Princess and Gentleman • Naz&Pamir

veda.

Neden masallar prens ve prenses evlendikten, birbirlerine kavuştuktan sonra biter? Çünkü aslında her şey orada bitmemiştir. Geri kalan kısmı masal olmaktan çıkar, gerçeklere döner. Belki evlendikten sonra prens prensesi üvey kardeşlerinden biriyle aldatmıştı ya da bir süre sonra artık prenses prensten sıkılmış, ayrılmışlardı ya da biri ölmüştü...

Naz yanlıştı birbirlerinin yaralarını sarmadıkları konusunda. İkisi de birlikte oldukları zamanlarda birbirlerine ilaç olmuşlardı, yaralarını sarmışlardı. Pamir, Naz'ın babasıyla geçirdiği son doğum gününden sonra mutlu olamayacağını düşünürken çıkmıştı karşısına; Naz, Pamir ailesi yüzünden sevgiye inancı kalmamışken, hayata önyargıları varken.

Pamir, ortakla çalışmam derken ortağına hiç tahmin etmediği kadar bağlanmış; Naz, kimseye güvenemeyeceğini düşünürken aynı kaderi paylaştıkları bu adama gözü kapalı sırtını dayamıştı çoğu zaman.

Pamir, hem kendisinin hem karşısındaki kişinin onlardan olan parçasına, çocuklarına "ya kötü anne baba" olursak düşüncesi ile hiçbir kadınla ilgili bu düşünceye kapılmamışken Naz'ın tek sözüyle anında o hayalleri kurmaya başlamış; Naz, derin ve tutkulu bir aşk yaşayacağını, hissedebileceğini imkansız gibi görürken karşısındaki adama büyüklüğü tahmin bile belki edilemeyecek kadar büyük bir aşk, bağlılık, sevgi ve hayranlık hissetmişti.

Kader hep ikisini bir araya getirmek için çabalamıştı. Eğer o gün Pamir Naz'ın üzerine çamur sıçratmasaydı ve Sadullah ikisini Naz ve Pamir olarak buluşturabilseydi muhtemelen bu noktaya gelemezlerdi. Çünkü ikisi de çok zıt karakterlerdi. Hidrojen ve oksijen gibi. Normal yollarla bir araya getirilirse büyük bir patlama açığa çıkardı. Ama kader onları Naz ve Pamir olarak değil, Yaz ve Levent olarak buluşturmuş; duvarlarını yıkmalarını sağlamış ve yanıcı olan hidrojenle yakıcı olan oksijeni birbirlerini dengeleyecek bir uyumla bir araya getirmişti.

İkisi de hem birbirlerinin tabularını yıkmış, yapmam dediklerini farkında olmadan yapmış ve birbirlerine yaptırmış hem de geçmişten gelen yaralarını sarmışlardı. Belki artık yan yana değillerdi bedenen ama ikisi de unutamayacakları bir aşk yaşamışlardı, unutulmayacak kadar güzel anılar biriktirmişlerdi. Bizler ve arkada kalmak zorunda kalan Naz için bu aşk hep çok kıymetli bir yerde kalacaktı.

Ayrıca bu da bir son değil, sadece bir kısmı sizin hayal gücünüze bırakılmış; masal gibi yarıda kesilmiş bir hikaye. Belki hepsi bir rüyaydı, belki tüm bunlar yaşandığında Naz isimlerini Yaz ve Levent koyacağı biri kız biri erkek ikizlere hamileydi, belki de evli bir çift olan Ulaş çifti geçirdiği kaza sonucunda komada bir rüya görmüşlerdi... Kim bilir?

...

Benim için çok özel bir hikayeydi. Yazması da okuması da çok keyif verdi bana. Yazmak hep çok zevkle yaptığım bir şeydi zaten, hatta notlarım hep bu tarz kurgularla doludur. Bu kurgu fikri daha yayınlamaya başlamadan 1-1,5 ay önce aklımdaydı, notlar ala ala, aklıma gelen fikirleri kafamda tarta tarta yazdım başlamaya. Ya devam ettiremezsem, tüm bu aklımdakileri yazmaya hevesim kalmazsa diye korkarak başlamıştım ama gerçekten su gibi aktı. Keşke daha önceden yayınlamaya başlasaydım da uzun süre birlikte zaman geçirebilseydik ama benim de eğitimime odaklanmam gereken bir yıl olacak, o yüzden eğer o zamana kalsaydı benim için de zor olacaktı. Süre olarak kısa sürse de 17 bölüm olarak tadında bittiğini düşünüyorum. Umarım sizin için de keyifli bir yolculuk olmuştur. Tüm oylarınız, yorumlarınız ve desteğiniz için teşekkür ederim.

Ve son olarak:

O beyaz elbise; Naz'ın babasıyla geçirdiği son güzel günlerden biriyken ve o günü hayatının son gerçekten mutlu olduğu günü olduğunu ona düşündürdüğünde hayatına Pamir'in girmesiyle bu tabularını yıkıp giymişti o elbiseyi ve onun için kötü bir anlam ifade etmiyor derken artık daha kötü bir anısı vardı. Elbisede babasından kalan iz tam silindi derken Pamir istemeden de olsa tekrar kötü bir iz bırakmıştı o elbiseye. Kan lekesi yıkadığında çıkardı ama o elbisede artık sadece Naz'ın görebileceği ve asla çıkmayacak olan, kimsenin de silemeyeceği bir iz vardı. Çünkü yanında artık o izi silebilecek birisi yoktu.

Hoşçakalın!