30% {H.S}

Hoofdstuk 14

Na we iets gedronken te hebben, en Harry mij de hele tijd heeft aan aangestaard, besluiten we naar mijn kamer te gaan. Ze zingen nog wat liedjes voor me, totdat er op de deur word geklopt. ''Kom binnen!'' Roep ik vrolijk. Het is Doktor Veenstra. ''Sophie, sorry dat ik moet storen, maar ze moeten gaan, het is al heel laat.'' Zegt hij met een schuldgevoel. Ik kijk naar de klok, en hij heeft gelijk; 22;30. Ik begin me heel verdrietig te voelen, is dit nu het einde van mijn ontmoeting met mijn idolen? De jongens zien het, en komen met een voorstel, waar ik nooit van had kunnen dromen. ''Kan en mag je misschien, voor één nachtje, bij ons slapen? Dan gaan we morgen wat leuks doen en brengen we je weer terug naar het ziekenhuis.'' Vraagt Liam voorzichtig. De jongens beginnen te glimlachen en te grijnzen (grijnzen, again.) ''Ehm, Sophie, je vangt vliegen.'' Grinnikt Zayn. Ik voel dat ik blosjes krijg op mijn wangen, maar moet dan weer denken aan het voorstel. Hoopvol kijk in doktor Veenstra aan. ''Pleasee!'' Smeek ik hem.

''Nou Sophie, je toestand is een paar dagen stubiel, dus als het van je ouders mag, mag het van mij ook!'' Zegt ie blij. Ik kan mijn oren niet geloven, ik ga bij mijn idolen slapen?! Ik ren op Veenstra (henk) af, en knuffel hem letterlijk dood. ''Dankje dankje dankje!'' Gil ik uit. ''Ssst'' Lachen de jongens en Henk. ''alleen als het van je ouders mag he!'' Zegt hij streng. ''Ik ga ze gelijk bellen!''

Na een paar keer overgaan, neemt mijn moeder op. Ik begin gelijk met heel het verhaal in een keer door te ratelen. Ik eindig mijn verhaal met een diepe zucht, en hoor mijn moeder grinniken. ''Oke! Als je maar wel weer morgen terug bent, have fun!''

OMG, Ik kan het niet geloven! Ik ga bij freaking One Direction slapen!

Ik ren terug de kamer in, waar 6 gezichten vol spanning mij zitten aan te staren. Ik probeer niet te lachen, en zeg zo nonchalant mogelijk;

''gaan we nog?''