Zehir

dokuz

Bu solgun yüz sana mı ait Sibel? Bu boş bakışlar, zayıf gövde, çökmüş göz altları...

Peki ya bu güçsüz düşmüş gövde bana mı ait? Düşmüş omuzlar, dalgın bakışlar, yorgun adımlar...

Zehir içimize yavaş yavaş yayılıyor, hazan çiçeğim. Daha yirmi üçüme yeni girdim ama kılıç kalkan kuşanmak zorunda kaldım. Sevdiğimi ve kendimi korumaya çalışıyorum. Bir zehirden, bin sözden. Ben bu savaşta kazanan olmak istiyorum. Kaybedemem seni Sibel. Kaybetmek istemiyorum. Sen de kuşan hadi silahını. Duanı kuşan, inancını kuşan, umudu kuşan. Beraber direnelim. Yalnız başına dayanması çok zor. 

Ya sana yalnız olmadığını daha nasıl söyleyeyim? Bir ikindi vakti geçip karşına "Her şeye rağmen yanındayım Sibel. Pes etme," demekten öteye nasıl gideyim? "Artık gitme, bak kediler senin onları okşaman için kapında bekliyor. Kardeşlerin seni böyle görmek istemiyor. Babaannen büyük bir imtihan veriyor. O zehre değil, yine kitaplarına sarılsan?"

Ama sen... Susuyorsun yalnızca. Gerçi bir şey diyecek olduysan da annemin seslenişi müsaade etmemiştir ya, neyse.

Beni bir bahaneyle çağırmıştı yanına. Sonra bir güzel azarlamıştı. Ne yapıyormuşum seninle, ne konuşuyormuşum öyle. Dikkat edecekmişim mesafeme. Ah annem, bilmiyor ki senle benim aramızda bütün mesafeleri aşmaya kadir koskoca bir aşk durduğunu. Her an, kara kışa rağmen kalbimden sana bir köprü kurduğumu...

Ama sonra çok kötü bir şey oldu Sibel. Bu olanlardan daha kötü ne olabilir ki deme. 

Yine kaçtın evden. Haftalardır ortada yoktun Sibel. Polis aradı, biz aradık. Alevlerin arasına daldın gittin. 

İlk kez öfkelendim. Senin kanına o zehrin girmesine sebep olan herkese sayıp sövdüm, hazan çiçeğim. Engel olamadım kendime. Ben de dibe doğru çekiliyordum artık.

Bir şekilde yine döndün geldin evine. Kaçmaktan yorulmadın. Ama peşine düşmekten yoruldu polis de, babaannen de. Üzülerek söylüyorum ki, ben bile yoruldum hazan çiçeğim. Ben bile... Sıkıca sarılıp gövdeme yaslamak istedim seni, bir daha hiçbir yere gideme diye.

Ocak 1992