Hoofdstuk 24

382 29 5
                                    

We zitten nu al een tijdje stil in de kamer van mijn ouders. Doktoren komen steeds kijken hoe het met ze is, en ook hoe het met mij is. Ik zeg steeds "Prima." maar het is helemaal niet prima. Ik heb kanker en mijn ouders liggen in coma.

Ik leun tegeb bibi aan, en verstrengel mijn hand in die van haar. het voelt fijn, om even niks te zeggen, maar wel steun van iemand te krijgen wanneer je het écht heel erg nodig hebt. Het enige wat je hoort, zijn de zachte piepjes die de apparaten waar mijn ouders aan verbonden zijn maken.

Maar dan hoor je bij 1 van de apparaten in plaats van zachte piepjes, één hele lange piep, o nee. Het is die van mijn vader.

Ik ren naar mijn vader toe, en Jason roept de doktoren. De doktor komt binnen en begint met van die dingen in zijn handen tegen elkaar te vrijven. "Clear!" Roept hij een paar keer, en ik barst in huile uit. Is dit het einde van mijn vader?

Ik schreeuw zo hard mogelijk;

"Papa, please, stay with me."

30% {H.S} Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu