30% {H.S}

Hoofdstuk 5

Ik word heel langzaam wakker, en merk dat ik in een andere kamer lig. Ik zit vast met draden en aan het infuus. Wat is er gebeurd?

Zodra Bibi ziet dat ik wakker ben, rent ze naar me toe.

"Sophie gaat het?" Vraagt ze bezorgd. "ja het gaat wel, wat is er gebeurd?" "Je moest heel veel overgeven, ook bloed, en toen viel je flauw. de doktors onderzoeken waarom je zoveel moest overgeven." probeert ze zo kalm mogelijk te zeggen.

"Je ouders zijn er ook" Zegt doktor Veenstra, die erbij is komen staan. "Het is een raadsel waarom je zoveel hebt overgegeven, heb je je medicijnen wel ingenomen?"

"Ja, volgens mij wel" antwoord ik zachtjes, nog steeds vermoeid door heel de situatie.

Dan komen mijn ouders binnen stormen. "Sophie, is alles oke?" Vragen ze bezorgd. "pap, mam, het gaat prima. maar mag ik even slapen? Ik ben nogal moe."

Ze knikken begrijpelijk, en de doktor wijst Bibi en mijn ouders de weg naar de deur, zodat ik kan slapen.

-✨-✨-✨-✨-✨-✨

Na een paar uur slapen voel ik me al stukken beter. ik ben weer mijn eigen kamer in gelegd, zonder alle draden. Ik dacht dat ik een paar uur had geslapen, maar het is al weer de volgende dag, half 11 in de ochtend!

Ik ben nog maar net wakker en doktor Veenstra loopt naar binnen, met een bedroeft gezicht.

"Sophie, ik heb slecht nieuws"

Ik kijk angstig, en hij ook, maar toch, gaat hij verder met praten.

"We weten niet wat er met je aan de hand was, en hoe je zoveel kon overgeven. wat we wel weten is als je bloed uit spuugt, dat dat een slecht teken is. We willen geen risico nemen."

"Doktor, ik snap niet precies wat u bedoeld?"

"Sophie, ik bedoel, dat het niet verstandig is om vanavond naar het concert te gaan."

Ik ben in totale shock. het enige wat ik nu nog maar kan doen, is staren, staren naar helemaal niks. ik voel mijn ogen prikkelen en mijn ogen worden waterig.

Geen One Direction voor mij....