Daldım. Yatağımda yatıyordum sadece Tanrım.
Hatırlayamıyorum sanki uyuyakalmışım, n'apabilirdim? Yorgundum. Ne için yorgun olduğumu hatırlamakla uğraşamayacak kadar yorgun.
Gözlerimi açtım, sadece gözlerimi.
Ağlıyor muyum? Bu da ne şimdi?
Nefret hissediyorum, Tanrım! Şimdi ağlamanın zamanı değildi.
Silmek istedim gözyaşlarımı.
Ama bir şeyler yanlış gidiyordu, nedense gözyaşım kırmızıydı ve gözümden değilde, kafamdan aktığını farkettim.
Dokunup kontrol etmek istediğimde ise, ne kolum vardı ne de vücudumun geri kalanı. Kafamdaki siyah çizgili baltadan taşan kanımın, göz çehremi dolaşıp yere damlayışını izlemeye daldım.
Uyumamışım Tanrım, Ölmüşüm...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çok Normal (!)
Teen FictionBir sabah batıyor, bir gece doğuyor... En normalinden Hayat (!) Bölümler birbirinden bağımsız, kısa hikayelerdir.
