Offline, gamen gaat je redden

Offline hoofdstuk 3

3.

Luuk zit op één knie met beide armen voor zich uitgestrekt. Zijn twee zoontjes Samuel en Lourens snappen de hint en rennen op hun vader af. Luuk zet zich schrap, hij weet dat ze het laatste stukje zullen springen. Hij is wel vaker omgevallen met twee kinderen in zijn armen. Het nadeel is dat je jezelf niet kunt opvangen als je armen vol hangen met kinderlichamen, en zijn hoofd dus de klap moet opvangen. Nu is hij slimmer en voorbereid op de sprong.
Samuel geeft een gilletje als hij door de lucht springt en in zijn vaders armen belandt.
'Veel plezier, jongens! Goed je best doen op school hè? En goed naar de juf luisteren.'
'Ja papa,' zegt Lourens braaf.
'Doen we papa,' zegt Samuel tegelijk met zijn grote broer.
'Goed zo, ik ben trots op jullie.' Luuk geeft ze allebei een kus op hun hoofd. 'Nu snel met mama mee, anders komen jullie te laat.'
Van Saar krijgt hij ook nog een liefdevolle kus. 'Fijne dag schat. Werk ze straks,' zegt ze.
Dan loopt Saar met de jongens de voordeur uit, op weg naar school en naar haar werk als onderwijsassistent op een middelbare school. Saar praat altijd zo liefdevol over haar leerlingen uit de zorgklas die ze ondersteunt met het maken en plannen van hun huiswerk. Luuk vindt het knap van Saar dat ze elke dag met probleemkinderen kan werken, zonder er een keer genoeg van te hebben. Hij mag ze ook niet zo noemen, probleemkinderen. Volgens Saar zijn het kinderen met zorgen, daarom zitten ze ook in de zorgklas. En om die reden houdt Luuk zoveel van zijn vrouw.

Luuk draait zich om en gaat nog lekker op de bank zitten. De kop thee die hij eerder had gezet is lauw geworden, maar hij drinkt hem toch op. Zonde om weg te gooien. Op de televisie speelt het nieuws, maar Luuk zapt verder naar een andere zender. Ellende ziet hij al genoeg op zijn werk, hij hoeft niet elke dag herinnerd te worden aan de ellende van de rest van de wereld. Veel is er niet op, dus laat Luuk hem staan op een zender waar een oude Amerikaanse komedieserie op is. Altijd grappig. Deze serie doet Luuk denken aan vroeger, toen hij samen met zijn ouders en zusje al op de bank zat te kijken naar de vreemde gewoontes en rolverdelingen binnen het gezin waar de serie om draait. Ook toen was het al grappig. Nu valt extra op hoe oud we allemaal zijn geworden, denkt Luuk bij zichzelf. Alles uit de serie is ouderwets, zelfs het gelach om grappen die helemaal niet grappig zijn. En toch zet het wel aan tot een glimlach.
Terwijl Luuk met zijn ene hand de lauwe kop thee vasthoudt en er af en toe een slok uit neemt, pakt hij met zijn andere hand zijn telefoon en ontgrendelt deze met een wachtwoord. De eerste twee keer gaat het mis en krijgt hij zijn telefoon niet open.
'Verdomme,' vloekt hij zacht. 'Die vervloekte lange wachtwoorden.'
Zich irriterend aan de steeds weer veranderende en langer wordende wachtwoorden die geëist worden, zet Luuk zijn kop thee weer neer om met twee duimen zo nauwkeurig mogelijk zijn wachtwoord in te toetsen. Nu gaat het wel goed en zijn werktelefoon springt over op het startscherm. Op de achtergrond ziet hij een foto van zijn twee jongens, Laurens en Samuel. Lourens is de oudste, hij is zes. Samuel is ruim twee jaar jonger en gaat pas net twee maanden naar school. Het zijn twee echte jongens: hun kleding blijft niet langer dan tien minuten schoon, ze eten als holbewoners, ze klimmen overal op, ze vinden zichzelf super stoer, ze gillen als meisjes en ze zijn dol op hun moeder. Zo horen jongens te zijn.

Om de tijd te doden kijkt Luuk even naar het voetbalnieuws op internet. Het volgen van voetbal is al sinds zijn puberteit een van zijn grote hobby's geweest. Vroeger heeft hij zelf ook wel gevoetbald, maar dat was in een ver, ver verleden. Toen hij wat ouder werd, werd hij zelfs trainer van de jongere kinderen. Maar toen hij ging werken en meisjes leerde kennen is dat allemaal een beetje opgehouden. Toch blijft het volgen van zijn favoriete voetbalclub wel een van de dagelijkse bezigheden voor hem. Naar het stadion is Luuk al een aantal jaren niet geweest. De voetbalwedstrijden die belangrijk zijn worden op tv gekeken, met een biertje in zijn hand en borrelnootjes naast zich op tafel. Het mooist vindt hij het dan als Lourens en Samuel met hem mee komen kijken, gezellig op schoot. Vooral Samuel onderbreekt graag zijn spel om met papa voetbal te mogen kijken.

Veel bijzonder voetbalnieuws is er niet te lezen. Luuk sluit internet af en opent zijn werkmail. Eigenlijk hoeft het nu nog niet. Luuk heeft een late dienst, wat betekent dat hij pas om twee uur hoeft te beginnen en tot elf uur vanavond doorwerkt. Op de klok is te zien dat het pas vijf over negen in de ochtend is. Tot grote irritatie van Saar lijkt Luuk soms wel een beetje verslaafd aan zijn werk. Daar moet Luuk haar ook wel een beetje gelijk in geven. Vroeger ging hij werken omdat er geld verdiend moest worden, maar sinds hij bij de politie werkt heeft hij zoveel plezier in wat hij doet, dat Luuk het niet erg vindt om in zijn vrije tijd ook nog met werk bezig te zijn.
Eén e-mail van de gemeente, die de afspraak bevestigt voor aankomende vrijdag. Dat is mooi, denkt Luuk. Eindelijk heeft de gemeente eens een gaatje gevonden om met me te praten. Luuk klikt de e-mail weg.
Eén e-mail over het afhandelen van een zaak van gisteren. Blijkbaar is er nog wat extra informatie nodig. Daar reageert hij later vandaag wel op. Ook deze e-mail klikt hij na het lezen dicht.
Verder ziet hij niks meer wat de moeite waard is om te openen.

Net als Luuk zijntelefoon weglegt voelt hij hem kort trillen. Een berichtje. Snel even kijkendan. Zonder zijn telefoon te ontgrendelen leest hij op zijn vergrendelschermhet korte berichtje van Ayoub dat hij ziek is en vanavond niet kan komen gamen.
'Ah nee,' zegt Luuk meertegen zichzelf dan tegen iemand anders. 'Dan maar in mijn eentje vanavond.'
Dan pakt hij deafstandsbediening van de televisie en zet een oorlogsserie op waar hij gisterenaan begonnen was. Nog even een paar uurtjes relaxen voor hij zijn uniform aangaat trekken.