Offline, gamen gaat je redden

Offline hoofdstuk 30

30.

Samen met Luuk loop ik naar beneden. Anne slaapt nog steeds. Als een baby draag ik haar de trap af en haar slaapkamer in. Ik leg haar in haar bed en stop haar toe.
Heel even gaan haar ogen open en kijkt ze me met kleine oogjes aan.
'Slaap lekker, Kiddo,' zeg ik zacht.
'Slaap lekker Thijmen,' antwoordt mijn zusje. Ze draait zich op haar linkerzij en legt haar handen onder haar hoofd. Ze slaakt een diepe zucht en is meteen weer diep in slaap. Het was een vermoeiende dag voor dat kleine meisje.

Ik draai me om en zie Luuk in de deuropening staan. Hij draait zich om en gebaart naar zijn collega's dat ze stil moeten zijn hier op de gang.
Dan loop ik met hem mee naar beneden. Ik loop achter Luuk aan de trap af en samen lopen we in de richting van de woonkamer. Ons huis is veranderd in een filmscene. Overal lopen agenten rond en door de inmiddels geopende voordeur zie ik blauwe lichten flikkeren.
Onder aan de trap draaien we naar rechts. In de woonkamer zit Paul met Lotte op schoot. Lotte heeft haar speen weer in haar sabbelende mondje en houdt een knuffel strak tegen zich aangedrukt. Met grote ogen kijkt ze naar de vrouwelijke agent die tegenover Paul op een stoel zit te praten. Voor het raam aan de voorkant van het huis staat een agent te telefoneren. Hij kijkt serieus en zwaait met zijn handen als ondersteuning bij zijn gesprek. Door het raam aan de achterzijde van de woonkamer zie ik ook drie agenten door de tuin lopen. Met zaklampen schijnen ze op de grond zodat ze kunnen zien waar ze lopen.

'Ga even rustig zitten, Thijmen,' zegt Luuk en hij wijst op de lege plek op de bank naast Paul. Zelf trekt Luuk er een stoel bij waar hij op gaat zitten.
De vrouwelijke agent die met Paul zat te praten draait zich naar mij en stelt zich voor als Nikki. Ze wil van me weten of ik denk dat het veilig is om vannacht hier in huis te zijn.
Ik begrijp niet helemaal waarom het niet veilig zou zijn en ik knik.
Nikki gaat verder. 'Je stiefvader zegt dat hij in het tuinhuis zat om tot rust te komen en daardoor niet heeft gehoord wat er zich hier afspeelde. Klopt dat?'
Weer knik ik.
'We kunnen jou en je zusjes naar een rustige, veilige plek brengen als je dat wilt,' stelt ze voor.
Ik schud mijn hoofd. 'We kunnen bij Paul blijven. Hij zorgt goed voor ons. Mijn moeder is ziek, Paul helpt haar en ons juist.' Leg ik uit.
'Dat is goed,' knikt Nikki. Zodra mijn collega's boven klaar zijn met het onderzoek laten we jullie slapen.'
'Bedankt,' zegt Paul. Hij slaat een arm om mij heen en trekt me even naar zich toe. Arme Paul. Hij had hier niks tegen kunnen doen.
Ik kom weer overeind. 'Sorry, mag ik vragen waar mijn moeder nu is?'

Nikki kijkt eerst naar Paul en dan naar mij. 'Je moeder wordt door ons meegenomen naar het bureau.'
'Maar ik wil geen aangifte doen!' protesteer ik.
'Dat hoeft ook niet Thijmen,' zegt Paul geruststellend. 'Ze zorgen goed voor mama. Ze kan even tot rust komen en wij kunnen ook even bijkomen van wat er allemaal gebeurd is,' vervolgt hij. 'Het spijt me zo, Thijmen. Ik had hier in huis moeten zijn.'
Nog nooit heb ik Paul zien huilen, maar nu stromen de tranen over zijn gezicht terwijl hij Lotte knuffelt en met zijn vrije hand mij zacht in mijn nek knijpt.

'We gaan jullie alleen laten,' zegt Nikki zacht. 'Ze zijn klaar boven.'
Paul wil opstaan om iedereen uit te laten maar Nikki gebaart dat hij moet blijven zitten. 'Jullie hebben elkaar nu hard nodig,' zegt ze. 'Wij komen er wel uit.'

Ik voel een hand op mijn schouder en ik kijk over mijn rechterschouder. Luuk staat naast me en steekt zijn hand op. 'Kom je binnenkort weer met me gamen? Ik zou graag horen hoe het met je gaat.'
Ik lach naar hem. Luuk is onze redding geweest vandaag. Dankzij het gamen heeft hij ons gevonden. 'Natuurlijk! Ik ben er komende week weer.'
Luuk lacht ook. 'Ik kijk er naar uit.' Hij zwaait en loopt de gang op.
Alle agenten verdwijnen weer uit ons huis. De voordeur wordt zo voorzichtig mogelijk dichtgetrokken en de flikkerende blauwe lichten komen niet meer door het raam naar binnen. De rust keert terug in ons huis.
Even weten we niks te zeggen. Wat moet je ook tegen elkaar zeggen na een nacht als deze?

'Ik ga Lotte in bed leggen,' zegt Paul en hij staat op. Bij de drempel van de deur draait hij zich om. 'Zullen we zo een kop thee drinken samen?'
'Dat lijkt me fijn,' antwoord ik. 'Ik zet het water vast op.'

Die nacht blijven we nog lang op. We praten. We praten over wat er gebeurd is en we praten over hoe we nu verder moeten. We voelen ons één sterk team en we gaan dit samen oplossen. Voor mama, voor de meisjes en voor onszelf. Wat een geweldige stiefvader heb ik toch!