Offline, gamen gaat je redden

Offline hoofdstuk 25

25.

'Die boze man,' zegt mijn moeder.
'Welke boze man, mama?'
'Hij praat tegen me.' Mama kijkt dromerig voor zich uit terwijl ze praat, alsof ze iets ziet wat wij niet zien.
'Hij praat de hele dag tegen me. Zijn stem is zo donker, zo boos. Kwaadaardig.'
Plots kijkt mam me aan. 'Hij wil jullie vergiftigen.' Met het mes wijst ze naar Anne en mij. 'Net zoals hij mij heeft vergiftigd. Alleen ik kan jullie redden.'

Ik krijg kippenvel van wat mijn moeder me vertelt.
'Mama, over wie heb je het?' vraag ik. 'En waar is Paul? Kan hij je niet helpen?'
'Paul werkt samen met de boze man,' snauwt mama. 'Paul kan ons niet helpen. Alleen ik kan dat. Ik ga de boze man tegenhouden. En als dat niet lukt, zorg ik ervoor dat ik ons op een andere manier van hem verlos.' Terwijl ze dit zegt kijkt ze naar het mes in haar handen.
Wat bedoelt ze? Is ze gek geworden? Ze bedoelt toch niet dat..
'Mama,' fluister ik en ik houd mijn handen tegen de oren van Anne. 'Wij zijn toch veilig bij jou?'
Mam kijkt me nu liefdevol aan. 'Natuurlijk Thijmen. Natuurlijk zorg ik ervoor dat je veilig bij me bent.' Even is het stil en dan vertelt mam meer.
'Maar hij mag niet bij jullie komen. Alles is beter dan de hel met die boze man. Hij is de duivel! Hoor je me? De duivel! Samen naar de hemel is beter dan in de hel met de duivel!' Haar vrije hand wrijft weer onophoudelijk door haar haren, die helemaal wild gaan klitten. Ze ziet eruit alsof ze net uit bed komt na een onrustige nacht en haar haren nog moet borstelen.
Ook begint ze weer rondjes te draaien. Het is net alsof ze ons niet meer ziet. Alsof ze in een eigen wereld is verzonken. Een wereld waar wij geen weet van hebben.

Ik haal mijn handen van Annes oren en houd haar stevig vast. Nee ik ben niet bang voor mama. Maar nu begin ik wel bang te worden voor haar ziekte. Ik heb het idee dat mama niet weet wat ze zegt. Wat bedoelt ze met 'Paul werkt samen met hem'? Paul zorgt toch voor ons?
Nee, dat moet haar ziekte zijn die praat. Haar ziekte zit in haar hoofd. Ze weet niet wat ze zegt.

Anne komt een beetje overeind en kijkt me aan.
'Thijmen, ik ben bang,' zegt ze met een klein stemmetje.
'Ik weet het kiddo. Maar hé, ik ben er om mee te knuffelen. Ik breng je zo lekker naar bed, oké?' probeer ik haar gerust te stellen.
Ik betwijfel of Anne me gelooft, maar ik weet dat ze me vertrouwt. Ze legt haar hoofd weer terug op mijn schouder. 'Doe maar lekker je oogjes dicht,' zeg ik zacht terwijl ik over haar haren aai.

Ik kijk weer op naar mijn moeder. Ze staat met haar rug tegen de deur geleund en houdt met haar handen haar hoofd vast. Als ze me aankijkt, schrik ik van de blik in haar ogen. Ogen vol haat.
Als een wild dier komt ze ineens op ons afgestormd. Ik ben even bang dat ze ons zal aanvallen, maar ze doet iets anders.
Ze grijpt de arm van Anne vast en trekt haar ruw van me af. Anne begint te gillen en graait met haar armpjes naar mij. Ze schopt met haar beentjes naar mama, die haar onder haar rechterarm in bedwang probeert te houden. Tijdens de worsteling zwaait mam gevaarlijk met het mes in het rond.
Ik wil niet dat ze per ongeluk Anne raakt, dus ik probeer mijn zusje rustig te houden met mijn stem.
'Shht, rustig maar kiddo. Ik ben nog steeds hier.'
Anne houdt op met gillen maar kijkt me met grote, doodsbange ogen aan.
'Goed zo kiddo. Ik ben gewoon hier. Ik ga nergens heen. Het is mama maar. Ze doet je echt niks.'
Ik probeer mijn moeder een boze blik toe te werpen om haar te waarschuwen Anne geen pijn te doen. Maar mam kijkt niet naar me. Ze houdt Anne onder haar arm vast en zet haar aan de andere kant van de kamer op de grond, onder het raam. Ik gebaar naar mijn zusje dat ze moet blijven zitten en stil moet zijn. Ze gehoorzaamt en blijft me strak aankijken. Ik kijk naar haar en probeer te lachen. Ik moet positief blijven, al is het voor mijn zusje.

Mama vliegt bijna een meter de lucht in en geeft een kleine gil als er achter haar op de deur wordt geklopt.
'Zie je wel!' roept ze dan. 'Hij heeft ons gevonden!'