HAYATA DÖNDÜREN AŞK (Tamamlandı) #Wattys2015

35. BÖLÜM

ARKADAŞLAR  İKİ GÜN ÜST ÜSTE BÖLÜM PAYLAŞIYORUM ÇÜNKÜ SİZİ BEKLETMEK İSTEMİYORUM. AMA DİĞER BÖLÜM HAZIR DEĞİL BİRKAÇ GÜN BEKLEMENİZ GEREKEBİLİR. İYİ OKUMALAR :))

Medyada Uraz :))

ADELİNA'DAN

"Atalar Holding."

Atalar Holding? Beni sakinleştirmeye çalışan Elif'in bile sesini uğultuymuş gibi duymama neden olan iki kelime. Kalbimle savaşa girmeme neden olan iki kelime. Ailemin katilleriyle iç içe olduğumu bana gösteren iki kelime. Aşık olduğum adamı, kocamı, gözümde katil yapan iki kelime. Ruhumu, benliğimi derinden sarsan iki kelime.

"Adelina? İyi misin Adelina? Konuş ne olur konuş?"

Konuşmak? İstemiyordum, kimseyi görmek istemiyordum. Kimseyle konuşmak istemiyordum.

"Korkutma beni lütfen. Abimi arayayım mı? gelsin alsın bizi?"

"Hayır."

Evet bu ses benimdi. Daha önce hiç çıkmayan bir sertlikte, boğazımı yırtarcasına çıkan bir çığlık. İçimdeki yangının milyonda birini dışa vurmaya yetmeyecek kadar küçük bir serzeniş.

Uraz? Sahi onu görmek istiyor muydum? Elimi tutmasına, bana dokunmasına izin verecek miydim? Ailemin katiliyle sevişmeye tahammül edebilecek miydim?

Hayır. Hepsinin cevabı koca bir hayırdı.

Derin derin nefes alarak kendimi sakinleştirme çabalarım nihayet sonuç vermişti. İçimdeki hulk çıkmak için fırsat kollarken ben belki de fırtına öncesi sessizliğe bürünmüştüm. Bir sonraki adımım neydi? Bilmiyordum. Bir anda 4 yıl önceye dönmüşken tekrar nasıl toparlanacaktım? Bilmiyordum.

Ne yapacağını şaşırmış bir şekilde bir bana bir Elif'e bakan kadına döndüm.

"Be..ben Hilmi Bey için elimden geleni yapacağım. Siz merak etmeyin."

"Aman kızım boşver şimdi o işi. Senin neyin var? Neden böyle oldun birden bire? Kalbime inecek vallahi güzel kızım?"

"Sorun yok Zeynep teyzecim. Neyse biz kalkalım artık. En kısa zamanda bir doktor ayarlamaya çalışacağım."

Vedalaşıp evden çıktığımızda, oksijenin ciğerlerimi yaktığını hissettim. Akmak için hazır bekleyen göz yaşlarım anında süzülürken, tek elimle arabaya tutundum. Eğer bir şeyden destek almazsam düşeceğimi hissediyordum. Elif hala ne olduğunu sorarken, sesimi bulup da ona cevap veremiyordum. Sanki Zeynep teyzenin yanında sakin olan ben değilmişim de bir başkasıymış gibi.

Hiç konuşmadan arabaya binip evin yolunu tuttum. Uraz'ın evde olduğunu biliyordum. Görülmesi gereken bir hesabım vardı. Benden hunharca alınan annem ve babam vardı. Para için çekilen acılar vardı.

Para için..

Evet belki de o parayla alınmıştı altımdaki araba? Belki de annemlerin kanı vardı bunda? Belki de Uraz'ın bana zarar veren başarı hırsının eseriydi tüm yaşadıklarım?

Bu düşünceyle gaza biraz daha yüklendim. Ailemin katiline aşıktım, onunla evlenmiştim. Defalarca onunla sevişmiş, onda kaybolmuştum. Annemi, babamı ona anlatmıştım. Onun kollarında ağlamıştım. Acımı onunla paylaşmıştım. Tanrım ben acılarımın sahibiyle evlenmiştim!