Offline, gamen gaat je redden

Offline hoofdstuk 14

14.

'Wil je cola?' Inaya trekt de koelkast open en pakt er een fles uit.
'Ja, lekker.' Ik kijk om me heen door de kleine gezellige keuken. Om een of andere reden had ik gedacht dat Inaya in een kast van een huis zou wonen en super rijke ouders zou hebben. Dat heb ik toch wel even verkeerd ingeschat.
Het huis waar we onze fietsen voor hebben gezet is net zo'n normaal rijtjeshuis als dat waar ik woon. De kleine keuken is modern ingericht, met witte kastjes en een houten aanrechtblad. Ik zie geen kookeiland en geen luxe snufjes die een keuken bijzonder maken, maar die je eigenlijk nooit gebruikt. De eettafel is klein, er kunnen vier mensen aan zitten. Op tafel staan twee waxinelichtjes en op de hoek, tegen de muur aan ligt een stapeltje meidentijdschriften.
'Heb je broertjes of zusjes?' vraag ik aan Inaya.
'Nee, ik ben enig kind. En jij?'
'Ik heb twee halfzusjes.'
'Ah, gescheiden ouders?'
'Ja,' leg ik uit. 'Maar dat is prima. Mijn stiefvader is geweldig en mijn zusjes zijn super lief.'
Inaya kijkt dromerig door het raampje boven het aanrecht naar buiten. 'Ik had het wel leuk gevonden om een broertje of zusje te hebben, maar mijn moeder heeft geen fatsoenlijke man meer gevonden na de scheiding. Alleen maar losers, die er na een paar maanden weer vandoor gingen.'
'Oh.' Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.
'Ach ja,' Inaya kijkt me aan en ik zie haar lach weer verschijnen. 'Het is ook wel lekker rustig zo. Ga je mee naar boven?'

Samen lopen we de trap op naar haar kamer. Die is wel best ruim. Vergeleken met mijn kleine hokje. Dat zal dan wel het voordeel zijn van enig kind zijn, je hebt minder kamers te verdelen.
Inaya heeft haar kamer heel leuk ingericht. Het is geen absolute meisjeskamer met roze, glitters en paardenposters aan de muur.
Eén muur heeft ze rood geschilderd, en daar overheen heeft ze allemaal woorden en zinnen geschreven.
'Mijn gedachtenmuur,' zegt Inaya als ze me ziet kijken.
Haar bed staat in de hoek van de kamer, onder een raam met zwarte gordijnen. Aan het voeteneind staat een zwarte boekenkast, helemaal vol met leesboeken.
Aan de andere kant van de kamer staat een grote tv in de hoek, met daar tegenover twee zachte, stoffen loungestoelen. Tussen de stoelen en de tv staat een klein tafeltje.

'Leuke kamer heb je.'
Inaya loopt naar haar zithoekje en ploft op een van de loungestoelen neer. 'Dank je.'
Ik ga naast haar op de andere stoel zitten en even volgt er een stilte. Verwacht ze iets van me nu? Ik weet helemaal niet hoe ik zoiets moet aanpakken.
Alsof Inaya mijn gedachten kan lezen staat ze op en zet de gameconsole aan die onder de tv staat.
'Ik heb het spel wel gedownload en een personage aangemaakt, maar ik ben echt zo slecht!'
Ik moet lachen. 'Dat zal vast wel meevallen.'

Maar het valt niet mee. Inaya laat me zien hoe ze speelt en inderdaad, ze is behoorlijk slecht.
Het komende uur probeer ik haar tips te geven om het spel door te komen zonder binnen vijf minuten af te zijn. Een paar keer speel ik een ronde om haar te laten zien wat ik kan. Gamen is wel mijn ding, dus ik ben trots dat ik haar kan laten zien dat ik best ergens goed in kan zijn.
Tijdens het gamen lachen we, kletsen over school en we maken grapjes als het spel weer eens meldt dat we dood zijn.

Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik over tien minuten moet eten. 'Inaya, ik moet naar huis. We gaan zo eten.'
Kijkt Inaya nu teleurgesteld? Snel herstelt ze zich en glimlacht.
'Natuurlijk, het is ook bijna vijf uur. Ik vond het gezellig.'
'Ja, ik ook.' Ik knik ter bevestiging. 'Uhm.. Zullen we dit nog een keer doen?' Ik kijk naar haar gedachtenmuur om niet naar haar ogen te hoeven kijken. Op de muur staat een zinnetje: nee heb je, ja kun je krijgen. Toepasselijk.
'Ja, dat lijkt me leuk!'
Ik kijk Inaya weer aan en voor ik het weet heb ik twee armen om mijn nek hangen. Aan die armen zit het mooiste meisje van de wereld. En ik begin echt te geloven dat dat meisje mij leuk vindt.
Ik leg mijn armen zacht om haar rug. Ik ruik weer vanille.
Inaya laat haar armen los en geeft me een kus op mijn wang. 'Kom, ik laat je even uit.'

Als een klein kind word ik aan de hand mee naar beneden genomen. Mijn voeten voelen alsof ze over de traptreden zweven.
Inaya en ik nemen afscheid bij de voordeur.

'Tot morgen,' zegt ze, en ze doet de deur dicht.