Offline, gamen gaat je redden

Offline hoofdstuk 10

10.

Drieëntwintig likes heb ik een half uur later, wat voor mij nog best veel is. Ik ben niet erg actief op sociale media. Facebook doe ik niet aan, dat vind ik zo nep. Niet dat Instagram zo waarheidsgetrouw is, maar daar scrol je wel net iets gemakkelijker doorheen dan door de lange berichten op Facebook. Met mijn tweehonderdzestien volgers ben ik ook niet echt populair te noemen. Het merendeel van deze geringe groep volgers ken ik niet eens persoonlijk. Ik denk ook niet dat het gebruikelijk is om je volgers allemaal persoonlijk te kennen. Toch blijf ik het wel een beetje vreemd vinden om mijn persoonlijke leven online te zetten. Er zijn veel tieners die hun hele dag schaamteloos op het internet smijten, dat weet ik heus wel. Maar voor mij hoeft het niet zo nodig.
Ik kijk toch wel even naar de personen die mijn bericht geliket hebben. In ieder geval heeft Paul het geliket. Ook Niels heeft op het hartje geklikt onder mijn foto. Verder zie ik wat onbekende namen. Net als ik mijn telefoon weg wil leggen hoor ik weer het deuntje van een melding. Een like van Inaya. Meteen voel ik mijn wangen warm worden.
'Shit, bloos ik nu vanwege een like op Instagram? Hou op zeg!' spreek ik mezelf streng toe. Ik was eerlijk gezegd vergeten dat Inaya tot mijn volgens behoorde. Ik weet wel hoe het komt. In de brugklas was iedereen er zo op gebrand om erbij te horen dat meteen op de eerste dag alle sociale media-accounts, telefoonnummers en e-mailadressen werden uitgewisseld. De e-mailadressen waren verplicht volgens onze mentor. De rest vond ik echt onzin. Toch kon ik volgens Niels echt niet achter blijven en moest ik mijn Instagramaccount delen. In de pauze ben ik snel de wc in gevlucht om Instagram te downloaden en een account aan te maken. Ik voelde me nogal een loser omdat ik geen enkele foto, bericht of volger had. Maar in ieder geval kon ik mijn account met de klas delen, waarna ik van de meesten nooit meer iets heb gehoord. Tenminste, niet op sociale media. Tot nu dus.
Dat verklaart de verbazing en de blozende wangen bij het zien van deze specifieke like. Het idee dat Inaya op mijn pagina heeft gekeken en op een hartje heeft geklikt bij mijn foto; het voelt heel speciaal. Maar meteen vind ik dat ik normaal moet doen. Ik ben toch geen kleuter meer die begint te gillen als hij twee mensen elkaar een zoen ziet geven.
Ze zal het bericht wel toevallig voorbij hebben zien komen en het zielig hebben gevonden dat ik nog maar zo weinig likes had. Dat moet het zijn. Ze heeft vast niet eens gekeken van wie het bericht nou eigenlijk was. Ik kan me geen andere reden voorstellen.

Ik heb mijn telefoon nog in mijn handen als hij weer afgaat. Er verschijnt een reactie onder mijn bericht:

Veel plezier Thijmen!

Inaya weet dus wel op wie ze gereageerd heeft. En ze neemt ook nog de moeite om een reactie achter te laten waar iedereen het kan zien.
Ik twijfel of ik op dit bericht moet reageren. Het zou wel netjes zijn om een reactie terug te sturen, maar wat?
Bedankt.. Nee dat is echt stom. Dat zeg je als je op je verjaardag een reep chocola krijgt van een tante terwijl iedereen toch weet dat je geen chocola lust. Je wil niet onbeleefd zijn en zegt netjes dankjewel, waarna je de reep chocola stiekem doorgeeft aan je moeder of aan je zusje.
Lief van je, dank je wel.. Dat klinkt al beter, maar ik durf haar echt niet lief te noemen. Stel je voor dat ze er iets achter zoekt waar ze helemaal niet op zit te wachten.
Uiteindelijk besluit ik toch een keuze te maken.

Dankjewel, dat gaat zeker lukken!

Vriendelijk, niet bestemd voor een tante met vreemde cadeaus en toch beleefd.

Nog even wacht ik met de telefoon in mijn handen, maar als er geen reactie meer tevoorschijn komt leg ik hem weg en start mijn spel op.