neighbors

🪷.23

୨⎯ "06.08.22" ⎯୧

Bir hafta geçmişti. Kimine göre kısa olan bu süre, kimine göre çok uzundu. Tıpkı Yeji gibi. Yokluğuna alışamıyordu. Ki daha başındaydı. Bu duygunun içinde boğuluyordu ve kimse ona yardım edemiyordu.

Babası bile.

Gözünden akan yaşı sildi ve yatağındaki albümü masasına koydu. Ryujin'in annesi vermişti Yeji'ye bu albümü. İçinde beraber oldukları her ana dair fotoğraflar ve anlatımlar mevcuttu.

Odasından çıktı ve salonda kahvelerini içen babalarının yanına ilerledi.

"Nasılsın?"

"İdare ediyorum, sen Felix abi?"

"Senin için endişeliyiz."

"Bu konu hakkında konuşacaksan lütfen hiç konuşmayalım. Yardımcı olmuyor. Aksine yokluğunu yüzüme vuruyor. Sizden yardım veya anlayış beklemiyorum. Ama lütfen onun hakkında konuşmayın."

"Peki."

Felix bakışlarını yere indirdi ve tırnağının kenarındaki etleri soymaya başladı. Hyunjin elindeki fincanı sehpaya bıraktı.

"Dışarı çıkmak ister misin?"

"Olabilir."

Felix yerinden kalktı ve odalarına ilerledi.

"Sana yardımcı olmaya çalışıyor Yeji. Neden böyle yapıyorsun?"

"Çünkü istemiyorum. Ne onu istiyorum ne de diğer sözcüklerini. Yanımızda olduğundan beri işler ters gidiyor baba. Farkında mısın?"

"Ryujin'in ölümüyle onu suçlayamazsın."

"Suçlamıyorum. Olanı söylüyorum. Neden kendi evinde değil hem? İstemiyorum. Bana fikrimi sormadın ama ben söylüyorum. Tabii dinler misin bilemiyorum."

Felix onları duymuştu.

Kırılan kalbi dışarı göz yaşı olarak yansıyordu. Her ne kadar durdurmaya çalışsa da başarılı olamadı. Yanlarına gitti.

"Keşke bunu bana da söyleseydin Yeji. Sana yardımcı olmaya çalıştım. Ancak bu kadarını demene izin veremem. Gerçekten istemiyorsan konuşabilirdin. Zamanında babanla yattığımızı düşündüğünü nasıl söylediysen bunu da söyleyebilirdin. Ben unutmadım. Ancak işler iyi gitsin diye çabalıyorum. Fakat içinden böyle şeyler dediğini bilmiyordum."

Felix holdeki askılıktan hırkasını ve anahtarını alıp aşağı, kendi evine, indi.

"Neden böyle yapıyorsun?"

"Onu mu tercih ediyorsun?"

"Lütfen sus artık. Söylediğin şeyleri duyuyor musun? Ryujin'in ölümüyle suçladın, yüzüne gülüp içinden bunları düşündün ve şimdi onun yanında olmamı mı yadırgıyorsun? Sınırını bil Yeji."

Hyunjin sevgilisinin yanına giderken, Yeji de ayakkabısını giyip evden ayrılmıştı. Yüzündeki öfke ve üzüntü herkes tarafından anlaşılabilirdi.

Binadan ayrılırken ona seslenilmesiyle durdu.

"Yeji?"

Arkasına döndü.

"Jeongin."

"Nasılsın?"

"Anlatmaya gerek yok sanırım? Sen nasılsın?"

"İyiyim. Birkaç gündür seni göremeye çalışıyordum ama bugüne kısmetmiş. Müsaitsen kahve içmeye gidelim mi?"

"Olur. İyi olur."

—
jeongin:
Hyung Yeji benimle
kahve içmeye gidiyoruz
endişelenme

hyunjin:
sağ ol Jeongin.

୨⎯ "libby" ⎯୧

selamlar!!
nasil buldunuz bu bolumu?