Susar Kadın

Evim

Bu bölümde artık Nur'un ailesi ufak ufak bir şeyleri öğrenmeye başlayacak.

Ama bu tabi ki öncelikle ebeveynleri olucak.

Ve lütfen yorum yorum yorum

-------------------

Ben derdim ki eskiden gözlerim bir daha yaşarmayacak.

Bir daha hüzün uğramayacak bana.

Çünkü ablam benim yanımda olucak ve beni asla yanlız bırakmayacak.

Yanılmışım.

Dün bir cenaze gömdüm kalbime, gizli gizli.

Bu küçük bir kız çocuğuydu. Siyah saçlı, ay tenli.

Taş kesildi yüreğim mezarının başında.

Bu gömdüğüm cenaze benim evimdi.

Veda etti hayata, doymadan 18 yaşına.

Dünden beri gençliğim yarım, kalbim yarımdır.

Bu talihsiz mezar, benim yaşlarımdır.

Burada yatan ablamdır.

-----------

Hayat tam da bu işte.

Uçurumun en kıyısında dolanmak belkide.

Ya da bir şehrin ortasında kaybolmak.

Bende o kadar kayıbım işte.

Ağlamamı durduramıyordum. Belki hıçkırıklarımın sesi yoktu ama o kadar şiddetliydiler ki boğulmak üzereydim.

Odamın kapısında Efsun Hanım ve Murat Bey bana sesleniyorlardı. Onlara cevap vermek istiyordum ama bir türlü şu çöküp kaldığım yerden ayağa kalkamıyordum.

"Nur! Nur annecim nolur aç kapıyı!"

Onu bu kadar telaşlandırmaya hakkım yoktu. O da kapının önünde benim gibi hıçkıra hıçkıra ağlıyor, bana sesleniyordu. Bu yaptığım bencillikti! Biraz daha toparlanıp ayağa kalktım ve kapıyı açtım.

Kapıyı açmamla karşımda duran Efsun Hanım hemen boynuma sarıldı. Murat Bey ise aynı ilk geldiğim günkü gibi hüzünlü ve şefkatli gözlerle bizi seyrediyordu. Benim iyi olduğuma kanaat getirmiş olacak ki, usulca beni ve  karısını odamda yalnız bıraktı.

"Noldu annem? Niye aniden böyle oldun? Hadi anlat bana da sana iyi gelebileyim artık."

Ona anlatmalı mıydım?

Hayır oğullarının söylediklerini değil, yaşadıklarımı.

Her ne kadar 17 sene sonra ona kavuşmuş olsam da, sanki senelerin getirdiği bir bağ oluşmuştu aramızda. Ben ilk defa bir anneye sahip olmuşum gibi hissediyordum.

Annelere hayatında ki her şey anlatılmalıydı dimi?

"Her şeyi anlatıcam ama önce şöyle bir oturalım olur mu?"