In Need Of Sunshine | Hyunlix

7. Come Here Baby

Felix hızlıca tekrardan böyle bir koreografiyi Hyunjin'in ona öğretmesinin iyi bir fikir olup olmadığını düşündü. Ona birkaç hareket gösterdikten ve Felix'in onları taklit etmesini sağladıktan sonra, uzun boylu çocuk şimdi Felix'in arkasındaydı ve belirli bir adım için duruşunu düzeltmek istiyordu.

Önce omuzlarından başladı. Ellerini aşağı indirmeden önce hafifçe yana eğdi. Parmak uçlarında Felix'in kalçalarına ulaşana kadar vücudunda sürtündü. Hyunjin'in elleri o kadar büyük ve parmakları o kadar uzundu ki Felix'in belini iki yandan kolaylıkla kavramıştı. Tutuşu sıkıydı. Hatta o kadar sıkıydı ki Felix giysilerinin ötesinde hissedebiliyordu. Şu an odaklanabildiği tek his buydu. Hyunjin yavaşça Felix'in kalçalarını yana kaydırmasını sağladı. 

O kadar yakındı ki göğsü Felix'in sırtına değiyordu. Sarışının boynunda hissettiği nefesi titremesini sağlıyordu.

"Nasıl hissediyorsun? Daha iyi mi?" diye sordu Hyunjin. 

Sesi farklı, tuhaf ve düşük geliyordu. Ama Felix o pozisyonda yüzünü görmediği için emin olamadı. Kulağına çok yakından gel ses yüzünden neredeyse gözlerini kapatıp tadını çıkartacaktı. Bunu yapmamak için gerçekten çok fazla güç harcamıştı. 

Felix pozisyon hakkında konuştuğunu biliyordu. Az önce yaptığı değişikliklerle daha iyi hissedip hissetmediğini soruyordu. Ama bir an için bu gerçek kafasından uçtu çünkü şu an hissedebildiği tek şey Hyunjin'in elleri ve vücudunun ona ne kadar yakın olduğuydu. İtiraf etmesi gerekiyordu ki bu iyi hissettiriyordu. Belki daha iyi. Felix Hyunjin hakkında böyle şeyler düşünmek istemiyordu. Onu yeni tanırken olmazdı. Birlikte yaşamaya başlarken olmazdı. Özellikle ne kadar kalacağı belirli olmayan bir süre boyunca aynı odada kalacaklardı. 

Cevabını başını sallayarak verdi, sesini bulamamıştı. Başını kaldırıp aynadaki yansımalarına baktı. Aynaların orada olduğunu Felix tamamen unutmuştu ama görünüşe bakılırsa Hyunjin unutmamıştı çünkü aynalara baktığında Hyunjin'in gözlerinin yansıtıcı yüzeyde kendilerine doğru baktığını görmüştü. Felix'in geriye doğru bakmaktan başka şansı yoktu. Çünkü kendilerini bir arada görmek, bulundukları konum, Hyunjin'in elleri, uzun sarışının gözlerindeki bakış ve hafifçe ayrılmış dudakları... Bir sebepten dolayı bu Felix'e çok günahkar gözükmüştü.

"İyi." Hyunjin neredeyse fısıldadı. Dudaklarının köşesi Felix'in kendine yasakladığı şekilde düşünmesini sağlayacak şehvetle yukarı kıvrıldı. Çocuk aynadan direkt olarak Felix'in gözlerine baktı. "Tekrar dene." Diye ekledi.

Ve göz açıp kapayıncaya kadar elleri ve sıcaklığı gitmişti. Hyunjin, Felix'e gösterdiği hareketi tekrarlaması için birkaç adım geri atarak ona alan açmıştı. Felix'in şaşkına uğramış bir şekilde itaat etmesi birkaç saniyesini aldı. Ama birkez daha zihni boş yere dönüp durdu. Hyunjin ona baktığı için rahatsız gözükmüyordu aksine hareket etmesini elleri cebinde bekliyordu. 

Olmaması gerekiyordu fakat Felix bir saniyeliğine kalbinin sıkıştığını hissetti. Hyunjin'in elleri üzerindeyken hissettiği her şey için, aklından geçen her şey için kendini aptalmış gibi hissetti.Ama bütün bunları kafasında kendine dokunulduğunda vücudunun biyolojik ihtiyacından dolayı verdiği bir tepkiymiş gibi konumlandırdı. Bunlar Chan'e umutsuzca aşık olduğu dönemde kendine söylediği yalanlardı. Ve bu durum da farklı değildi. Hyunjin'in yanında aylar yıllar geçirmeyip en fazla birkaç saattir tanışmaları dışında.

Dans etmek işe yaramaz düşüncelerini zihninin arkasına gömmesine ve tüm durumu tamamen unutmasına yardımcı olmuştu. Bu her zaman zihniyle mücadele etmesinin bur yolu olmuştu. Bu yüzden her şeyini yüzde yüz buna adıyordu. Hyunjin de onun enerjisine uyuyordu. İkisi de o kadar ağır çalıştılar ki uzunca bir süre birbirlerine tek kelime dahi edemediler ve dinlemek veya su içmk için adam akıllı ara vermediler. Feliz kendini neden bu kadar zorladığını biliyordu ama Hyunjin'in neden devam edemeyecek duruma gelene kadar kendini zorladığını anlamıyordu. Umursamıyordu da. Felix'in ihtiyacı verdı ve şu an önemli olan tek şey buydu.