mało poezja

mój odłamek wszechświata

Znajduję się w pozaprzestrzennym metafizycznym odłamku wszechświata
Przepełnionym bezosobowymi formami moich lodowato rozgorączkowanych rozważań
Gwar ich szeptów rozdziera nieistniejące powietrze wokół i wewnątrz nicości
Ciężkie bicie łkającego serca niesie się echem przez pustkę

Gdzieś pośrodku chaosu uczuć w galaktyce nieposkromionych myśli
Dryfując w pobliżu mojej świadomości
Otoczonej gwiezdnym pyłem rzeczywistości
Brakuje mi poczucia obecności

Może powinnam być
Odnaleźć czas i przestrzeń
I umieścić w nich to co stanowi rdzeń mojego istnienia
Spaść twardo i boleśnie z nieboskłonu
Wolę jednak dryfować otoczona bezkresem możliwości
Nieograniczona okowami przyziemnego świata
Gdzieś pomiędzy początkiem a krańcem wszechrzeczy

I rozmyślać