"လွှတ် ကျွန်တော့်ကိုအခုလွှတ်"
"ဒုန်း"
"ဒုန်း"
တံခါးကွဲမတတ်ရိုက်ထုသံတွေကြောင့် Yoongi ပိတ်ထားတဲ့တံခါးကိုမှီချလိုက်ပြီးကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်သည်။
ဒီအချိန်ထိဆို၃နာရီရှိပြီ။ အဆက်မပြတ်တံခါးကိုထုနေတာ။ Hoseokကလည်း ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်ရင်းစိတ်မကောင်းစွာကြည့်နေသည်။
"Min Yoongi !!!! အယုတ်တမာ....ခင်ဗျားဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ"
ကလေးငယ်ရဲ့အော်ဟစ်သံတွေကငိုသံရောယှက်နေသည်။ သို့သော် မည်သို့တတ်နိုင်ပါအံ့နည်း။
"ဟူး"
ပါးပြင်ပေါ်ကစိုစိုစွတ်စွတ်အရာတွေကိုလက်ဖမိုးနဲ့သုတ်ဖယ်လိုက်သည်။ လက်ဖောင်းဖောင်းနုနုလေးတွေက အဆမတန်မာတဲ့သစ်သားတံခါးထူထူကြီးကို ထုရိုက်နေတာဘယ်လောက်တောင်နာကျင်နေလိုက်မလဲ။ ပစ္စည်းတွေပစ်ပေါ်ကခွဲမှာသိလို့ အန္တရာယ်ရှိတဲ့ပစ္စည်းတွေမှန်သမျှ အပြင်ထုတ်ထားခဲ့သည်။
တကယ်ဆို ကလေးငယ်နာကျင်သလောက် သူလည်းနာကျင်ပါသည်။
"နောက်တစ်ကြိမ် ဆေးတိုက်ရမှာက ဘယ်တော့လဲကွာ~"
"ဟင်း ~ ငါမင်းကိုပြောခဲ့သားပဲကွာ မူးယစ်ဆေးဖြတ်ဖို့ဆိုတာ ခက်တယ်လို့"
Hoseokက စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ဆေးအိတ်လေးကိုပစ်ပေးလိုက်ရင်း ..
"နာရီ၀က်သာသာလောက်လိုသေးတယ် ဒါပေမယ့် မင်းတွေ့ချင်နေတာမလား တိုက်လို့ရပါတယ်"
Hoseokပစ်ပေးလိုက်တဲ့ဆေးထုပ်ကိုယူလိုက်ရင်း မျက်ရည်တွေကိုသုတ်ကာ တံခါးကိုဖွင့်လိုက်သည်။
"၀ုန်း"
တံခါးနားမှာမှီချကာ ဖြူလျော့နေသော နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ Yoongiကိုနာကျည်းစွာကြည့်နေသည်။
လက်တွေကနီရဲလို့ယောင်ကိုင်းနေသည်။
တံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့် Yoongiကိုကျော်ကာ ထွက်ပြေးဖို့လုပ်သည်။
"လွှတ်စမ်း"
"ကလေးငယ် လိမ္မာတယ် ဆေးသောက်ရအောင်"
YOU ARE READING
𝗖𝗵𝗲𝗲𝘀𝘆 𝗗𝗮𝘆𝘀
Fanfiction"ဓါတ်ပုံတစ်ပုံရိုက်ခါနီးရင်ဓါတ်ပုံဆရာတွေက"Say Cheese"လိုပြောတတ်ကြတယ် 🧀🧀 မတူကွဲပြားတဲ့Cheeseတွေကမတူကွဲပြားတဲ့အရသာတွေကိုပေးသလိုမတူညီတဲ့Memoriesတွေကမတူညီတဲ့အမှတ်ရမှုမျိုးကိုပေးတယ် 🧀🧀 ဒီတော့ကိုယ်တို့ရဲ့မတူညီတဲ့Cheeseလေးတွေအကြောင်းကိုလ...
