Çok Normal (!)

Mezar

Sessizlik içinde uzanıyordum mezarımda. Kimseye ne zararım ne de yararım vardı. Kendi halimde kendimleydim öylece işte. Sonra uzun süredir görmediğim bir şey gördüm:Işık. Mezarımın üstünden küçücük ve her an daha da büyüyen bir ışık vurmaya başlamıştı yüzüme. O an dediğim tek şey, "Burada da mı rahat yok?" demekti. Bunu içimden söylemiştim, yada ben öyle sanıyordum çünkü gelen cevapla adeta sesi iliklerimde hissettim. Birisi sinirli bir ton ile  "Hadi KALK!" dedi sanki. Hayır, hayır sanki değil; öyle dedi. Ben ölüyüm, Tanrım bu nasıl olabilir?

Ürpererek uyandım. Gerçek gibiydi. Benim için okula gitme zamanı çoktan gelmiş de geçiyordu bile. Annemin bağırışını şimdi daha iyi duyabiliyordum. 

-"Hadi diyorum!"

-"Geldim." dedim ve fırladım yataktan bir hızla.

Elimi yüzümü yıkamaya gittim. Soğuk su ayılmam için en iyi alternatifti. Suratıma suyu çarpmama rağmen hala üzerimdeki halsizliği bir türlü atamıyordum. Şiş gözlerimi ellerimde hissediyordum. Aynaya bakıp şişliklerimi kontrol etmek istedim ama O da ne? Ya ayna bozuktu yada psikolojim. Ayna bozuk olamayacağına göre... Neredeyim ben? Aynada kendimi bulamadım. Her tarafa her açıdan baktım ama yokum. Koşarak çıktım banyodan. Anneme haber vermeliydim. Banyonun önündeki koridorda, kardeşimin çantası ile kapıya doğru gittiğini gördüm. İşte annem! Kapının önünde bekliyor. Koşarak yanına gittim. Bağırıyordum;

-Anne a-aynada bir sorun var. Beni görmüyor?! dedim. Ve sustum.

Annemin tepki verme süresi çok uzamıştı. Duymamış olamazdı çünkü gözünün dibinde dikilmiş bağırarak konuşuyordum. Annem sessizliğini bozdu.

-Hadi oğlum, geç kalacaksın, dedi kardeşime bakarak. 

Sonra onu alnından öpüp,duygulu bir şekilde elleriyle kardeşimin yüzünü okşayarak,sözlerine ekledi;

-Okuldan gelirken ağabeyinin mezarına uğra kuzum,seni özlemiştir.

...