KAHRAMAN BABAM

Bölüm 17

Fazla lafa gerek yok siz işi biliyorsunuz değerli okurlarım 💚 okuyan gözleriniz dert görmesin ❤️iyi okumalar.

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_
Genç adam telaşla eve girdiğinde küçük kızını kucağından yere indirdi. Küçük kız ise duvardan tutunarak paytak adımlarla ilerdi salona doğru. Dışarda fırtına vardı. Genç adam da işten gelir gelmez Semih'lere gitmiş küçük kızını alınca geri dönmüştü. Hava çok soğuk olduğu için ceketini kızına sarmıştı sımsıkı.

En değerlisine birşey olursa yaşayamazdı. Bu yüzden onu her daim koruyup kolluyordu. İşteyken bile her saat başı Neslihan arayarak kızının nasıl olduğunu soruyor ardından kızına sesini duyuruyordu.
-------------------~•~--------------------
O gecenin üzerinden dört gün geçmişti. Genç adam bu geçen günlerde küçük kızıyla birlikte günlük yaşamına devam etmişti. Sabahları ezan sesine uyanan genç adam namazını kılıp bir kaç sayfa Kur'an okuduktan sonra mutfağa inmiş sabah kahvaltısı hazırlayıp küçük kızını uyandırmıştı. Küçük kızı hazırlanıp mutfağa indiğinde baba kız birlikte kahvaltı yapmıştı. Kahvaltı faslının ardından genç adam küçük kızını ana okuluna bırakmış ve kendi işine geçmişti.

Bu gün günlerden cuma olduğu için Berra dün akşam genç adama akşam yemeği için mesaj atmıştı. Genç adam ise cuma günü çocukları okuldan alıp geleceğini bildirmişti. Bu gün akşam yemeği için anlaştıklarından Berra sabahın erken saatlerinde uyanmış ve işe başlamıştı.

Bu gün Arda'yı okula dayısı bırakacaktı. Bu yüzden rahatlıkla işlerine odaklanmıştı genç kadın. İlk önce sabah kahvaltısı hazırladı küçük oğlu, kardeşi ve kendisi için. Kahvaltı hazır olduğunda yukarı kata çıkarak küçük oğlunun odasına ilerledi genç kadın. Kapıyı açtığında oğlunun uyumaya devam ettiğini gördü. Yatağa ilerledi gelişi güzel adımlarla, ardından küçük oğlunun yüzüne, boynuna ve saçlarına öpücükler kondurmaya başladı. Annesinin öpücüklerinden huylanan Arda kıkırdayarak gözlerini açtı.

Bu sabah onlar için çok güzel başlatmıştı. Her sabah güzel başlardı aslında. Lakin bu gün bir başka güzeldi. Hiç olmadığı gibi. Genç kadın son olarak uzunca bir süre dudaklarını oğlunun alnına bastırdığında Arda kollarını annesine sarmıştı.

Küçük bir konuşma geçmişti aralarında ve Arda bu konuşmadan sonra ayağa kalkıp banyoya giderken genç kadın oğlu için bir kaç parça kıyafet çıkarmıştı dolaptan. Arda daha banyodan çıkmadan genç kadın mutfağa inmiş ve akşam için ne yemek yapacağına karar vermeye başlamıştı. Zil sesi evde yankılandığında genç kadın düşüncelerini bir kenara bırakmış kapıya yönlendirmişti adımlarını. Tekrardan zil sesi evde yankılandığında genç kadın kıkırdayarak kapıyı açmıştı. Kardeşi Ahmet çok sabırsızdı. Sabır konusunda biraz Ali abisinden fikirler alması lazımdı. Ahmet ablasının bu halini görünce kocaman tebessüm ederek elindeki poşetleri Berra'ya vermeden kollarını genç kadına sardı.

Berra da erkek kardeşine karşılık verip huzurla gülümsedi. Meğerse huzur ve mutluluk varmış her daim. Sadece bakmasını bilmek gerekiyordu. Her zaman aynı pencereden bakarak güzel manzaraları fark edemezdi insan. Farklı pencerelerden bakmayı başarmalıydı. Hayatımıza giren insanlar önceden kaderimizde yazılırmış derler. Eski söylentilere göre ise insan kendi kaderinin efendisiydi. Hayatımıza giren insanları belki biz yönetemezdik ama gerektiğinde onları çıkarmasını bilmeliydik.

Genç kadın erkek kardeşine tebessüm ederek söyledi:
"Hayırlı sabahlar. Hoş geldin kardeşim. Buyur geç içeri."

"Hayırlı sabahlar ablam. Hoş buldum."

Ahmet elindeki poşetleri ablasına uzatıp ayakkabılarını çıkardı. Berra erkek kardeşinden aldığı poşetlerle birlikte mutfağa doğru ilerlerken, merdivenlerin başında Arda görünmüştü. Küçük çocuk merdivenleri hızlı hızlı inerken, Ahmet kot ceketini çıkarıp vestiyere astı. Arda gelip dayısına sarıldı sımsıkı. Özlemişti dayısını. Bir kaç haftadır dayısı şehir dışında çalışıyordu. Bu yüzden de onu sadece görüntülü konuşmalar sırasında görüyordu. Ahmet yeğeninin yanaklarına öpücük kondurarak konuştu:
"Günaydın aslan yeğenim benim. Nasılsın bakalım?"