Julian Taekook

12. Utanmaz Jungkook

Yazım hatalarını görmezden gelebilir misiniz?

Not: Hastalıkla ilgili yanlış bilgi varsa özür dilerim. Doktor değilim neticede. Araştırarak, elimden geldiğince düzgün yazmaya çalışıyorum.

Kaçmıştım.

Evet kaçmıştım. Arkama bakmadan, kimseyi beklemeden kaçmıştım. Çünkü benim yüzümden kaybetmişti. Siktir! Benim yüzümden kaptanlığı kaybetmişti.

Korkuyordum.

İlk defa bu denli güzel korku hissi yaşıyordum. Bu his midemde garip kasılmaların olmasına, kalbimin hızlanmasına neden oluyordu.

Bu korku öyle bir hisdi ki, beni ağlatmak yerine heyecanlandırıyordu. Monoton, hatta günü günden berbat hâle giden hayatıma reng gelmişti sanki.

Taehyung'tan korkmak bile güzeldi.

Taehyung sayesinde bir çok duyguyu korkmadan yaşayabiliyordum. Onun sayesinde kendimi birilerine açıyordum, herkesin kötü olmadığını anlıyordum. İnsanlardan daha az çekiniyordum. Onun verdiği güven sayesinde üstümde olan bakışları görmezden gelebiliyordum.

Bu esmerin gölgesi peşimde olduğundan bu yana bana sataşan yoktu. Evet uzaktan laf atanlar oluyordu, ama Taehyung sayesinde bunu umursamamayı becerebiliyordum. Yine onun sayesinde.

Ben ilk defa birisine karşı kalbimde çiçekler açtığını hissediyordum. Bir erkek ilk defa kalbimi hızlandırıyor, ağzımda atmasına neden oluyordu.

Jungkook ilk defa birisini öpmek istiyordu.

Evet, evet. Ben onu öpmek istiyordum. Kırmızı dudaklarını kendi kirazlarım üstünde hayal ediyordum. Belki de sapık sanacaktı beni, ama suç ondaydı. Hepsi Taehyung'un suçuydu.

İkide bir dudaklarımı okşayarak, kolunu belime dolayarak, kolları arasına alıp sarmalayarak, sıcak nefesleriyle tenimin karıncalanmasına sebep olurken kesinlikle suç ondaydı.

Taehyung büyük bir yükün altına giriyordu. Gözlerinden dahi yaralı olduğunu anlarken, o benim yaralarımı sarmaya çalışıyordu.

O beni iyileştiriyordu.

Ben de onu iyileştirecektim.

O kadar iyi kalpliydi ki, üniversiteye geldiği ilk günden bana yardım etmişti. Bunu herkes yapmazdı. Evet biliyorum, bana yardım etmeyen herkes kötü değil. Belli ki, bir çoğu bana bulaşan zorbalardan korkuyor, çekiniyor ve onlardan uzak kalmaya çalışıyordu.

İşte bu nokta da Taehyung kendi farkını ortaya koyuyordu. Cesaretliydi. Kimseden korkmuyordu. Aksine kendi çok korkutucu görünüyordu. Sınıfın arkadaşları dışında kimseler yanından bile geçmiyordu.

Bense ilk günden kendimi onun kucağında bulmuştum. Sanki Tanrı hayattan vazgeçişimi anlamış ve bana acımış gibi onu göndermişti. Yoksa ona böyle çekilişimin başka açıklaması olmazdı.

Belki de Jimin'i koruduğum için bana yakın davranmıştı. Ya da beni kendini koruyamayan aptal gibi görmüştü. Fakat umursamıyordum.

İlk defa gurursuz olmak istiyordum. Ben ona sığınayım, o beni korusun. Ben onun tüm yaralarını öpeyim, o sımsıkı sarılsın bana. Hiç bırakmasın elimi, ben de daha çok bağlanayım ona.

Korkmuyorum. Terk edilmekten korkmuyorum. Çünkü Taehyung beni bırakmayacak. Bana söz vermişti. İncindiğim her an kollarına sığınabilecektim. O yüzden gidemezdi. Benden gidemezdi. Buna cesaret dahi etse asla onu affetmeyecektim.