Offline, gamen gaat je redden

Offline hoofdstuk 11

11.

Luuk kijkt in de auto waar drie mensen omheen staan. Achter het stuur zit een vrouw met donker, krullend haar. Ze heeft haar ogen gesloten en ziet eruit alsof ze slaapt. Luuk kijkt even snel of er niemand anders in de auto zit. Op de achterbank ziet hij wel een kinderstoeltje staan, maar die is gelukkig leeg. De vrouw was alleen onderweg. Even schiet door zijn hoofd dat ze waarschijnlijk onderweg was van haar werk naar huis, naar haar man en kind.

Snel laat hij die gedachte ook weer los, daar heeft hij nu niks aan. Dan dringt tot hem door dat er drie mensen tegen hem staan te roepen.
'Ze wordt maar niet wakker!'
'Help haar alsjeblieft!'
'Ze draaide zo ineens voor mijn auto, ik heb haar nooit gezien!'
'Wat kunnen we doen?'
'Waar blijft de ambulance?'
'Help haar!'
'Laat me erbij,' zegt Luuk kort tegen de omstanders en hij duwt de vrouw die recht voor hem staat zachtjes aan de kant. Snel controleert hij of het slachtoffer in de auto ademt. Dat doet ze niet en dus moet hij meteen in actie komen.
'Chris!' roept Luuk in de richting waar hij zijn collega ziet lopen. Deze begrijpt de boodschap en komt meteen op de auto afrennen.
Luuk maakt alvast de gordel van de vrouw los en begint aan haar te trekken. Ze moet zo snel mogelijk die auto uit. Er is nu geen tijd te verliezen en stabiliseren behoort helaas niet tot de prioriteiten nu. Het slachtoffer heeft niks aan een rechte rug en nek als ze dood is.
Chris helpt Luuk en samen tillen ze de vrouw uit de auto en leggen haar op de grond. Het is een knappe jonge vrouw. Ze heeft een slank lichaam en draagt een mooi, donkerblauw jurkje. Zakelijk, maar wel vrouwelijk. Eén van haar naaldhakken is in de auto achtergebleven, de andere bungelt half aan haar rechtervoet.
Nog één keer controleert Luuk de ademhaling van de vrouw, maar weer kan hij die niet vinden.
En dus begint hij met hartmassage. Op de achtergrond houdt Chris de meldkamer op de hoogte van de situatie. Drie ambulances zijn onderweg, hoort hij door zijn portofoon. Ze zullen er binnen een paar minuten zijn. Een, twee, drie, vier, vijf.. Telt Luuk in zijn hoofd. Regelmatig controleert hij of de vrouw al ademt, en als dit niet zo is zet hij zijn handen weer op haar borstbeen en begint opnieuw met tellen.
In de verte hoort hij de sirenes van de ambulances al dichterbij komen.
'Zal ik het overnemen?' vraagt Chris zachtjes.
'Nee, het gaat nog wel.'
Luuk wil het niet opgeven. Deze vrouw moet terug naar haar zoon of dochter.
Twee ambulances stoppen vijf meter van de voertuigen, een derde komt in de verte dichterbij gedenderd.
Elke ambulance neemt een eigen slachtoffer voor zijn rekening. Chris zwaait naar de eerste twee ambulanceverpleegkundigen die aan komen lopen en wijst naar Luuk en de vrouw die gereanimeerd wordt.

'Goed, hou nog even vol!' zegt een verpleegkundige bemoedigend tegen Luuk. Terwijl Luuk blijft tellen en zijn gewicht in de strijd gooit in een poging het leven van deze vrouw te redden, voeren de verpleegkundigen allerlei controles uit en doen een poging om een infuus aan te leggen voor medicatie. Luuk voelt dat zijn armen vermoeid raken. Zijn handen doen pijn en zijn rug voelt alsof hij een vrachtwagen een kilometer vooruit heeft getrokken. Maar hij stopt niet. Hij zal niet stoppen.

'We nemen het over,' zegt dezelfde verpleegkundige. Luuk hoort het wel maar hij reageert niet. Hij blijft tellen, hij blijft het borstbeen indrukken. Hij kan niet stoppen. 'Je hebt het goed gedaan, agent. Nu is het tijd dat wij ons werk doen.'

Luuk voelt twee handen die zacht aan zijn schouders trekken. Chris neemt zijn collega voorzichtig mee naar de dienstauto. Luuk kijkt om zich heen, enigszins verward. 'Maar de anderen? Wie gaan we helpen?'

'Niemand Luuk, we hebben iedereen geholpen die we moesten helpen. De ambulances zijn er en we hebben genoeg collega's ter plaatse. Wij gaan nu naar het bureau en drinken een kop thee. Daarna eten we lekker een patatje.'