BİLİNMEYENİ BULMAK (TAMAMLANDI)

23.BÖLÜM

✦

Bir süre baktım suratına. Bekledim. Birden psikopatça kahkaha atmasını bekledim. Kandırdım diye bağırmasını falan bekledim ama yapmadı. O yüzden ben güldüm. Ufak gülüşüm kahkahaya dönüştü yavaşça. Karın ağrısından ölüyordum ama ellerimi karnıma bastırarak kahkahalarla güldüm. Yavaşça değişen duygularımın ve sızlayan burun direğimin farkındaydım. Kahkahalar hıçkırıklara dönerken gözümden bir yaş süzüldü.

"Masal?" dediğini duydum. Başımı iki yana salladım.

"Benden nefret et ama bana bunu yapma Asır. Benim yüzümden ama bu kadar kötü davranma bana yalvarırım. Öldüreceksen öldür bitsin." dedim bir iki adım gerilerken.

"Masal..."

"Ölmemiş gibi davranma. Bak ben kabullenemedim. Uzun sürdü ama yemin ederim öldü. Yapma. Bak yapamam ben. Her cins insanla uğraşırım ama bu kadar değil. Bu kadar korkutucu olma." dedim gözlerimi silerken.

"Masal..."

"Allah belamı versin. Benim yüzümden öldü Allah belamı versin ama bana bunu yapma. Biraz acı bari yalvarırım..."

"Masal kardeşim ölse kabullenemeyecek bir adam mıyım ben? Dört kardeş kaybettim. Beşinciyi mi kabullenemeyeceğim?" diye kesti beni. Yüzüne baktım. Şaka yapıyor gibi değildi hala. Bekledim. Biraz daha bekledim.

"Yalan söylüyorsun."

"Hayır söylemiyorum. İstersen Yahya'ya sor." dedi. Yutkundum. "Yalancısın sen. Sen benden nefret ettiğin için böyle yapıyorsun, acı çekeyim diye yapıyorsun."

"Masal senden nefret falan etmiyorum, ufacık kızsın senden neden nefret edeyim?"

"Asrın benim yüzümden öldü..."

"Asrın ölmedi! Ha eğer ölseydi bile onu vuran Çağrı'ydı. Sen değildin. Senin yüzünden falan da değildi. Sana asla kin beslemezdim bu konudan."

"Sen delirmişsin! Asrın'dan sonra kafayı yemişsin sen!" diye bağırdım. Bana doğru geldi.

"Masal..."

"Hayır! Uzak dur benden! Psikopat herif!" dedim. Arkadan gelen Yahya, Asır'ın yanından geçip bana doğru geldi.

"Masal sakin ol." derken elini uzattı ama çığlık attım direkt.

"Dokunma bana! Uzak durun benden!"

"Masal dur bak biraz sakinleş anlatacağım ben sana." dedi Yahya hızlıca beni çekerken. İttim onu.

"Masal bir daha midenin bulanmasını istemiyorsan biraz sakinleş, iğne yapmak zorunda bırakma beni." dedi Yahya. Deminkinden daha şiddetli ağlamaya başladığımda kabullenmiştim. İkisi de güçlüydü. Kocaman adamlardı. Bana ne isterlerse yapabileceklerdi ve ben bunu engelleyemezdim. Çağrı'yı da engelleyememiştim ki. Çığlıklarımdan sonra acıyıp bırakmıştı zaten. İkisi bir de. İki kişiydiler. Birinin kardeşi birinin kuzeni benim yüzümden ölmüştü. Yahya yalan söyleyip benimle oynamazdı. Ama Asır oynardı. Korkunç biri olduğuna o kadar emindim ki ne şekilde ne zaman öleceğimi bile hayal edemiyordum.

"Masal bak yemin ederim ölen kimse yok. Senin suçun olan hiçbir şey yok." dedi Asır.

"Ne ölmesi?" dedi Yahya şaşkınca. Yahya'nın ellerini iterken yatağa doğru dönüp ağlamayı kesmeye çalıştım.

"Bak sakinleş sonra gel yemek ye, düzgünce konuşalım. Yemin ederim inanacaksın." dedi Asır. Birkaç saniye sonra kapı kapandı. Yatağa otururken birkaç dakika daha ağladım. Bir türlü duramıyordum. Karnım da çok ağrıyordu zaten. Başım da fena haldeydi.