DELİ KOMUTAN

1

Önümdeki mahvolmuş boş duvara bakıyordum. Sinirlendimde defalarca duvara bıçak saplayıp çıkarmıştım yada yumruklamıştım. Önüme hep kanlı ve işkence gören askerleri görüyordum. Ve kafamdaki sesler susmuyordu.

Artık kendime gelmeliydim. Ne zamandan beri burdayım? Ailem var mı?

Tek bildim şey asker oldum ve benim askerlerim benim yanlış emir vermem ile işkence edilerek öldürüldü. Gözlerimin önünde.

Onlarıda tek tük hatırlıyordum. Aklımı yitirmiştim. Kendi hayatımın hakkında bir bok bilmiyordum.

Buda beni daha çok delirtiyordu.

Hepsi senin yüzünden! Senin yüzünden öldüler!

Yine başlıyorduk.

Kafamdaki sesler gittikçe çoğalırken odaya hemşire girdi. Akılı davranmalıyım.

"Doktor seninle konuşmak istiyor" dedinde göz devirmemek için kendimi zor tutum.

Doktor her allahın gününde benimle konuşmak istiyordu!

Derin bir nefes alıp verdim sakinleşmek adına.

Bir şey demeden odadan çıkıp hemşireyi bekledim. O da geldiğinde beraber doktorun odasına gittik.

Kapıyı sakin bir şekilde açıp doktorun önünde olan bir koltuğa oturdum. Derin bir nefes verip "yine ne oldu doktor" dedimde sıkıntılı bir nefes verip kendi sandalyesinden kalkıp karşımdaki sandalyeye oturdu.

"Bak endindim bilgilere göre ailenle aran iyi değildi kardeşinle hariç. Bugün beni ilk defa aradılar. Hastaneye çağırıyorlar. Yüksek ihtimalle hastanede karıştırılmışsın doğumdan sonra. Şimdi gidip hastaneye kan vereceğiz. Sakin kalmanı istiyorum. Zaten artık durumun iyiye giti için tek ikimiz gideceğiz. Ailen seninle iletişim halinde kalmak istiyorsa hata seninle beraber yaşamak istiyorsa bütün sorumlulu üstüne alabilirler ve seni hastaneden çıkarta bilirler." Hiç bir tepki vermemiştim. Kim olduğumu dair bilmezken hayatımda hiç olmayan insalarla mı tanışacam?

Tek Cemal Albayı tanıyordum. Ondan kendimden ilgili bir kaç bilgi edinmem lazım. Bu hastanede kaldıkça durumum kötüleşiyor. İnşallah onlar beni çıkartırlar burdan. Bir kaç ay orda kalıp iyileştime kanıtlayıp bu deli damgasından kurtulmam lazım. Belki cidden iyileşirim.

Bir şey dememi bekliyordu lakin benim diyecek bir şeyim yoktu. İçimde hiç bir duygu yoktu. Tek isteğim bu lanet yerden çıkmam.

"Hadi o zaman çıkalım saat 14 de orda olmamız lazım." Diyip ayağa kalktı. Doktor önlüğünü çıkartıp astı. Ben önden odadan çıkıp doktor ise arkamdan geliyordu.

Çıkışı bildiğim için öyle ilerlerken hızlı adımlar atıyordum. Çabucak buradan çıkmak istiyordum.

Hastaneden çıktımızda raht bir nefes verebilmiştim. Şükür.

Bir kaç saniye sonra doktor geldiğinde bir arabaya doğru ilerledik. Muhtemel doktorun arabasıydı.

Yol boyunca hiç bir şekilde bir diyaloğa girmemiştik. Tek yaptığım şey ise düşünmek oldu.

Ben daha kendimi bilmezken yeni insanlar mı hayatıma girecek? Ama daha önemli bir soru vardı. Beni bu allahın belası yerinden kurtaracaklar mı?

Sonuçta yıllar boyunca 'öz' sandım ailem yapmamış beni bir gram bile tanımayan üstelik deli damgalı olan beni mi alacaklar evlerine?

Ben olsam almazdım. Sonuçta kaç defa kriz geçirdim ve kriz anında az kalsın hemşireyi öldürüyordum. Yada kaç defa hastaneden kaçmaya kalktım.