They're Just Friends(!)+18|Jikook|✔

9

''Evde Jimin varken mi yaptın bir de! Tanrım...Sen ne kadar da azgın biri olmuşsun! Sözde yirmi yaşında adam olacaksın.''

Jungkook'un eğik kafasını görünce biraz daha sakinlemeye çalıştı Bay Jeon. Oğlunun, Jimin evdeyken kendisine, salonda, mastürbasyon yapmasına(?) oldukça sinirlenmişti.

''En azından, böyle ihtiyaçlarını odanda karşılaman gerekiyor Jungkook. Evdeki herkesin kullandığı yerlerde ve en yakın arkadaşın evdeyken değil. Daha bilinçli olman için seninle bu konular hakkında konuşabiliriz istersen?''

''Hayır baba, gerek yok. Bir anlık bir şeydi, normalde banyoya giderdim ama Jimin duş alıyordu oradan da odama geçecekti bana da en mantıklı yer burası gelmişti. Bir daha olmayacak, merak etme.''

''Sana güvenmek istiyorum oğlum.''

''Güven bana, şimdi izin verirsen Jimin'in yanına gidiyorum, evi dışında bir yerde kaldığında yanında biri olmadan uyuyamıyor, biliyorsun.''

''Biliyorum biliyorum, hadi size iyi geceler. Ben de annenle konuştuktan sonra yatarım büyük ihtimalle.''

''Tamam baba, iyi geceler.''

Jungkook hızla salondan ayrıldıktan sonra orasına girdi. Jimin'in meraklı, aynı zamanda da gergin bakışları direkt kendisini bulurken elini ensesine atıp konuşmaya başladı.

''Sorun yok, hallettim. Hiçbir şeyden şüphelenmedi. Sadece yirmi yaşındaki oğlunun azgın olduğunu düşünüyor.''

''Sen...ciddi misin?''diye sordu Jimin. Şu anda gülse mi yoksa teşekkür mü etse bilemiyordu. İçinden gelen gülme hissini çabucak bastırdı ve önündeki bedene sarıldı.

Tabii ki de teşekkür etmeliydi. Cidden bunu düşünmüş müydü? Jungkook bütün olayın sorumluluğunu almış
ve babasına rezil olmuştu

''Teşekkürler Kook. Bir dahakine daha dikkatli olsak iyi olacak.''

''Evet, kesinlikle.''

''Uyuyalım mı?''

''Bunu sormayı bekliyordum.''

İkili hızla yatağa yerleşti ve birbirlerine sırtlarını dönerek uyudular. Eh, en yakın arkadaşlar böyle uyumaz mıydı? Birbirlerinin diplerine girip, öpüşüp koklaşmaları gerekmiyordu sonuçta?

...

Jimin kulaklarını tırmalayan telefon zil sesiyle güne berbat başlamıştı. Net görmediği için gözlerini kırpıştırıp dururken, sesin kaynağını arıyordu sağ eliyle. Sonunda bulduğunda arayan kişinin kim olduğuna bakmadan yanıtladı ve kulağına koydu.

[Annem] - [Jiminie]

Alo?

Alo? Annecim? Hâlâ uyuyor muydunuz? Saat çoktan öğlen oldu.

Evet? Neden ki?

Yoora'yla alışverişe gideceğiz ve poşetlerimizi taşıyacak kaslı oğullarımıza ihtiyacımız var.

Ne zaman gidiyorsunuz?

Bir saate. Ağrın sızın yok değil mi?

Anne!

Tamam tamam, sustum. Haydi kahvaltıya gelin. Buradan da hep beraber geçeriz.