Offline, gamen gaat je redden

Offline hoofdstuk 2

2.

Door de klap op mijn schouder schiet mijn hoofd, die ik op mijn armen liet rusten, naar voren en knalt op de tafel. 'Auw!'
'Hé Thijmen! Lig je lekker te tukken?' Niels gaat tegenover me zitten aan het tafeltje in de aula. Om ons heen is het behoorlijk druk geworden. Ik heb er weinig van gemerkt. Zal ik echt geslapen hebben? Nee, dat kan ik me niet voorstellen. Toch heb ik Niels niet horen aankomen en de klap op mijn schouder kwam echt onverwachts.
'Hmm,' antwoord ik simpel.
'Jeez, wat zie jij eruit man. Uit welke graftombe ben jij net gekropen?'
'Hou op Niels, ik heb niet geslapen vannacht.'
'Dat is te zien. Hoe ging je toets? Die van mij ging best wel goed. Dan heeft de huiswerkbegeleiding van die lekkere chick gelukkig toch nog iets nuttigs gebracht.' Niels ratelt maar door. Ik krijg hoofdpijn van het luisteren naar zijn geklets.
'Ja, ging wel. Denk ik.'

Eerlijk gezegd ben ik bang dat ik er niet veel van gebakken heb. Wiskunde is al niet mijn sterkste vak, maar het lag vooral aan mijn concentratie vandaag. De hele dag al blijft mijn hoofd teruggaan naar huis. Paul kwam pas laat thuis. Of vroeg, net hoe je het wil noemen. En dus heeft niet alleen mam de hele nacht rondjes gelopen door het huis, ik heb letterlijk geen oog dicht gedaan. Met mijn arm om Anne heen liepen mijn gedachten ook honderden rondjes door mijn hoofd: wat is er nou met mam aan de hand? Waarom doet ze zo onrustig? Is er iets gebeurd vandaag? Had IK iets kunnen doen om haar te helpen?
Ik kon maar geen antwoord vinden op deze vragen en dus deed ik het enige wat ik wel goed kon: zorgen dat Anne lekker kan slapen.
Toen ik om zeven uur op stond kwam ik Paul tegen op weg naar beneden. Hij had net mam naar bed gebracht.
'Gaat het een beetje jongen?' vroeg hij terwijl hij achter me aan de trap af liep. 'Heeft ze je wakker gehouden?'
'Een beetje,' gaf ik voorzichtig toe. 'Maar dat geeft niet. Ze kan er niks aan doen.'
'Hebben de meiden er last van gehad?'
'Lotte is niet wakker geweest. Anne heeft bij mij geslapen.'
'Dat is lief van je.' Paul gaf me een kneepje in mijn schouder. We weten allebei dat het niet zo goed gaat met mam, maar volgens mij weet hij ook niet hoe hij haar moet helpen.
'Zou mam niet hulp moeten krijgen of zoiets?'
Paul haalde zijn schouders op en keek naar het aanrecht, waar hij de broodtrommel voor Anne vulde met gesmeerde boterhammen en paprika, haar favoriete groente. 'Ik weet het niet jongen.'
Ik pakte ondertussen zelf een appel. Erg veel zin in eten had ik op dit moment niet.
Paul keek me even aan. 'Ik wil alles voor haar doen, dat weet je. En ik weet dat jij ook alles wil doen voor haar. Maar hier moet ze zelf doorheen. Dit moet ze met zichzelf oplossen.'
Even vroeg ik me af of mam zelf eigenlijk wel weet wat er met haar aan de hand is, en hoe ze zichzelf zou moeten helpen.
'Oké,' zei ik dan maar.
'Heb jij tijd om Anne naar school te brengen?' vroeg hij me, zijn blik weer op het aanrecht. 'Ik laat Lotte en je moeder liever niet alleen nu.'
'Ja dat lukt wel, ik heb het eerste uur vrij.'
'Fijn, jongen. Dank je wel.'

Ik liep naar boven en blijf op de drempel van mijn kamer staan. De rolluiken had ik nog niet omhoog gedaan, dus het was nog steeds hartstikke donker in mijn kamer, maar vanuit de gang straalde een beetje licht mijn kamer in. Ik zag mijn bed met daarin nog steeds mijn kleine zusje. Mijn lieve, bijzondere, gevoelige, kleine zusje. Wat is ze toch schattig als ze slaapt.
Anne had haar linker duim in haar mond en haar rechterarm strak om haar knuffel heen.
Die knuffel had ze van mij gekregen toen ze geboren werd.

Ik was zeven toen mam met Paul trouwde. Mijn eigen vader is er vlak na mijn geboorte vandoor gegaan. Ik weet niet wie hij is, maar volgens mijn moeder is hij een ontzettende loser die geen zin had in gedoe met een baby. Ik herinner me mijn kindertijd als heel gezellig, alleen met mijn moeder. Ze werkte wel, maar ze zorgde ook dat ze veel thuis was voor mij. Dan bakten we koekjes of gingen we samen knutselen.
Soms mocht ik een dagje thuisblijven van school en lagen we de hele dag met chips en limonade op de bank kinderfilms te kijken. Dat waren de fijnste dagen.
Toen leerde ze Paul kennen. Ik mocht hem eigenlijk meteen, maar ik deed mijn best om dat niet te laten merken. Mama was van mij, hij mocht haar niet hebben. We bakten minder koekjes en ook het knutselen werd wat minder. Wel nam hij ons samen mee naar de dierentuin en pretparken. En toen mam op een dag zei dat het weer lang geleden was dat we een relax-dag hadden gehouden, wist ik dat het goed zat. Ik was mijn moeder niet kwijt, ik had er alleen een vader bij gekregen.
Nog geen jaar later bleek mam zwanger te zijn van Anne. Ik was nog maar acht, maar ik had meteen mijn hele spaarpot omgegooid en met de inhoud ervan ben ik helemaal alleen naar het centrum gefietst. In de speelgoedwinkel vroeg ik aan de mevrouw bij de kassa welke knuffel ik voor dat geld kon kopen.
Al mijn zakken heb ik geleegd, om de tientallen muntjes op de toonbank te leggen. Even keek de caissière om zich heen, maar besloot mij te helpen. Samen hebben we het geld geteld waarna ze me meenam naar de afdeling met de babyknuffels. Ze haalde een nijlpaard, een tijger, een beertje en een koala van een rek dat zo hoog hing, dat ik alleen de onderkant ervan kon zien.
'Kies er maar een uit,' zei ze vriendelijk.
De keuze was snel gemaakt. Het werd de kleine koala. De caissière pakte het knuffeltje mooi in, in roze papier met witte hartjes. 'Veel plezier met geven, jongen.'
'Dank u wel, mevrouw,' antwoorde ik beleefd. Ik was zo trots op mijn zelf gekochte cadeau!

Nu slaapt Anne nog steeds elke avond met de koalaknuffel in haar armen.
Voorzichtig liep ik naar Anne toe en schudde haar zachtjes aan haar schouder. 'Wakker worden, kiddo. Het is tijd om naar school te gaan.'
'hmm.' Ze probeerde zich nog om te draaien maar ik tilde haar al uit bed en gooide haar over mijn schouder. Meteen begon ze te lachen.
'Nee, leg me neer! Leg me neer!' riep ze tussen het gieren door.
Ik zette haar voorzichtig weer op de grond en gaf haar een dikke knuffel.
'Zachtjes kiddo, mama slaapt,' zei ik met een vinger op mijn lippen om duidelijk te maken dat ze stil moest zijn. 'Kom, ik breng je naar school.'
Anne sprong op en vloog in mijn armen. 'Ja, leuk!'
Meteen daarna dook ze in elkaar en legde haar vinger op haar eigen lippen.
'Sorry,' zei ze zachtjes.

Ik maak de deur naar de toiletten open en kijk of er iemand binnen is. Gelukkig, iedereen zit in de les. Ik blijf staan voor de spiegel en kijk naar de jongen die me vanaf de andere kant aankijkt. Ik herken hem nauwelijks meer. De zorgeloze, vrolijke jongen van eerder is er niet meer. Tegenover me zie ik slappe blonde haren, die echt weer eens een wasbeurt nodig hebben. Bruine ogen met dikke wallen eronder, alsof ik al vijftig ben! Hangende oogleden, te moe om automatisch open te blijven staan.
Ik probeer naar mezelf te lachen. Dat maakt het helaas ook niet echt beter. Het ziet er nep uit. Met mijn handen vang ik water op uit de kraan en gooi het in mijn gezicht. Dit herhaal ik een aantal keer. Het water voelt lekker fris en de korte momenten dat mijn gezicht omringd is door de natte substantie voelt het alsof ik niet op school ben, niet in de toiletruimte sta, niet mezelf wakker probeer te houden. Het voelt fris, prettig en zacht. De jongen in de spiegel ziet er een beetje wakkerder uit. Zijn ogen lijken wat helderder, maar daar is ook alles mee gezegd.
Veel interesseert het me eigenlijk ook niet. De klas moet het vandaag maar doen met dit gezicht.