Offline, gamen gaat je redden

Offline hoofdstuk 32

3 weken later

'Mamaaaaa!' Paul heeft Lotte in zijn armen. Het kleine meisje heeft mama al snel herkend in de grote hal van de GGZ-instelling waar ze de afgelopen weken heeft doorgebracht.
Vandaag mag mijn moeder naar huis. Ze voelt zich goed, zei ze gisteren aan de telefoon. Ook nu staat ze te lachen naar ons en ze zwaait naar de meisjes. Toch zie ik ook dat ze zenuwachtig is. Ze staat een beetje ongemakkelijk met een grote weekendtas naast zich.

Ik ben blij dat mama thuiskomt. Hopelijk wordt alles dan weer een beetje normaal. Ze moet wel elke week twee keer naar therapie komen en ze mag nog niet gaan werken. Dat heeft Paul me een paar dagen geleden verteld. Het is goed dat mam hulp blijft krijgen. Ook krijgt ze nu elke dag medicatie, die ervoor zorgt dat ze niet meer in een psychose belandt.
In de afgelopen weken is mama onderzocht en heeft ze elke dag therapie gekregen. Ze heeft de diagnose "bipolaire stoornis" gekregen, wat zoveel betekent als dat ze fasen heeft van ernstige depressie met psychosen. En ze heeft fasen van manie, waarin ze juist enorm blij en actief is. De medicatie die ze krijgt zorgen ervoor dat ze zich beter en stabieler voelt. Ik hoop het zo!

Bijna elke dag heeft mam naar huis gebeld de afgelopen drie weken. Het was fijn haar stem te horen en te merken dat het beter met haar ging.
Anne wilde de eerste twee weken niet met mama praten. Ze vond haar eng, vertelde ze ons. We hebben het maar zo gelaten. Anne kan er niks aan doen. Ze begrijpt de situatie nog niet zo goed. Hoe leg je ook aan een kind van zes uit dat mama ziek in haar hoofd is en daarom zo raar doet af en toe?
De laatste week wilde ze mam ineens heel graag vertellen dat ze op school een nieuw vriendje had gemaakt. Max heet hij en hij is nieuw in de klas gekomen. Anne is helemaal weg van hem. Mama was heel blij dat Anne haar dat wilde vertellen.
Ze zei het niet maar ik hoorde dat ze er een brok van in haar keel kreeg.
Nu staat Anne naast me, vastgeklemd aan mijn been. Ze durft nog niet goed naar mam toe te gaan. Niet zo vreemd, ze heeft haar al drie weken niet gezien en de laatste herinnering aan haar moeder is een heel heftige geweest.

Ook Anne krijgt therapie. Best wel gek, een meisje van zes die naar een psycholoog gaat. Toch ben ik ook wel blij dat Paul ervoor open stond om Anne te laten gaan. Ik mocht ook naar een psycholoog, had Paul geopperd. Daar heb ik helemaal geen zin in. Ik begrijp wel dat mama ziek is en ik wil nu alleen maar dat ze beter wordt en we weer een vrolijk gezin kunnen zijn.

We lopen naar mam, die bij haar tas blijft staan. Ze heeft haar armen gespreid en neemt Lotte over van Paul. Lotte is blij om mama te zien en grijpt zich met armpjes en beentjes stevig vast.
Mama knuffelt haar jongste dochter met een grote grijns op haar gezicht. Dan kijkt ze naar Anne, die nog steeds aan mijn been hangt. Ik geef mijn zusje een klein zetje in haar rug. Voorzichtig laat ze mijn been los en zet een klein stapje vooruit.
Mam hurkt neer, met Lotte nog steeds op één arm. Haar andere arm rijkt ze naar Anne uit. Even twijfelt Anne, kijkt naar mij en rent dan naar mama. Ik zie ze knuffelen en tranen rollen over mams wangen.

Paul staat naast me en legt een hand op mijn rug. Ik kijk naar hem en zie dat ook hij glimmende ogen heeft.
'Het gaat goed komen, Thijmen,' zegt hij zacht. 'We zijn er nog niet, maar het gaat goed komen.'

Hij heeft gelijk. De weken erna moeten we allemaal weer een nieuwe balans zoeken in het gezin. We proberen te vergeten wat er is gebeurd en weer te vertrouwen op onszelf en elkaar. Maar er moet ook gesproken worden over wat er is gebeurd.
'Volgens mijn psycholoog is dat goed voor de verwerking,' zei mam. We zitten regelmatig samen aan de keukentafel waar Paul, mam en ik praten over hoe het met ons gaat. De meiden laten we zoveel mogelijk spelen, die zijn er nog te jong voor.
Ik begin mijn moeder steeds meer te begrijpen. Ik zie ook dat ze echt haar best doet en beter wil worden. Ze gaat altijd naar therapie en slikt haar medicatie.

Soms trek ik me terug, dan wil ik even alleen zijn. Regelmatig game ik nog met agent Luuk. Hij vraagt hoe het met me gaat. Hij vraagt ook hoe het met mijn moeder en met Inaya gaat. En daarna gamen we en hebben we plezier samen.
Als ik te lang op mijn kamer zit komt mam vaak even binnen. Dan gaat ze naast me op mijn bed zitten en vraagt hoe het met me gaat. Voor ze weer opstaat geeft ze me altijd een knuffel.
'Ik ben trots op je,' zegt ze. 'Wij komen er wel.'
Ze heeft gelijk. Wij komen er wel.