Gitme desem

~KAYBETMEK~

Merhaba birtanelerim bu bölümde aynı önceki bölüm gibi üzüntülü bir bölüm. Inşallah yazdığım hikaye hoşunuza gidiyordur. Bu arada da multimediadaki resimleri neredeyse tüm resimleri ben yapıyorum haberiniz olsun. Hadi sizi çooook seviyorum iyi okumalar anlamlı söz altta;
Aşk dudakaklardaki kahkaha değil, gözlerdeki yaştır. Maksat sevgi uğrunda ölmek değil, uğrunda ölecek sevgiyi bulmaktır.......

Doktor birden sözümüzü kesip,

(Doktor): ameliyat bitti ve Nil hanım uyandı onu görmek için odasına gidebilirsiniz ama lütfen çok kişi girmesin dedi.

Ve gülümseyerek bekleme odasından çıktı. Doktor odadan çıktığında Hepimiz ohhhh, sonunda, yaşasın gibi kelimeler söylerken bir yandanda kahakaha atarak birbirimize sarıldık. Ve bizde bekleme odasından çıkarak Nil'in odasının önüne gittik. Odanın camından gülümseyerek baktığımızda Nil eskisi gibi değildi. Yüzünde garip bir tebebessüm vardı. Sanki dokunsan seni öldürecekmiş gibi korkunçtu. Ve donuk gözleri ayrıcada o eski uzun sapsarı saçlarından kalan kısacık saçlarla, ürkütücü bir şekilde tavana bakıyordu. Sanırım yaşadığı için şuan mutlu değildi.

NİLİN AĞZINDAN ;

Gözlerimi açtığımda soğuk ve siyah duvarları olan boğucu bir odadaydım. Kafamı zorlukla sağa çevirdiğimde göğsüme bağlanmış olan bir kalp makinesi ve kafamın üstünde duran serumları görerek hastanede olduğumu anladım. En son hatırladığım şey odamda bir kriz geçirdiğimdi. Sanırım ben yokken bayağı birşey olmuştu. İçimden keşke ölseydim gibi düşünceler de geçmiyor değildi. Ama güçsüz gibi de gözükmek istemezdim. O yüzden kendimi toplamalıydım.
Kafamı yeniden zorlukla ilk haline çevirdiğimde donuk gözlerimle tavana bakıp Arda'yı düşünmeye başladım. Tüm bu zorlukları bana yaşatan o idi. Ama ona kızmıyordum çünkü ona hala aşıktım. Ne yaparsa yapsın onu çok seviyordum. Ben tüm bunları düşünürken birden odanın kapısı açıldı ve ameliyat önlükleri ile içeri annemle babam girdi. Gözlerimi tavandan ayırıp onları incelediğimde annem ağlayarak hızla bana doğru geliyor babam ise ağzından canım kızım benim gibi mırıltılar söyleyerek annemin temposu ile bana yaklaşıyordu. Annem yanıma geldiğinde yüzüme düşen artık kısa olan sarı saçlarımı gözümün önünden çekerek bana yavaş bir şekilde sarıldı ve "seni seviyorum birtanem" dedi. Bu arada babamda elimi tutuyordu. Bende annemden yavaşça ayrılarak çok ama çok yorgun çıkan sesimle yutkundum ve anneme bakarak "başka ziyaretçilerde girebiliyor mu anne" dedim. Annemde "evet kızım birinimi istiyorsun bir iki kişi daha girebilir" dedi. Bende kafamı sallayarak "lütfen arda" diyebildim. Daha fazla konuşamamıştım. Çünkü konuştukça canım yanıyordu,Annemde endişeli bir şekilde bana bakarak sonunda kafasını salladı ve babamla birlikte odadan çıkarak Arda'nın yanına gittiler. Odanın çıkışına doğru olan küçük camdan Gördüğüme göre annem Arda'ya bir kaç şey tembihlemiş sonrada üstündeki önlükleri vermişti. Arda'da kafasını sallayarak her şeyi kabul etmiş ayrıcada gözlerini devirmeyi unutmamıştı.

5 dakika gibi bir süre sonra kapı tekrar açıldı. Ve bu sefer içeri hem arda hemde bahar girdi. Bahar hemen yanıma gelip bana sarıldıktan sonra elleri ile yüzümü tutarak "sana bir şey olucak diye çok korktuk kardeşim" dedi. Hafif ağlamaklı bir şekilde. Bende gülümseyerek "sizi her zaman seviceğimi unutmadınız yoksa değil mi" dedim, Yavaşça baharın elini tutup. Oda kısık bir kahkaha atarak "hiç unuturmuyuz kardeşim" dedi. Bir süre daha bana böyle özlemle baktığında artık elimi son kez tutup Arda'yı göreceğim şekilde arkaya çekildi.
Arda yanıma şişmiş gözleri ile yaklaşırken ona bir kez daha aşık olduğumu anlayarak gülümsedim. Oda gülümseyerek bana baktığında elimi tutup kısılmış sesiyle "Nil aşkım çok özür dilerim bak herkese anlattım. Senin gördüğün o fotoğraftaki kız benim kuzenim ve o biraz nasıl desem rahat hem ister İnan ister Inanma ama ben seni hala çok seviyorum ve kuzenimide getirdim" dedi. Ve Parmağı ile camı göstererek, "Bak işte kuzenim orda" demeyide unutmadı.
Bende yavaşça Arda'nın parmağı ile gösterdiği yere doğru başımı çevirdiğimde gerçektende camda, fotoğraftaki kızın aynısının olduğunu görerek gülümsedim ve derin bir nefes alarak Arda'ya yavaşça sarıldım. İşte tam o anda kalbimde büyük bir baskı ve beyninde zonklayan bir şey hissederek hızla Ardanın o güvenli kollarından çekildim. Arda'da endişeli bir şekilde "ne oldu birşey mı var Nil" derken baharda hızlı bir şekilde yanıma gelip. "Kardeşim iyimisin" diye sormaya başladı. Bende elimle ikisinede susun işareti yaparak, gülümsedim. Ve "sizi çok sevdiğimi sakın unutmayın benide hep hatırlayın ama hiçbir zaman ağlamayın tamam mı?" diyerek o küçüklüğümden beri korktuğum ama artık vaktimin geldiği ebedi uyku için yavaşça gözlerimi kapattım......