BİLİNMEYENİ BULMAK (TAMAMLANDI)

18.BÖLÜM

✦

Benim burada ne işim vardı?

Sanırım son on dakikadır aynı soruyu soruyordum kendime. Cevapları her seferinde değişiyordu. İlk seferde keyfiydi, ikincisinde benim de evim burası olmuştu cevabım. Değiştikçe değişmişti.

Bugün annem eve dönüyordu. Rehabilitasyonunun son günüydü. Biliyordum çünkü bakıyordum ara ara gizlice. İyileştikten sonra intihar ettiği için bir merkeze kapatılmıştı ve doktorlar dün sabah bugün çıkabileceğine karar vermişlerdi.

Nasıl olduğunu görmek istediğim için kalkmış eve gelmiştim.

Ocağın dördündeydik. Dün sınavım vardı v sınavdan sonra eve geçmiştim. Bu sabah da evde olacağımı düşünüyordu Asrın. Çünkü yarın da sınavım vardı.

Hoş sormamıştı. Ne yapacağımı yani. Ve eğer merak edip bakarsa da anlayabilirdi yerimi. Ama bence bakmazdı. Evde oturuyor muyum diye kontrol edecek kadar üşütük değildi.

Yani biraz üşütüktü de o kadar değildi galiba

Aman canım, bakarsa da baksındı yani. Sorun yapmazdım.

Ev boştu çünkü tüm perdeler kapalıydı sabah saatleri olmasına rağmen. Ayrıca telefonumun ekranından gördüğüm konum bilgilerine göre de babam zaten annemi almaya gitmişti.

Apartmanı karşıdan görecek bir yerdeydim. Karşı apartmanın duvarının arkasındaydım. Geldiklerinde eğilecektim ve onlar da beni görmeyecekti. Ben annemi görecektim ve sonra da gidecektim. Çok rahat bir plandı. Normal.

Beş dakika kadar sonra büyük beyaz bir jeep girdi sokağa. Kaşlarımı çattım. Tanıdık araba yüzünden eğildim duvarın arkasına.

Sonra tam apartmanın önünde durdu araba. Peşinden de şoför koltuğundan Çağrı indi.

Bunun burada ne işi vardı?

Arabanın yolcu koltuğundan babam indiğinde ise gözlerim kocaman oldu. Arka koltuktan annemi indirdiler yavaşça. Annem babama dayandı. Aşırı zayıflamıştı. Teni solgundu. Uzun saçlarını çenesinde kesmişlerdi. Bileklerinde sargılar vardı. üstündeki kot pantolon ve kazak ona çok büyük geliyordu. Montu da sanki beş beden büyük gibiydi.

Ama üzülemedim çünkü Çağrı hakkında şaşırmakla meşguldüm.

Babam ve Çağrı konuştular. Tokalaştılar. Duymuyordum. Şoktandı belki bilmiyorum ama duyamıyordum. Annemle babam apartmana girdiler. Çağrı apartmana kadar yardım etti annemin yürümesine.

Sonra arabasına geri döndü. Kaşlarımı çatarken yerimden kalkıp hızlıca arabaya ilerledim. Araba çalıştığında önüne geçmiştim. Çağrı kafasını kaldırınca beni gördü. Kaşlarını kaldırdı. Arabadan indi şaşkınca

"Masal?"

"Şaşırıyor musun?" dedim şaşkınca. Yutkundu. "Burada olmasına şaşırılacak son kişi benken sen mi şaşırıyorsun? Senin ne işin var burada?" dedim. Çağrı kapıyı kapatmadan "Arabaya bin yolda konuşalım." dedi. Kafamı iki yana salladım.

"Söyle ne işin var burada?"

"Masal..."

"Arkamdan ne iş çeviriyorsun sen? Daha birkaç hafta önce senin patronun az kalsın beni gebertiyordu! Sen nasıl anne ve babamın yanında dolaşırsın! Sen kimsin? Anne ve babamı nasıl tehlikeye atabilirsin ki?" diye bağırdım. Bana doğru gelip elini uzattı ama geriledim.

"Ya sen mafyayla çalışıyorsun! Benim anne babamın etrafında senin ne işin var?"

"Masal bağırma!" derken tuttu omuzlarımı. İttim onu.