(ZAWGYI VERSION)
ေက်ာင္းသြားရန္ လြယ္အိတ္လြယ္ကာ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာသည္နွင့္ ခ်န္ဇီကို ျမင္လိုက္ရသည္။သူမက အိမ္သို႔ေရာက္သည္မွာ မၾကာေသးေသာ္လည္း အိမ္ႀကီးရွင္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ျပဴမူေနကာ စိတ္ပ်က္စရာလည္း ေကာင္းလွသည္။
ထိုအမ်ိဳးသမီးအား မိခင္ေတာ္ထားရေသာ ေရွာင္းက်န္႔ကျဖင့္ ဘယ္လိုေနသလဲ မသိ။
ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာေသာ ဝမ္ရိေပၚကို ျမင္ေသာ္ ခ်န္ဇီက ဆိုဖာမွထလာၿပီး အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။
သူမက ေမတၱာတရားႀကီးမားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အသြင္ျဖင့္ ဝမ္ထိေပၚကို ၾကည့္ကာ ဆိုေလသည္။
"ရိေပၚ သားရဲ႕အေဖကေတာ့ Company ကိုသြားၿပီ ၊သားလဲ ေက်ာင္းမသြားခင္ နံနက္စာစားသြားဦးေလ"
ွႊဝမ္ရိေပၚက သူမကိုၾကည့္ကာ ခပ္ေရးေရးၿပံဳးလ်က္
"မစားေတာ့ပါဘူး ၊ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ မသိပါဘူး ရင္ထဲေအာ္ဂလီဆန္ေနလို႔"
"ဟယ္ ေနမေကာင္းဘူးလားသားရဲ႕"
ဟန္ေဆာင္ကာ ေမးျမန္းေနသည့္ ခ်န္ဇီ၏ အသံက အနည္းငယ္ ခ်ဲြပ်စ္ေနေသးသည္။အနားကိုကပ္ၿပီး စိုးရိမ္စြာေမးေသာ္ ဝမ္ရိေပၚက နားထင္ကို လက္ျဖင့္ေထာက္ကာ ေလးတြဲစြာျဖင့္ေျဖ၏။
"မစင္ပံုေတြ႕လိုက္သလိုပဲ ရင္ထဲမေကာင္ဘူး အန္ခ်င္ေနတာ"
ထိုစကားကို ခ်န္ဇီက အဓိပၸါယ္ေပါက္သြားကာ မ်က္နွာပ်က္သြားေလ၏။ ဝမ္ရိေပၚက တိုက္ရိုက္မေျပာဘဲ သြယ္ဝိုက္ကာ နွိမ္ေနသည္ကို သူမကမတံု႔ျပန္မိ။
စိတ္တိုေနေသာ ခ်န္ဇီကိုၾကည့္ကာ ဝမ္ရိေပၚက နႈတ္ဆက္ၿပီး လြယ္ပိတ္ကိုလြြယ္ကာ ေလတခြၽန္ခြၽန္နွင့္ ေက်ာင္းသို႔ဦးတည္လိုက္ေတာ့သည္။
အတန္းခ်ိန္ ေရာက္သည့္တိုင္ အခန္းထဲတြင္ ေရွာင္းက်န္႔ကို မျမင္ရေခ်။ မိခင္ျဖစ္သူက ေနာက္ေယာက်ာ္းေနာက္လိုက္သြားေသာေျကာင့္ ရွက္၍မလာေတာ့တာလား။ဝမ္းနည္းပက္လက္မ်ားျဖစ္ေနသလားကိုေတြးမိေသာ္ ဝမ္ရိေပၚ စိတ္ေတာ့သိပ္မေကာင္း။
အခန္းထဲတြင္လည္း ထိုသတင္းကိစၥက အနည္းငယ္ ျပန္႔နွံ႔ေနသည္။ အတန္းထဲတင္သာမက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလံုး သိေနေလာက္ၿပီျဖစ္သည္။
