"I've searched the universe and found myself within her eyes."
Tüm dünyayı aradım ve kendimi onun gözlerinde buldum.
"Hyunjin, bu gece tam iki yıl oldu sevgilim... beni birakıp gitmenin üzerinden tam iki yıl geçti. Her şeyi mahfettim üzgünüm."
Çok pişman hissediyordum ama neye yarayacaktı bu pişmanlığım? Hyunjin bana geri dönecek miydi? Hayır.
Şarkının dediği gibi kendimi onun gözlerinde bulmuştum ben. Şimdi kendimi bulduğum gözleri kaybettim. Kendimi kaybettim ve bulamıyorum. Onun gözlerine baksam yine bulur muyum kendimi?
Ondan kalanlar sadece bu fotoğraflar olmak zorunda mıydı? Verdiğimiz sözler, kurduğumuz hayaller bir anda yok olabilir miydi?
Başkalarını sevebilir miydik? Hayır. Benim kalbim onun için atarken başka birini sevemezdim. Ne olursa olsun sadece o.
Her şeyimi vermeye hazırfım. Herkesten her şeyden vazgeçebilirdim yeter ki o bana geri gelsin...
"Gelecek misin sevgilim? Lütfen gel. Gelmelisin sana ihtiyacım var Hyunjin. Sensiz nefes alamadığımı hissediyorum sevgilim. Söz vermiştin hep yanımda olacaktın biliyorum sen sözlerini tutarsın."
Hyunjin yine sözlerini tutacak mıydı? Tutmasını istiyordum. Hwang Hyunjin verdiği sözü tutardı.
Minho hyungla konuşmuştuk ve bana çok köyü şeyler söylemişti.
Neden bu kadar körfüm? Neden herkese güveniyordum? Neden herkes bu kadar kötüydü...
Minho hyung, Hyunjin'in Fransaya gittiğini, orada okuduğunu söylemişti. Fransa... bizim gitmeyi hayal ettiğimiz yer. Oraya birlikte gitmeyi hayal ediyorduk ama o bensiz gitmişti. Kurduğumuz hayalleri tek başına mi gerçekleştiriyordu? Bensiz mutlu muydu?
"Özür dilerim sevgilim her şeyi batırdım ve hayallerimizi tek başına yaşamana sebep oldum. Umarım mutlusundur Hyunjin. Ben mutsuz olsam bile sen mutlu ol çünkü sen üzülürsen ben daha çok üzülürüm."
Fransa'da kendine bir hayat kurduğunu ve mutlu olduğunu söylemişti Minho hyung.
Canımı acıtmak için mi mutlu demişti yoksa gerçekten mutlu muydu?
Orada muhteşem bur hayatı olduğunu, her şeyin yolunda gittiğini söyledi.
Ondan vazgeçmemi söyledi...
Nasıl yapacaktım peki? Bana onu unutmamı yüzlerce kez söylerilet ama kimse nasıl yapacağımı söylemedi.
Ben ondan vazgeçmeyi istemiyordum. Yanımda olmasa bile onu sevmeye devam etmek istiyordum.
"Biliyorum sevgilim canımı acıtmak için öyle konuştu Minho hyung ama unuttuğu bir şey var canımı daha fazla acıtamaz."
Jay ile konuşup benden uzak durmasını, rahatsız olduğumu, kısa süre içerisinde evden gideceğimi anlatmıştım ve bana sadece tamam demişti.
Madem bu kadar kolaydı ben neden sevgilimi kaybetmiştim? Neden onu benden almıştı?
Ondan nefret ediyordum. Kendimden nefret ediyorum. Etrafımda olan herkesten nefret ediyordum.
Bu sabah Yeji ile karşılaştığımızda bana tokat atıp bağırmaktan başka bir şey yapmamıştı. Neden bu kadar kızgındı bana? Hyunjin de bu kadar kızgın mıydı?
"Kızgın mısın bana sevgilim? Özür dilerim bu kadar aptal olduğum için."
Bütün hayatımı fotoğraflarımıza bakıp bu şarkıyı dinleyerek geçirmek istiyordum.
Fotoğraflar acı vericiydi... onunla mutlu olduğum kadar mutlu olamıyordum iki yıldır. Hyunjin benim sevgilimdi ama sadece sevgilim değil her şeyim olmuştu.
Babam, arkadaşım, sevgilim... olabileceği her şeyi olmuştu.
Ben en büyük acımı onunla yaşamıştım. Babamı kaybettiğimde yanimda Hyunjin vardı ve ben bir tek onun kollarında huzurlu hissetmiştim kendimi.
Bana sarıldığın gibi ağlamaya başlamıştım çünkü Hyunjin benim sığınağımdı . Bu iğrenç hayatta kendimi güvende ve huzurlu hissettiğim tek yer onun yanıydı.
Ben hayatımın anlamını kaybetmiştim. Hayatımın anlamı olmadan hayatım güzel geçer miydi?
"Hyunjin yetmez mi bu kadar ayrı kalmak? Dön artık yalvarırım geri gel. Ben seni de kaybetmek istemiyorum."
________________________________
Bolum benim icin ozeldi cunku kendimden bir seyler koydum ve aglamaktan yazamadigim bir bolumdu. Siz aglamamis, duygusallasmamis olabilirsiniz ama dedigim gibi kendimden bir seyler kattigim icin benim icin zordu.
Bir onceki bolumden farkliydu cunku bu bolumu daha farkli duygularla yazdim...
Umarim begenirsiniz yanlislarim varsa uzgunum ama ben profosyonel degilim ve cok duzgun yazamiyorum.
Okudugunuz icin tesekkurler🤍
