Maladaptive Daydreaming, yani Uyumsuz Hayal Kurma 'bozukluğu' hakkında araştırmalarımla elde ettiğim bilgileri, deneyimlerimi ve fikirlerimi paylaşıyorum.
Kitabın yazılma amacı: Maladaptive Daydreaming konusunda yeteri kadar farkındalık oluşmasının...
Maladaptive Daydreaming, gerçekten de "günü gelince" ya da "bir gün karar verdiğimizde" aşılabilecek ve bu yüzden de mücadelesi ertelenebilecek bir problem gibi durabiliyor.
Bunu birinci elden, yani kendimden deneyimledim. Uyumsuz Hayal Kurma'yı keşfettiğim zaman onuncu sınıfımın başlarındaydım (2020'nin ekim ya da kasım aylarında) ve o zamanlar on ikinci sınıfa, sınav yılına kadar bu meseleyi hâlletmem gerektiğini düşündüm. Zor ya da kolay yoldan, bir şekilde çözebileceğime inandım, en fazla bir yılımı alacağı düşüncesi kafamda yer edinmişti.
Ve, evet, on ikinci sınıf sonunda geldi ama MD düşündüğüm gibi hâllolmuş değil. Kendi kendine bir şeyler olmadı, yani mucizevi şekilde bu problemi aşamadım ve erteleyip doğru düzgün çaba göstermediğim için de belirgin bir gelişme meydana gelmedi.
Maladaptive Daydreaming bazen yanıltıcı şeyler yapabiliyordu tabii. Örneğin, yaklaşık bir aydır duraklama dönemimin içindeydim ve başta bu sebeple MD'nin büyük ölçüde kaybolduğunu düşündüm ama iki gün önce tekrar hayallerime çekilmeye başladığımı hissettiğimde bunun bir yanılgı olduğunu anladım. Özellikle de bugün, sınıfta deneme çözerken duyduğum rastgele herhangi bir ses veya okuduğum paragraflar tarafından tetiklendim. Günlerdir daha iyi ders çalışabiliyorum ve öğretmenlerime odaklanabiliyorum ama dün ve bugün, bu konuda da yine zorlanmaya başladığımı fark ettim. Başta biraz suçluluk duygusu vardı çünkü uzun süre hayal kurmamam beni rahatsız etmişti ve bu yüzden ara ara gidip birkaç saat hayal kurmayı denemiştim fakat sonra bunun da hastalığın bir sıkıntısı olabileceğini fark ettim, belirli bir süre aşırı hayal kurmamak da duygusal olarak hayal kurmayı tetikleyebiliyor ve ihtiyaç hissedebiliyorum. Bunun sadece bende olan bir durum olduğunu sanmıyorum.
Yine de, duraklama süreci mi yaşadığım yoksa ilaçların mı etki ettiği noktasında biraz şüphem olduğunu söylemeliyim çünkü psikiyatri randevuma pazartesi gitmem lazımdı ama haftaya kaldı, bu sırada da ilacım bitti ve MD de buna yakın bir zamanda geri geldi. Yine de, ilacın bu kadar kısa sürede zaten etki etmediğine ilişkin duyduğum ve okuduğum deneyimlere bakarsam gerçekten de duraklama dönemi yaşamış ve bu dönemden yeni yeni çıkış yapmış olabilirim. (Bu dönemler hakkında bir şey duymamış olabilirsiniz çünkü bana ait bir tespit, önceki bölümlerden birinde bahsetmiştim ama ne demek istediğim anlaşılıyordur diye umuyorum.)
Her neyse, ilaçlar olsun ya da olmasın, MD'yi atlatmak için özel bir istek ve çaba gerekiyor çünkü uyumsuz hayallerinize nokta koymayı istemiyorsanız zaten ilaçları bırakmayı düşünme ihtimaliniz fazla, doktorlar net olarak yasakladığı hâlde daha önce bunu yapmış olanlara çok rastladım ve kendim de düşünmedim değil. Tabii anlık gelen bir düşünceydi ve eyleme geçirmedim çünkü psikiyatri ilaçlarının doktor kontrolü dışında bırakılması bile çeşitli riskler taşıyor ama sadece ilaçları içmenin yeterli olmadığı ve çabanın da gerektiğini söylememin nedeni bu ilaçların kesin, ayrıca kalıcı bir çözüm olmaması. Bunları belirli bir süre kullanabilirsiniz, ayrıca ilaçların belirli bir zamandan sonra vücuda olan etkisinin azaldığını da muhtemelen biliyorsunuzdur. Ki, MD'si olan birçok kişi dikkat ilaçları kullanmıyor bile...
Bu arada, bunlardan bahsederken bir noktaya da değinmek istiyorum; Bana göre çaba, aralıklarla göstereceğiniz bir şey olmamalı. Vazgeçmek ya da boşluk anları oluşturup bunlardan yararlanmak gelişmenizi kaybetmenize sebep olabilir. ("Zaten bir süredir pek hayal kurmuyorum, bugün kursam çok bir şey olmaz." gibi.) Yani, hızlı ve kararlı hareket etmeniz gerektiği fikrindeyim. Ertelemeden, tekrar aktif olarak/düzensiz bir hayal kurma eylemine dönmeden bu işi hâlletmeye çalışmalısınız demek istiyorum. Düzensiz hayal kurma eylemi kısmına da değineyim, örneğin MD'niz ağır ve hemen burakamayabileceğiniz fikrindesiniz, bu noktada genelde alacağınız ilk tavsiye belirli bir zaman ayarlayıp bu vakte göre hayal kurmanız olacaktır. (Genelde uygulanan da bu oluyor, insanlar kendilerine başta bir saat gibi bir hayal kurma süresi veriyorlar ve bunu da zamanla azaltıyorlar.) Eğer bunu uygulamaya kalkarsanız büyük ihtimalle göreceksinizdir ki o süre dışında da hayal kurmak istiyorsunuz ya da kendinize verdiğiniz süreyi aşmayı düşünüyorsunuz, MD bir bağımlılık olduğu için bu olağan bir durum olacaktır ama iradeli davranmanız gerekecek. Maladaptive Daydreaming'ten kurtulamama sebebimiz onun aşılamaz bir problem olduğundan değil, bizim her bağımlılıkta da olabileceği gibi bu aktiviteyi geride bırakmak için kararlaştırdığımız yöntemlere sadık kalamayışımızdan ya da hiç çaba göstermememizden vb.
Umarım açıklayıcı ve yardımı olabilecek bir bölüm olmuştur. Burada bahsettiğim bazı şeyler sizle uyuşuyorsa, yani ne yapmanız gerektiğini bildiğiniz hâlde harekete geçemiyorsanız kendinizi yargılamamaya çalışın ve MD'nin bir bağımlılık olduğunu aklınızdan çıkarmayın ama bir yandan da çabalamayı deneyin derim. Yalnız olmadığınızı da unutmayın, bu bölümü yazan kişi de verdiği tavsiyelere rağmen birçok şeyi uygulayamıyor. :')
Sorularınızı, gelişmelerinizi buradan ve mesaj kutusundan iletebilirsiniz, çekinmeyin. <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu arada, sormak istiyorum, yukarıdaki gibi gifler sizi tetikliyor mu? Gün içinde birçok tetikleyiciye maruz kalıyorsunuzdur ama MD ile ilgili bir kitabı okurken de tetiklenmenizi istemem.
