Offline, gamen gaat je redden

Offline hoofdstuk 31

31.

Op maandag ga ik weer naar school. Veel zin heb ik niet. Het zal niet lang duren voor iedereen hoort over ons weekend. Ik heb Inaya niet meer gesproken. Niels heeft me wel geappt maar ik heb niet gereageerd. Ik heb zijn bericht niet eens geopend.

Ik fiets het schoolplein op en zet mijn fiets in de stalling. Ik sluit hem af en kijk op, recht in de prachtige, serieuze ogen van Inaya.
'Hé,' zegt ze.
'Hé,' zeg ik terug.
'Hoe gaat het?' vraagt ze. Ze kijkt naar haar schoenen.
'Goed. Met jou?'
Inaya kijkt me aan en haar ogen glinsteren. Het duurt even voor het tot me doordringt dat het tranen zijn die haar ogen zo mooi laten blinken.
Inaya blijft even staan. Ze lijkt zich geen houding te kunnen geven.
Dan vliegt ze me om mijn nek. Haar armen drukt ze stevig om me heen en ze begint te snikken.
'Het spijt me! Het spijt me zo!' roept ze. Iedereen op het plein draait zich naar ons om en begint te grinniken.
'Ik had je moeten helpen. Ik wist niet eens je straatnaam meer! Het spijt me zo!' roept Inaya.
'Inaya,' zeg ik en ik duw haar een stukje van me af zodat ik haar aan kan kijken. Ze kijkt weg maar ik breng haar kin met mijn vingers weer in de richting van mijn gezicht.
'Jij hebt me juist heel goed geholpen. Zonder jou had de politie nooit geweten waar we wonen. Je bent geweldig en ik hou van je.'
Inaya houdt op met snikken en krijgt een rode kleur op haar wangen. Haar prachtige bruine ogen kunnen volgens mij niet groter worden dan ze op dit moment zijn. Haar mond zakt een beetje open maar er komt geen geluid uit. Haar mondhoeken gaan heel voorzichtig een beetje naar boven als ze ziet dat ik haar lachend aankijk.
'Meen je dat echt?' weet ze uit te brengen.
'Ik meen het echt,' antwoord ik en ik druk een lange kus op haar lippen. Als we toch al het middelpunt van de belangstelling zijn, dan mag iedereen ook weten hoe gek ik op dit meisje ben.
Om ons heen hoor ik een paar jongens fluiten en meisjes beginnen te fluisteren terwijl ze naar ons kijken.

Als we stoppen met zoenen pak ik mijn tas en loop hand in hand met Inaya naar de openstaande schooldeur.
Net als wij naar binnen willen lopen hoor ik achter ons iemand mijn naam roepen. Niels komt op een drafje op ons afgerend en geeft me vriendschappelijk een tik tegen mijn achterhoofd.
'Waar was je nou dit weekend man?' vraagt hij.
Ik denk even na en dan lach ik naar mijn beste vriend. 'Dat is een lang verhaal. Ik vertel het je nog wel.'

Met zijn drieën lopen we de school binnen. Ik voel me goed. Ik voel me gelukkig.
Thuis hebben we nog een lange weg te gaan. Maar we hebben elkaar en mama krijgt de hulp die ze zo hard nodig heeft. Ik zie de toekomst positief in.
En hier op school heb ik Niels en Inaya. De mooiste, liefste en beste mensen die ik maar om me heen kan wensen.
'Heb je vanmiddag plannen?' vraag Niels. 'We hebben lang niet meer gegamed samen.'
Inaya en ik moeten allebei lachen.
'Wat?' Niels kijkt ons beledigd aan. 'Heb ik soms iets raars gezegd?'
'Nee hoor gozer,' stel ik hem gerust. 'Ik wil vanmiddag wel gamen. Zal ik naar jouw huis komen?'
'Mij best,' antwoordt Niels, nog steeds een beetje gepikeerd.

We lopen in stilte naar ons kluisje om onze boeken voor Engels op te halen. Om ons heen klinkt het geroezemoes van honderden leerlingen die allemaal hun spullen uit hun kluisje halen en op weg zijn naar hun eerste les. Honderden leerlingen die hun vrienden en vriendinnen vertellen over hun weekend of plannen maken voor komende week.

Inaya knijpt in mijn hand. Ik kijk haar aan en ze glimlacht naar me. Onopvallend trekt ze me een beetje naar zich toe en buigt zelf ook wat naar mij.
'Even voor de duidelijkheid,' fluistert ze in mijn oor. 'Ik hou ook van jou.'