Annemi, babamın ölümünden beri hiç mutlu görmedim. Bugün de onu kenarlarını tırnakladığı deri koltukta buldum. Elindeki sigarası daha o ciğerlerine iki kez çekmeden kendi kendine yanıp gidiyor, o ise dumanın gözlerini kıpkırmızı etmesine aldırış bile etmiyordu. Sol bacağının titremesi açık ediyordu yine sarhoştu. Hiçbir şey demeden odama çıktım.
Okul saati yaklaşıyordu. Üstümü değiştirip kahvaltıya indim. Sabaha karşı geldiği için ona bir şey yiyecek misin diye teklif etmedim. Bundan hoşlanmazdı. Onu böyle görmekten de ben hoşlanmıyorum fakat kimin umrundaydı? Geçici bir durum olduğunu düşünerek her seferinde alttan alıyorum. Bugün de öyle oldu. Yukarı çıkıp odama girdim. Çekmeceden anahtarımı alacaktım ama orada bulamadım ve geri kapat-
Kapatamadım. Yarısında geri araladım. Siyah kutu açılmıştı.
Babamın intihar ettiği tabancanın olduğu siyah kutu açıktı. Çekmeceyi anında yere boşalttım. Hâlâ yoktu. O anda kapının kapandığını duydum. Bir de anahtar sesi. Kapım dışarıdan kilitlendi. Hemen kapıya koştum ve vurmaya başladım.
"Ne oluyor, kim var orada!?", dedim.
- Beni affet, dedi annem.
*Silah Sesi*
Sonrası yok... Sadece odama sızan kanı izleyerek, eve koşuşturan insanların çığlıklarını dinledim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çok Normal (!)
Teen FictionBir sabah batıyor, bir gece doğuyor... En normalinden Hayat (!) Bölümler birbirinden bağımsız, kısa hikayelerdir.
