mało poezja

burzliwa

Serce się miota okryte już kurzem

Jak piorun dziki zatrzaśnięty w chmurze

I biciem stłumionym melodie snuje

O tym jak miłość swoją marnuje

Sekundy odlicza krwią co przez nie płynie

I każdą kroplę nutą żałosną owinie

Dopóki melodii nie dosłyszy nowej

Co rytm ten zaburzy mocą swoich strojeń

Co krwi jego w żyłach nie wzburzy z nagła

Nutą z bratniego serca płynącą w rytm tanga

By mogło swym piorunem wyważyć podwoje

I ogień wzbudzić w duszy w takt pieśni na dwoje