekildim.

Sonra bir anda hastane'nin bahçesindeydim ve karşımda Void vardı.

"Ya benimle gel ya da git." Dedi ve elini uzattı.

Elini tuttum ve gülümseyerek bana baktı. Bir anda başım dönmeye başladı ve etraf tamamen bulanıklaştı.

"Gözlerini kapat." Dedi.

Gözlerimi kapattım ve içgüdüsel olarak tekrar açtım. Gözlerimi açtığımda bir evin salonundaydım.

"İstediğini yap, uykun varsa yukarıdaki odalardan birisinde yatabilirsin." Dedi.

Kafamı yavaşça salladım. Void ile neden geldiğimi bilmiyordum. Sanki içimdeki bir ses onunla gitmemi söyledi ama gitmemem gerektiğini biliyordum.

Ama şu an Void ile birlikteydim, hatta onun evindeydim. Onun evimiydi ki acaba onu bile bilmiyordum.

"Burası senin evin mi?" Dedim.

"Evet." Dedi ve koltuğa oturdu. Bende karşısındaki koltuğa yavaşça oturdum.

Sürekli bana bakıyordu hatta gözünü bir saniye bile benden ayırmıyordu. Ona bakmamaya çalışsamda gözlerini üstümde hissediyordum.

Gözlerimi evin içinde dolaştırdım ve çoğunlukla her şey gri ve siyahtan oluşuyordu.

Void ayağa kalktı ve bana doğru yaklaştı. Narin bir şekilde elimi tutup ayağa kaldırdı.

"Gel sana evi dolaştırayım." Benim cevap vermemi bile beklemeden yürümeye başladı.
Yukarı kata çıktık ve bir odanın kapısını açtı. Ben içeri girmedim, öylece durdum.

"Girsene." Demesiyle odanın içine girdim ve etrafa baktım.
Bordo rengi duvar kağıdı vardı ve makyaj masası, giyinme yeri ve banyoda vardı. Giyinme yerinin oraya doğru gittim bir sürü çeşit çeşit elbiselerle doldurulmuş bir gardırop vardı.

"Beğendin mi?" Dedi. Ona baktım ve kapının oraya yaslanmış bir şekilde gülümseyerek beni izliyordu.
Yavaşça kafamı evet anlamında salladım.

Yanıma geldi ve beni belimden tuttu. Yüzüme iyice yaklaşarak konuşmaya başladı.
"Buraya kendi isteğinle geldin ve sana bir şey yapmayacağım açıkça ortada ama eğer yine de korkup kaçarsan şartlar değişir." Dedi ve odadan çıktı.

Cidden mi? Ben aptalın tekiyim. Mantık olarak bir psikopat takıntılı bir Nogitsune ile gelmeyi tercih etmenin saçmalık olduğunu düşünebilirdim.

Void'in arkasından odadan çıktım ve salona gittim, koltuğa oturup onu izlemeye başladım. Çünkü başka yapabilicek hiçbir şey yoktu. Koltukta otururken uzanma pozisyonuna geçtim ve gözlerimi kapattım. Kısa sürede bilincim kapanmıştı.

ARKADAŞLAR ÇOK KARIŞIK OLDU BENDE ŞU AN NE YAPTIĞIMI BİLMİYORUM KAÇ AYDIR İŞSİZ GİBİ BU BÖLÜMÜ YAZMAYA ÇALIŞIYORUM ŞU AN BU BÖLÜMÜ BİTİRDİĞİM İÇİN ÇOK ŞAŞKINIM ÇÜNKÜ ELİMDE OLSA BİR KAÇ AY DAHA BEKLETİRDİM😨